Bij het schrijven van dit blog realiseer ik me dat het al juli is. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat we bezig waren met de voorbereidingen van het seizoen en dat de zomer nog ver weg was.
 En dan zijn we weer twee weekjes samen. We verhuizen naar een kleine plaats in een baai zuidelijker waar het dorpse karakter wat meer de overhand heeft.
 De havengeluiden zijn verstomd, de zilte geur van zee heeft mijn neus bereikt en de contouren van Menorca vervagen
 We vertrekken wat haastig van Ibiza. Jeroen bezoekt het havenkantoor in Santé Eulalia terwijl ik de boot vaarklaar maak.....
 En dan is het alweer voorbij. De 'vakantie' waar we lang naar uit keken, skiën met de kinderen is afgelopen. Bij de bushalte nemen we afscheid, wat zoals gewoonlijk lastig is.
 Op onze eerste dag in Denia verkennen we de stad. We zoeken uit waar de zeilmaker is, waar de monteur voor het vervangen van de lagers zijn werkplaats heeft en maken een afspraak bij het ziekenhuis voor Jeroen zijn bloedneuzen.
 Vanuit Cartagena zeilen we weer om een kaap richting Noord-Oost. We ankeren en overnachten in een niet afgebouwde haven waar alleen verroeste damwanden de structuur van de haven verraden.
 Vertrekken is geen vakantie. Het reizen zelf kost veel energie. Alles is altijd en overal nieuw, je leeft constant buiten je comfort zone. De zorgen over de staat van de boot en het weer liegen er ook niet om. En toch is het verslavend.
 Dale limosna, mujer, que no hay en la vida nada como la pena de ser ciego en Granada.
Geef een aalmoes, vrouw, want er is in het leven geen ergere straf dan een blinde te zijn in Granada. Francisco de Icaza, Mexicaanse dichter  Het gevoel dat je krijgt met kersmis
Door een grote boom in huis Daarom vier ik het liefste kersfeest Bij mij thuis  Kleurig Andalusië, een cultuurrijke streek met een mengelmoes van Arabische invloeden.......
 'Een schipper die de tijd neemt heeft altijd goede wind', poste een collega zeezeiler bij ons afscheid op Facebook.
 En dan staan we in een leeg huis. Een huis waarin de ziel, onze ziel, langzaam is weggeëbd, met elk meubelstuk of verhuisdoos dat daaruit werd weggehaald.
 Aan onze stuurboordzijde lichten de toppen van de wolken inmiddels wit op, aan bakboordzijde vullen zwarte wolkenslierten het hemelruim.
 Het is een uur in de nacht en ik kan niet slapen. Ik heb vandaag veel te veel indrukken op gedaan en dat houdt mij uit de slaap.
 Laat in de middag komen we aan in Aveiro, 5 mijl stoomopwaarts van een rivier. De haven is een lange steiger met geen andere nationaliteiten dan de Portugese aangemeerd.
 Inmiddels zijn we in Portugal aangekomen. We vertrokken uit Baiona, Spanje met motregen en zeilen op AIS en Radar naar het zuiden.
 In Coruna komt Franca aan boord. We kennen haar niet en zij kent ons niet. Via onze site heeft ze met ons contact gezocht en hebben we afgesproken dat ze meezeilt vanaf A Coruna naar Vigo.
 En dan zijn we er: A Coruna, de haven waar wereldzeilers samenkomen en waar we jaren over droomden, spraken, als eerste grote stap naar.......
 Zee, golven, rotsen, groene bergruggen en wolkenmassa's vormen samen het toneel van de Noord-Spaanse kust waarlangs wij varen.
 Kun je je voorstellen dat je bijna 6 uur in een achtbaan hebt gezeten? Daar leek het vandaag op.
 Het anker valt en dan liggen we in Txingudi baai. De baai is toegankelijk via een smalle doorgang en daardoor heel beschut.
|
