We hobbelen van verlaten ankerbaaitje naar verstilde dorpskade naar bedrijvige stadskade. We kruipen tussen het vaste land van Griekenland en het eiland Evia door naar het Noorden op weg naar de Noord-Sporadische eilanden.
 Dit gaat niet goed’, roept Jeroen, ‘we moeten hier weg’. Ik snel naar buiten en zie wat hij bedoelt, we liggen veel te dicht tegen de betonnen kade. Jeroen staat inmiddels op het voordek en trekt aan de mooringlijn die vanaf de kant naar een betonblok ergens onder water loopt.
 Jeroen trekt nog even een sprintje richting bus, de deuren van de bus gaan achter hem dicht en dan zijn we onderweg voor onze laatste etappe van 5 uur naar Lefkada.
 We liggen al weer een tijdje in de haven van Lefkada op het eiland Lefkas. eerder lagen we anderhalve week vast op Corfu in verband met het slechte weer, na ons avontuur in Albanië
 Het regent pijpenstelen en aan alle kanten stroomt het water van de boot. In de verte rommelt onweer en wij zitten verscholen binnen in de boot. Vanmorgen, nog in het donker, zwaaiden wij Wijnand en Anne gedag.
 We vliegen terug naar Griekenland na 3 weken Nederland waar we allerlei vrienden bezochten en langzaam aan dicht groeien door allerlei lekkere taartjes, drankjes, hapjes en lekkere maaltijden.
 Het was een perfecte dag; 's morgens vroeg vertrokken we uit het leuke baaitje bij het plaatsje Leuca aan de noord kant van Paxos voor een rondje rondom de twee eilanden Paxos en Antipaxos. Helaas stond er weinig wind............
 We liggen al drie dagen bij Kerkyra, de hoofdstad van Corfu. Het is een gezellige stad met heel veel kleine straatjes met winkeltjes. 's Morgens en 's avonds krioelt het er van de toeristen en ook dat is af en toe leuk naast de verstilde ankerbaaitjes. In de stad zit een goedkope internetprovider en omdat ons Italiaanse kaartje ondanks de nieuwe Europese roaming het niet meer doet, vertrekken we met het bijbootje richting stad.
 Buiten de haven, vlak voor het strand laten we het anker vallen. Terwijl Jeroen nog de duivelsklauw zet op de ankerketting, verwijder ik het bootje aan de achterkant. En dan eindelijk.......
 Bij het schrijven van dit blog realiseer ik me dat het al juli is. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat we bezig waren met de voorbereidingen van het seizoen en dat de zomer nog ver weg was.
 En dan zijn we weer twee weekjes samen. We verhuizen naar een kleine plaats in een baai zuidelijker waar het dorpse karakter wat meer de overhand heeft.
 De havengeluiden zijn verstomd, de zilte geur van zee heeft mijn neus bereikt en de contouren van Menorca vervagen
 We vertrekken wat haastig van Ibiza. Jeroen bezoekt het havenkantoor in Santé Eulalia terwijl ik de boot vaarklaar maak.....
 En dan is het alweer voorbij. De 'vakantie' waar we lang naar uit keken, skiën met de kinderen is afgelopen. Bij de bushalte nemen we afscheid, wat zoals gewoonlijk lastig is.
 Op onze eerste dag in Denia verkennen we de stad. We zoeken uit waar de zeilmaker is, waar de monteur voor het vervangen van de lagers zijn werkplaats heeft en maken een afspraak bij het ziekenhuis voor Jeroen zijn bloedneuzen.
 Vanuit Cartagena zeilen we weer om een kaap richting Noord-Oost. We ankeren en overnachten in een niet afgebouwde haven waar alleen verroeste damwanden de structuur van de haven verraden.
 Vertrekken is geen vakantie. Het reizen zelf kost veel energie. Alles is altijd en overal nieuw, je leeft constant buiten je comfort zone. De zorgen over de staat van de boot en het weer liegen er ook niet om. En toch is het verslavend.
 Dale limosna, mujer, que no hay en la vida nada como la pena de ser ciego en Granada.
Geef een aalmoes, vrouw, want er is in het leven geen ergere straf dan een blinde te zijn in Granada. Francisco de Icaza, Mexicaanse dichter  Het gevoel dat je krijgt met kersmis
Door een grote boom in huis Daarom vier ik het liefste kersfeest Bij mij thuis  Kleurig Andalusië, een cultuurrijke streek met een mengelmoes van Arabische invloeden.......
 'Een schipper die de tijd neemt heeft altijd goede wind', poste een collega zeezeiler bij ons afscheid op Facebook.
 En dan staan we in een leeg huis. Een huis waarin de ziel, onze ziel, langzaam is weggeëbd, met elk meubelstuk of verhuisdoos dat daaruit werd weggehaald.
|
