Op onze eerste dag in Denia verkennen we de stad. We zoeken uit waar de zeilmaker is, waar de monteur voor het vervangen van de lagers zijn werkplaats heeft en maken een afspraak bij het ziekenhuis voor Jeroen zijn bloedneuzen.
 Vanuit Cartagena zeilen we weer om een kaap richting Noord-Oost. We ankeren en overnachten in een niet afgebouwde haven waar alleen verroeste damwanden de structuur van de haven verraden.
 Vertrekken is geen vakantie. Het reizen zelf kost veel energie. Alles is altijd en overal nieuw, je leeft constant buiten je comfort zone. De zorgen over de staat van de boot en het weer liegen er ook niet om. En toch is het verslavend.
 Dale limosna, mujer, que no hay en la vida nada como la pena de ser ciego en Granada.
Geef een aalmoes, vrouw, want er is in het leven geen ergere straf dan een blinde te zijn in Granada. Francisco de Icaza, Mexicaanse dichter  Het gevoel dat je krijgt met kersmis
Door een grote boom in huis Daarom vier ik het liefste kersfeest Bij mij thuis  Kleurig Andalusië, een cultuurrijke streek met een mengelmoes van Arabische invloeden.......
 'Een schipper die de tijd neemt heeft altijd goede wind', poste een collega zeezeiler bij ons afscheid op Facebook.
 En dan staan we in een leeg huis. Een huis waarin de ziel, onze ziel, langzaam is weggeëbd, met elk meubelstuk of verhuisdoos dat daaruit werd weggehaald.
 Aan onze stuurboordzijde lichten de toppen van de wolken inmiddels wit op, aan bakboordzijde vullen zwarte wolkenslierten het hemelruim.
 Het is een uur in de nacht en ik kan niet slapen. Ik heb vandaag veel te veel indrukken op gedaan en dat houdt mij uit de slaap.
 Laat in de middag komen we aan in Aveiro, 5 mijl stoomopwaarts van een rivier. De haven is een lange steiger met geen andere nationaliteiten dan de Portugese aangemeerd.
 Inmiddels zijn we in Portugal aangekomen. We vertrokken uit Baiona, Spanje met motregen en zeilen op AIS en Radar naar het zuiden.
 In Coruna komt Franca aan boord. We kennen haar niet en zij kent ons niet. Via onze site heeft ze met ons contact gezocht en hebben we afgesproken dat ze meezeilt vanaf A Coruna naar Vigo.
 En dan zijn we er: A Coruna, de haven waar wereldzeilers samenkomen en waar we jaren over droomden, spraken, als eerste grote stap naar.......
 Zee, golven, rotsen, groene bergruggen en wolkenmassa's vormen samen het toneel van de Noord-Spaanse kust waarlangs wij varen.
 Kun je je voorstellen dat je bijna 6 uur in een achtbaan hebt gezeten? Daar leek het vandaag op.
 Het anker valt en dan liggen we in Txingudi baai. De baai is toegankelijk via een smalle doorgang en daardoor heel beschut.
 Het is stil in de boot. We verschuilen ons beide achter een iPad en scrollen door de weerberichten, Facebook en het laatste nieuws.
 Ik moet hier terugkomen, op een dag met kladden Cycladische zon. En dan heel lang op dit dorpspleintje zitten en zonder scrupules met de tijd morsen.
 Het is zes uur en ik doe een oog open. Ik zie nog net het laatste grauw van de nacht verdwijnen en de eerste lichtstralen die het bleke blauw van de lucht doen oplichten.
 We zwaaien Jan en Yvonne uit, met hun heerlijke eigenzinnige, maar vooral vreselijk lieve hond Basil. Zij gaan richting noord en wij vervolgen onze weg naar het zuiden. We lopen nog een rondje door Port Louis, doen wat boodschappen en keren dan terug naar de haven.
 Wat moet ik schrijven in dit blog. Op dit moment overkomt ons even niets spannends maar zijn we even uiterst lui. We liggen geankerd op de Glenan-archipel met stralend mooi weer. Vanmorgen ontbijt op het achterdek en de korte broek is aan. We zijn op expeditie geweest met de bijboot in dit natuurreservaat van 12 eilanden. We liggen pal voor en smalle landtong die twee eilanden met elkaar verbindt tot ongeveer een uur voor hoog water en dan wordt ook deze zandstrook overspoeld met water.  Leuk detail: deze archipel is de thuisbasis voor de Glenan zeilschool met zeiltraining op alle niveaus. In het binnenbaaitje zeilen in de middag een aantal felgekleurde zeiltjes. We brengen een bezoek aan het eiland waarop we activiteit van hen bespeuren. Ze vertellen ons dat in de zomermaanden er elke dag ongeveer 250 kinderen gehuisvest zijn. Naast talloze catamarans, zeilbootjes, surfplanken hebben ze aan de vaste wal in Concarneau ongeveer 30 kajuitzeiljachten van 33 tot 40 voet. In elke haven en baai kom je ze tegen met een brede rode streep horizontaal in het zeil.  Onze vaarwijzer van de golf van Biskaje schrijft: Een rondje over het grootste eiland doe je in een half uur als je stevig doorloopt, maar waarom zou je? Dit is een plek voor ultieme onthaasting. Daar zijn we dan ook mee bezig. Jeroen heeft de waterlijn een beetje gepoetst en is via sms te rade gegaan bij Mario over de WiFi verbinding. Ja, wat kun je anders doen na een reeks smsjes met Mario dan een sigaar opsteken? Ik heb een serie foto's uitgezocht die ik plaats op de foto-blog pagina als ik een goeie WiFi verbinding heb. Verder ga ik eens uitzoeken waar we hierna naar toe gaan. Een vervelend detail: de havenmeester, die ze hier hebben, komt 's morgens om half negen langs om het havengeld te innen.  's Avonds is de ankerplaats volgestroomd met allerlei Franse jachten, die hun weekend hier door komen brengen. Allemaal jachten die liggen te wiebelen op de lichte deining die er staat. Voor ons ligt een boot die ruzie heeft met de meeuwen, ze deinen ook op het water en schreeuwen zo af en toe. De mensen aan boord zingen liederen, de kelen zijn flink gesmeerd en veel beter dan het schreeuwen van de meeuwen klinkt het niet. Achter ons ligt iets verderop een jacht waarop iemand een accordeon bespeelt, er klinkt vrolijkheid in de liederen die daar worden gespeeld. Het geluid van een motor van een bijbootje zaagt dwars door dit tafereel heen. Een ander bijbootje peddelt met wel 4 volwassenen tussen de jachten door, het water staat tot boven de helft van de opgeblazen zijkanten. Heerlijke Franse chaos heerst hier. Langzaam zakt de zon achter het eiland in de verte. Ik ben een tevreden mens, het was een perfecte dag.
|
