Later bedenk ik me dat deze mensen alleen in het nu leven en niet vooruitzien. Dus zal ik later nog maar eens gaan kijken. Gelukkig zit de boot nog steeds aardig vol met eten en zullen we niet omkomen van de honger. Ik slenter nog even langs de fruit- en groentestalletjes waar de etenswaar voor exorbitante prijzen verkocht wordt. Een appeltje (de grote van een pruim) wordt verkocht voor omgerekend 80 eurocent. We zijn ca 50 euro lichter als we voor 3 a 4 dagen fruit en groente hebben gekocht.
Gisteren namen we afscheid van Matthew, onze opstapper die vanuit Suriname met ons meevoer naar Saint Vincent and the Grenadines. We dropten hem op de boot van zijn vrienden op Union Island. Van hieruit gaan ze via Grenada, misschien wel Curaçao, naar Columbia. In September begint zijn opleiding aan een Engelse universiteit en zitten zijn ‘tussenjaren’ er op. Alhoewel we onze bedenkingen hebben over zijn reisplannen, realiseren we ons dat het denken in mogelijkheden meer oplevert dan je te laten weerhouden door allerlei barrières. Op zijn 20ste zeilde hij een oceaan over, reisde rond in Suriname en geniet van al het moois in de Carieb en dat allemaal in COVID tijd. Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk en hij heeft leuke ideeën voor foto’s en films. Hij is een beetje onze Jack Sparrow. Eerder beleefden we met hem ons kreeft avontuur. Mocht je het gemist hebben kijk dan hier:
Dan bereiken ons berichten dat op Saint Vincent, het hoofdeiland, waar we eerder 9 dagen in quarantaine lagen, een vulkaan op uitbarsten staat. Wij verwachten geen gevolgen want we liggen inmiddels 80 kilometer zuidelijker. Een dag later is de uitbarsting een feit en zelfs een tweede uitbarsting heeft zich voor gedaan. Een groot gedeelte van het eiland moet worden geëvacueerd. We krijgen naast wat nieuwsberichten weinig mee van het drama wat zich op Saint Vincent voordoet. Bij ons is het zonnig weer en we snorkelen op diverse ankerplaatsen, waarbij we soms de mooiste vissen zien. Ondertussen hebben we contact met mede Nederlanders die veel dichter bij Saint Vincent liggen en horen geluiden dat hun boten grijs van de as zijn. Wij hebben nergens last van en roepen: ‘kom naar hier’. Volgens de autoriteiten trekt de aswolk naar het oosten en wij liggen immers in het zuiden. Omdat we een vloot van schepen aan zien komen naar het zuiden gaan wij iets Noordelijker liggen bij opnieuw Tobago cays, waar ooit Jack Sparrow (black Pearl) op een onbewoond eiland werd achter gelaten. De lucht is grauw en grijs aan het worden. Is dit nu regen of as vragen we ons af. Uiteindelijk begint het te regenen en halen we opgelucht adem. Niet voor lang helaas want met de regen daalt ook de as neer op de boot. En ipv White Pearl, zijn wij Black Pearl aan het worden.
Ook de andere Nederlandse boten zijn aangekomen op Tobago Cays. Sommige kenden we vanuit Suriname, anderen van de Kaap Verden en weer anderen worden nieuwe vrienden. We hebben er een gezellige tijd met veel strandfeestjes. Ondertussen wordt de vulkaan wat rustiger en vinden wij het tijd om zo langzamerhand op te stomen naar het Noorden. Ons plan is om hier nog in wat baaitjes te overnachten. Dan een langere tocht van ca 100 mijl te doen naar Martinique waar we, zo begrijpen we van de Nederlanders, makkelijk naar binnen kunnen sneaken voor een adempauze en de betere supermarkten, en dan door te zetten naar Saba. We komen er aan Tom.