Pas op de plaats

‘Nou Brokke aan het werk!’ zeg ik ik met een blik op wat er aan de vishengel hangt. ‘Wat is dat voor beest?’ zegt Jeroen met ongeloof in zijn stem. ‘Het is een vis’ zeg ik met verholen pret. ‘Nou kom op, aan het werk! Nu zul je het weten ook’ voeg ik er aan toe!

Onderweg naar Gran Canaria vangen we onze eerste vissen met een nieuw gekochte hengel. De eerste is zowaar een beetje schrikken, de tweede wordt vakkundig gevild. Het slachtwerk is toch wel een dingetje, zeg maar!

We liggen in Las Palmas op Gran Canaria. Na onze oversteek van Gibraltar naar Lanzerote, doen we rustig aan en liggen 10 dagen in de hoofdstad Arrecife en nog eens 10 dagen op Fuerteventura waar we het eiland verkennen per auto. Het zijn beide vrij kale eilanden met hier en daar een leuke plaats. Gaandeweg leren we het woestijnachtige landschap en de ruige kusten waarderen. Helaas komt het Spaanse leven wat we kennen van Zuidelijke streken op het Spaanse vasteland op deze twee eilanden maar zeer beperkt voor.

Op Gran Canaria komen we ‘s nachts om ca 1 uur aan. In de donkere nacht zien we de lichtenzee van Las Palmas langzaam opdoemen. ‘Eindelijk een beetje leven’: denk ik. We leggen vast aan het receptie pontoon waarna bij ons het licht snel uitgaat. De volgende ochtend melden we ons aan en krijgen een plaats toegewezen. De laatste plaats volgens de receptionist. De enorme haven van Las Palmas (1200 ligplaatsen) is in Oktober en November de thuishaven van de ARC: Atlantic Rally for Cruisers. Het evenement trekt elk jaar ca 270 boten die gezamenlijk de oceaan over steken. Om plaats te bieden aan deze enorme vloot wordt een aantal vaste ligplaatshouders gevraagd om tijdelijk te vertrekken. Een aantal pontoons wordt vrijgemaakt zodat de ‘ARC boten’ bij elkaar kan liggen. Dit jaar doen ivm COVID 19 maar ca 65 boten mee, nog geen 25% van het ‘normale’ deelnemersveld. Vandaar dat ook wij de sprong gewaagd hebben om naar Las Palmas te varen. Blijkbaar zijn er meer mensen die zo gedacht hebben maar toch weten we een plaatsje te bemachtigen., Lucky us! Dit keer is er maar een steiger vrij gemaakt voor de boten van de ARC. Het is een vrolijke bedoening; De boten zijn versierd met vlaggetjes.

De haven is in andere opzichten ook zeker bijzonder. Hier liggen de ‘echte’ vertrekkers; boten met toeters en bellen aan hun schip zoals, zonnepanelen, windgeneratoren, lijnen, jerrycans op het dek vastgebonden ed. De gelikte charterboten zoals we die kennen vanuit bijvoorbeeld Kroatie zijn verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor soms hele oude vertrekkersboten. Een andere categorie mensen en boten die we hier tegenkomen zijn de ‘hangenblijvers’: mensen die de sprong niet (hebben durven) wagen of waarvan het geld misschien op is, of die na een rondje wereld hier weer zijn neergestreken. Sommige boten liggen in verregaande staat van ontbinding te wachten op misschien wel een koper die zijn geluk gaat beproeven. Op anderen is men inmiddels een beroep in de watersportindustrie gestart.

Wij hebben bij aankomst op de Canarische eilanden al contact gelegd met diverse organisaties voor aanpassingen en onderhoud van ons schip. We bestellen een watermaker die van zout water, zoet water kan maken. Leggen contact met de werf om uit het water te gaan zodat we ons onderwaterschip in de antifouling kunnen zetten. Een offerte voor nieuwe verstaging laat op zich wachten omdat de tuiger het nog te druk heeft met de ARC. We vragen de Volvo Penta dealer om onze motor een grote buurt te geven. Zelf doen we elke dag wel een paar andere kleinere klussen. We denken hier wel een maand te blijven liggen, voordat we eerst in ca 7 dagen naar de Kaap Verden varen. Daarna nog eens ca 15 a 16 dagen naar Suriname op het Zuid-Amerikaanse continent. Ook de verzekering van onze boot wordt aangepast naar een ander vaargebied buiten Europa.

Een andere belangrijke zaak is het voedsel wat we mee gaan nemen want zo weten we inmiddels dit is de laatste plaats waar we nog kunnen bevoorraden. Op de Kaap Verden schijnt nog wel vers voedsel te krijgen te zijn maar niet meer op dezelfde schaal als hier. Ook verandert de cultuur en zullen we onze eetpatronen wel moeten gaan aanpassen. Voedsel in Suriname schijnt momenteel erg duur te zijn (pot pindakaas 5 euro). Elke supermarkt die we bezoeken wordt door ons minutieus doorzocht op producten die houdbaar zijn. Onze kasten beginnen vol te raken, maar zijn gedocumenteerd, zodat we weten wat er is. Onze yoghurtmaker wordt tevoorschijn gehaald en weer uit geprobeerd. Met succes maken we onze eigen Griekse Yoghurt, wat aan de overkant extreem duur schijnt te zijn. Er komt een visnet in de boot te hangen waar straks fruit stootvrij in kan liggen, zodat het niet kwetst tijdens de oversteek. Zo komen we elke dag een stapje verder dichterbij het ‘grotere werk’.

En natuurlijk kent ons leven ook beperkingen ivm COVID 19. We lopen buiten de boot met mondkapjes en houden afstand. Gelukkig is de horeca hier open waarvan we af en toe dankbaar gebruik van maken. De Kaap Verden zijn open gegaan voor bezoekende jachten. We moeten echter wel een een negatieve PCR test kunnen overleggen, gedaan maximaal 72 uur voor vertrek. Suriname mogen we momenteel binnen zo hebben we gecheckt met de marina op de Paramaribo rivier. Of de situatie in Januari nog zo is, zullen we moeten afwachten.
We lezen de berichtgeving over de gedeeltelijke lockdown in Nederland die ook ons in de greep houdt. Zo gaat mijn moeder een nieuwe hartklep krijgen, maar wanneer? Moet ook zij op haar 89ste wachten tot de 2e Corona golf voorbij is? Wordt ze niet ingehaald door het virus? Aanvankelijk wilde ik graag bij haar zijn rondom de operatie en zou ik nog een week naar huis gaan. Onze ervaringen uit het verleden, en de regels in Nederland maken dat ik huiverig ben en waarschijnlijk niet naar Nederland ga.

Langzaam leven we naar ons vertrek ergens in December. Ondertussen genieten we van ons leventje in het bruisende Las Palmas. Even pas op de plaats!