Kaapverdië

Zo dat is eruit, denk ik dan maar. We liggen in de haven maar er is zo veel swell waardoor ik me niet lekker voel. De wasbak is gelukkig in de buurt en mijn lunch verdwijnt door het gootsteenputje. Of.....zou het toch Corona zijn.......

Vanmorgen hebben we twee uur gewacht om ons te laten testen want dat verlangt Suriname van ons. Maximaal 48 uur voor vertrek zouden we negatief getest moeten zijn.
We liggen in Mindelo, Sao Vincente op de Kaapverden en het pilotboek vertelde het al: je kunt beter voor anker liggen dan in de haven want de swell zorgt voor heftige bewegingen aan je schip. De landvasten rukken en trekken aan de boot en we hopen telkens dat de wind wat gaat liggen en daardoor de swell afneemt.
Hier op Sao Vincente ligt ook een Nederlandse Kolonie in afwachting van een goed weer venster om verder te gaan. De laatste mankementen aan verschillende boten worden weg gewerkt. Gelukkig hebben wij bijna nergens last van. Alleen ons water uit de watertank smaakt wat modderig. Waarschijnlijk hebben we verkeerd water getankt. Dus spoelen we de watertank en dan is dat klusje ook geklaard. Jeroen haalt nog wat pokken van de schroef maar aangroei hebben we (nog) niet. We voelen ons vrij relaxed en doen wat de rest van de Nederlanders ook doen. We gaan met de collectivo, een busje dat volgestopt wordt met lokale bevolking, naar playa de San Pedro. Je kunt daar zwemmen met schildpadden.

Het geheel is een beetje een Pavlov gedoe; de schildpadden komen af op het gebrul van een buitenboordmotor en worden vervolgens gevoerd met vis. In ieder geval zwemmen ze heel dichtbij en genieten wij van hen en zij van de vis.
Daarnaast gaan we met de Ferry naar Santo Antao een eiland wat landschappelijk fantastisch is. We maken er lange wandelingen en genieten van de ruige bergen. Op dag 2 staat een afdaling door het dal van Paul op het programma. De taxi komt ons om 9 uur halen en na een rit over enge weggetjes met kasseien en over de kam van de berg komen we op het punt aan waar een steil wandelpad ons zal laten afdalen naar het dal.

Het begin is een voormalige krater die we nauwelijks kunnen zien omdat de bewolking alles om ons heen verhult in dichte mist. Als we uit de taxi stappen stormt het en de regen striemt ons horizontaal voor de ogen. Jeroen en ik kijken elkaar aan: ‘no way’ is onze gezamenlijke conclusie, ‘te gevaarlijk’. We laten ons door de taxichauffeur afzetten in de havenplaats en huren daar een auto om het eiland zelf te verkennen. We zijn onder de indruk van het landschappelijk mooie eiland met diepe dalen en hoogoprijzende rotswanden. We zien de nog primitieve leefwijze van mensen. Sommigen wonen er nog in hutjes. Op onze laatste dag bezoeken we de noordwestkant van het eiland, het waait nog altijd stevig en we maken een wandeling langs de kust. We kijken naar de branding en de schuimkoppen op de oceaan die nog behoorlijk woest is. ‘Ik zie Suriname nog niet liggen’, overpeinst Jeroen.

‘s Middags nemen we de ferry terug naar Sao Vincente waar de boot in de marina ligt. Onderweg aanschouwen we de koe op de pickup die ook de Ferry neemt. Zelfs de koe is vastgesjord met banden, zodat hij niet om kan vallen door de golfslag.

Door de swell in de marina is een van de landvasten van de boot geknapt. Medelanders hebben zich er om bekommerd en gezorgd dat de boot goed vast is blijven liggen. Nu zijn we bezig met de zaken te regelen voor de oversteek naar Suriname. Een visum, een verklaring voor de maritieme autoriteiten in Suriname en een negatieve covidtest, maximaal 48 uur voor vertrek afgenomen. Het is een hele puzzel om alle stukjes in elkaar te laten passen. We houden het weer scherp on de gaten en hopen dat de wind iets gematigder wordt. Het ziet er helaas niet naar uit. Ondertussen zijn er 4 boten vertrokken, morgen gaan er nog 2. Suriname lokt. Als de testuitslagen negatief zijn gaan wij ook, misschien morgen al.