Lockdown

Plotsklaps zie ik een lichtje aan de horizon. Ik check de kaartplotter maar zie geen Ais object. Hmmm......Zou dat een visser zijn, die net zoals op de Noordzee niet wil prijs geven waar zijn visgrond is. Dat zou vreemd zijn,

want tot dusver hebben we slecht 2 schepen voorbij zien komen. Het is hier absoluut geen Noordzee, dit is een eindeloze vlakte met water waarin, zo voelt het, wij alleen aanwezig zijn. Het voelt als een lockdown. Langzaam komt het lichtje dichterbij. Met de verrekijker probeer ik te doorgronden wat dit is. Even flitst het idee van een piratenboot door mijn hoofd. Gelukkig zie ik een groot wit vlak en is het duidelijk: een zeilschip zonder AIS. Wat het nog bijzonderder maakt is dat het naar me toe komt of haal ik het in? Nee, het zeilschip is aan het opkruisen naar, zo neem ik aan, de Canarische eilanden.

We zijn onderweg van de Canarische eilanden naar Kaapverdië., een tocht van ca 7 dagen. We beginnen met relatief licht weer. ‘s Morgens hebben we de high aspect nog snel verwisseld voor de genua een groter voorzeil met meer zeiloppervlak. De wind is ca. 3 a 4 Bft en de zee gematigd met een langzame oceaandeining. Dit is wel vol te houden en minder ruig dan onze tocht van Gibraltar naar Lanzarote. We moeten wel genoeg wind houden om te kunnen blijven zeilen. Het lage druk gebied wat over de oceaan aan komt houden we in de gaten. Wat zeggen de verwachtingen hierover, gaat het zover in zuidoostelijke richting komen dat we op het laatste stuk nog tegen de wind in moeten. Of blijft het op afstand maar krijgen we daardoor misschien weer windstilte. We kunnen geen directe lijn varen maar moeten eerst wat richting oost, naar de Afrikaanse kust kruipen om wind te houden alvorens verder koers in ZZW richting te zetten naar de Kaap Verden.

Ons leven is een cocon geworden waarin weermodellen, zeilkoersen en veiligheid de dienst uit maken. Elke 12 uur halen we een nieuw weerbericht via de satelliet telefoon naar binnen. Kijken of onze strategie zich nog altijd altijd goed verhoudt tot de verwachting en stellen soms bij.
Observeren wat onze ‘buren’ doen. Ze vertrokken een uurtje later uit de haven maar kunnen de achterstand vooralsnog niet inlopen.
We draaien om de beurt een wacht van 3 uur in de nacht en slapen als de ander zijn beurt heeft. Ook overdag doe ik af en toe een dutje want de nacht geeft maar 2 x 3 uur slaap. Het klaarmaken van maaltijden biedt ons wat afwisseling en structureert ons leven. Grappig vinden we dat we beiden niet eens opgewonden waren voor deze tocht. Lange afstand zeilen begint gewoon te horen bij ons reisleven en is alleen wat saai. Net zoals een bus- of vliegreis waarbij je je instelt op een tijdje ongemak en uren en kilometers telt.
Boeken vertellen ons dat er ook andere werkelijkheden zijn dan de onze en is een van de mogelijkheden om onze fantasie te voeden. De jaarwisseling verloopt zonder spetterend vuurwerk, net zoals dat in Nederland het geval is door de lockdown. Wij hebben onze eigen lockdown in de vorm van een oneindige watervlakte zonder land in zicht. Bijzonder blijft het dat we midden op de oceaan nog steeds nieuwjaarswensen uit kunnen wisselen. Op nieuwjaarsdag heb ik zelfs mijn moeder aan de telefoon.

Na een wat windstil gebied waarin we moeten motoren begint op dag 3 eindelijk de NO- Passaat op te steken. De wind neemt toe naar 5 a 6 BFt . Ook de golven nemen toe en dat levert bij mij zeeziekte op. Ik houd er even niets meer in, zelfs geen tabletje tegen zeeziekte. Door de deining wordt ook het slapen moeilijker. De ‘stabiele zijligging’, maar dan wel krampachtig vastgehouden geeft de mogelijkheid om enigszins te blijven liggen. Op dag 4 haal ik het wel in en dan is gelukkig ook de zeeziekte weg. Een groep dolfijnen spartelt rondom de boot en geven met sprongen een leuke show.

Op onze 5e dag neemt de golfslag langzaam af. Het wordt weer een langzame, slome oceaandeining. Tussen 2 golftoppen in zit meer dan 10 seconden. Dat is niet hinderlijk. Ons leven is weer dragelijk. De vooruitzichten vertellen ons dat het laatste gedeelte windstil zal zijn. Op dag 6 om 2 uur in de nacht gaat de motor aan. We hebben nog 150 mijl te gaan. Dat is nog wel 30 uur. Geen prettig vooruitzicht. Alhoewel we elk weerbericht uitpluizen en zoeken of er nog ergens een windveldje is te bekennen, ziet het er somber uit. Als ik ‘s morgens wakker word neemt de wind iets toe, zou het.......na de koffie hijsen we de gennaker en ja die vult zich. Wat een geluk, met een snelheid van ca 6 knopen zeilen we verder. In de namiddag zakt de wind langzaam weg en halen we de gennaker weg, de plof gaat weer aan. Voor de zekerheid rolt Jeroen de Genua uit. Niet veel later constateren we dat de wind weer toe neemt en meer half binnen komt. Daarop valt te zeilen, het grootzeil wordt nog een keer gezet en zo zeilen we de nacht in. Zien een prachtige zonsondergang. Als het donker wordt schitteren duizenden sterren ons tegemoet en niet veel later verschijnt de maan aan de horizon. In de verte doemen de lichtjes van Kaapverdië op. De laatste 15 mijl moeten we helaas nog motoren maar om 6 uur plaatselijke tijd laten we het anker dichtbij andere zeiljachten vallen. De vele wrakken steken hier en daar boven water uit, gelukkig staan ze goed gemarkeerd op de kaart. Jeroen hijst de q vlag, de maritieme politie komt vragen naar onze gezondheid (goed) en dan gaan we inklaren. Na het proces van inklaren zijn we vrij om te staan en gaan waar we willen. De q vlag wordt verwisseld voor het gastenvlaggetje van Kaapverdië. We zijn binnen op Kaapverdië en liggen tegenover de steiger bar. We voelen ons welkom.