Ik heb het gehaald! Samen met nog 3 andere aspirant-instructeurs kreeg ik een week instructie en sloot het af met een examen. De dagen begonnen zo rond 8 uur ’s morgens en eindigden veelal pas met een evaluatie rond middernacht. Aan het eind van de week was ik vermoeid, zodat ik eigenlijk niet zo kon genieten van het moment dat mij werd meegedeeld dat ik geslaagd was. Na een lange nacht slaap werd ik ’s morgens gebeld door één van de instructeurs die mij feliciteerde met de mededeling: “Welkom bij de club.” Pas toen drong tot mij door dat ik een stap verder was en kon ik genieten.
Tijdens deze week kwamen verschillende instructeurs ons les geven, halverwege de week kwam Jan Cees aan boord. Zijn roem was hem al vooruit gesneld: Hij was gedreven, erg gedreven. Hij introduceerde zichzelf met de boodschap dat hij uitdrukkelijk opdracht had gekregen om voorzichtig en rustig met ons om te springen. Jan Cees is expert op alles wat met zeilen te maken heeft, net zoals de andere instructeurs, maar Jan Cees zou het liefst al zijn kennis binnen een dag overdragen. Zo af en toe kreeg ik zoveel informatie te verwerken dat ik het even niet meer bevatte.
Jan Cees zoekt graag de grenzen op en stuurt zijn cursisten dan ook geregeld een zandbank op om te oefenen hoe ze dan weer los kunnen komen. Of laat hij een passage over een ondiepte er zo op aan komen dat die alleen gepasseerd kan worden met noodmaatregelen zoals de boot zoveel mogelijk te laten hellen. Een van mijn mede aspirant instructeurs opperde ’s avonds tijdens een evaluatie dat Jan Cees zijn cursisten waarschijnlijk ook nog in het bootmansstoeltje naar boven liet hijsen zodat met een beetje goede wil de boot nog verder kon hellen. Het drong eerst niet zo tot mij door, ik was een beetje murw. Zo’n 10 minuten later begon een soort filmpje in mijn hoofd te draaien: Jan Cees die zegt: “Kom op, naar boven, we moeten loskomen van deze bank! NU, in het stoeltje!” Het bezorgde me de slappe lach, het filmpje was niet meer te stuitten. Zelfs toen ik in mijn bed lag bleven de lachstuipen komen.
Enkele dagen daarna begon ons examen. We hadden zelf een tocht
uitgezet van Harlingen naar Vlieland en vandaar een avond/nachttocht naar Terschelling. Een paar uurtjes slaap en dan met het tij mee weer naar Harlingen. In de namiddag hadden we onder de kust van Vlieland laten zien dat we konden ankeren. Daarna liepen we de haven van Vlieland aan om te laten zien wat we aan motormanoeuvres in huis hadden. Ik mocht de boot in mijn eentje aanleggen aan hogerwal wat mij wonderwel goed lukte. Daarna gingen we richting Terschelling de
nacht in. Onderweg kookten we snel een lekkere pastahap en nam ik de navigatie voor mijn rekening. Terwijl de anderen hun warme hap naar binnen werkten was ik druk bezig met de navigatie. Uitzetten van koersen, peilen van lichten en herkennen van lichtkarakters. Zo rond de klok van 21.30 droeg ik navigatie over aan een van de anderen en was het mijn beurt om eens te gaan genieten van mijn pasta. Zover kwam het niet want de stuurman riep plotsklaps: “Man over Boord!!!!”
uitgezet van Harlingen naar Vlieland en vandaar een avond/nachttocht naar Terschelling. Een paar uurtjes slaap en dan met het tij mee weer naar Harlingen. In de namiddag hadden we onder de kust van Vlieland laten zien dat we konden ankeren. Daarna liepen we de haven van Vlieland aan om te laten zien wat we aan motormanoeuvres in huis hadden. Ik mocht de boot in mijn eentje aanleggen aan hogerwal wat mij wonderwel goed lukte. Daarna gingen we richting Terschelling de
nacht in. Onderweg kookten we snel een lekkere pastahap en nam ik de navigatie voor mijn rekening. Terwijl de anderen hun warme hap naar binnen werkten was ik druk bezig met de navigatie. Uitzetten van koersen, peilen van lichten en herkennen van lichtkarakters. Zo rond de klok van 21.30 droeg ik navigatie over aan een van de anderen en was het mijn beurt om eens te gaan genieten van mijn pasta. Zover kwam het niet want de stuurman riep plotsklaps: “Man over Boord!!!!”
Ik snelde naar buiten en kreeg de opdracht om in het gangboord te gaan liggen en de drenkeling uit het water te halen door mij tussen het dek en de zeerailing door te wurmen en half buiten de boot te gaan hangen. Onze drenkeling was een boeilichtje dat op het water dreef. Nu was ik de kleinste persoon aan boord dus moest ik vervaarlijk ver uit de boot gaan hangen. Ik ging niet bij dat lichtje komen! Intussen was Jan Cees bij mij gekomen en hield mij stevig vast aan mijn reddingsvest. Ik zei: “Jan Cees ik ben te klein, ik kom niet bij dat lichtje. Jawel, zei Jan Cees je moet verder naar buiten. Hoe lang ben je?” “1.68 meter” zei ik verbouwereerd. “Dan is je spanwijdte ook 1.68 en het vrijboord van deze boot is dat niet, dus je moet er bij kunnen”, zei Jan Cees. Ik schurkte nog wat verder over de rand en hing nog slechts aan één been en één arm in het pikkedonker en zag het water onder mij voorbij glijden. Zo af en toe gleed mijn arm een stuk door het water. Daar kwam het lichtje, ik deed een haal en …..hebbes. Ik kroop weer terug onder de zeerailing en dacht aan mijn bordje pasta. Niet voor lang helaas……Man over Boord!!!!!
