Martinique

‘Als we maar gek genoeg doen, mogen we misschien wel mee eten’, zegt Jeroen. We zijn per gehuurde auto Martinique aan het ontdekken, en zijn op zoek naar een restaurantje om te gaan lunchen. Even verderop ligt een totaal vervallen ziekenhuis, zo ontdekten we eerder.

Het hek staat open, het wachtershuisje staat nog met 1 muurtje overeind en laat als een rots in de branding een wc pot in volle glorie zien. Verderop zien we tot onze ontsteltenis een barak met een gaashek er om heen waar achter zich mensen bevinden. Onmiskenbaar psychiatrische patiënten, zo concluderen wij. Het psychiatrisch ziekenhuis is ‘netjes’ weg gestopt op een desolate plek, zodat niemand er last van kan hebben, behalve dan misschien de psychiatrische patiënten zelf.

Martinique is groen, heel groen! Het regenseizoen is begonnen en ook wij hebben regelmatig last van pittige buien. Op een van onze autoritten ervaren we een echte wolkbreuk waarbij wij soms tot aan de assen toe door het water moeten rijden. Maar als de wolken opgetrokken zijn, wordt de frisgroene natuur zichtbaar. Op de noordkant van het eiland ontdekken we Mt Pelée, een oude vulkaan, zoals meestal met de top gehuld in een wolk.

Af en toe rijden we tussen muren van groen. Het is alsof ik tussen de (kamer)planten door rijdt: Varens, bamboes, palmen, bananenbomen, crotons, ficussen, ze zijn er allemaal. Het midden en zuiden van het land lijkt heel erg op Frans landschap. We wanen ons dan ook regelmatig op een route national in Frankrijk ipv de Outremer of de overzeese gebieden daarvan. Jammer genoeg zijn musea ed nog gesloten tot 1 juli en zijn wij dus op zoek naar het ‘andere’ Martinique. De mini Sacre Coeur is wel geopend maar zou wel eens opgeknapt mogen worden. Oneerbiedig merkt Jeroen op: ‘Jezus kan wel een wasbeurt gebruiken’. Hij kijkt daarbij omhoog naar het beeld dat boven de ingang prijkt.

Op Martinique is rum stoken een van de grote industrieën en als we toevallig langs het rummuseum rijden, dat wel geopend is, gaan we een kijkje nemen. Oude koperen ketels en destillatiekollomen zijn er uit gestald. We staan met verbazing te kijken naar de naastgelegen fabriek waar de ene na de andere vrachtauto met suikerriet naar binnen gaat. De suikerriet gaat op een een lopende band en wordt vermalen. Uit de pulp wordt dan uiteindelijk de rum in een destillatieproces gemaakt. Bovenop de bulten suikerriet lopen de witte vogels in de hoop dat er nog iets lekkers tussen zit voor hun.

We zijn wat teleurgesteld over de dorpjes en de hoofdstad Fort de France. We verwachten er terrassen en gezellige drukte. We kunnen de terrassen niet ontdekken en ‘s middags om 4 a 5 uur zijn de dorpjes verlaten en de rolluiken gesloten. Op de ankerplaatsen is het druk, daar liggen grote hoeveelheden jachten. Je zou daardoor verwachten dat het aangenaam gezellig is op de kant. Een nadere beschouwing geeft een ander beeld. Veel van deze boten zijn Frans en liggen te wachten op het volgende seizoen of er wonen mensen op. Deze ‘woonboten’ zijn tot op het dek volgestouwd met spullen. De gangboorden liggen volgestapeld en zelfs aan de buitenkant zijn rekjes gemonteerd voor voorraad. Onze ‘buurman’ heeft een soort wastobbe als bijboot, wel met aanhangmotor! Scheuren lopen net boven de waterlijn, door zijn ‘wastobbe’. Desondanks doet zijn ‘taxi’ trouwe dienst om hem naar de kant te brengen.

Wij beraden ons op plannen voor de komende maanden. We zijn onderweg naar Grenada, om daar te ‘schuilen’ voor het orkaan seizoen. De eerste orkanen, stormen met een naam, zijn al gepasseerd. Wij hadden er geen last van, omdat ze op ruime afstand waren. Een tropical wave, een gebied met heel veel buien en harde wind, trekt langzaam richting Martinique. Volgens de laatste berichten wordt het waarschijnlijk een storm die over Martinique trekt.
Langzaam strepen we eilanden af: Martinique, St. Lucia, Sint Vincent waar we illegaal het anker om 11 uur ‘s avonds laten vallen. ‘s Morgens om 6 uur gaat het verder: Bequia, Canouan, Union Island en uiteindelijk Carriacou waar we gaan inklaren en wat behoort bij Grenada.
Wat gaan we na Grenada doen? Langzaam maar zeker vormen zich ideeën. Maar zoals men zegt: ‘Plannen worden geschreven in het zand met laag water’.