Waar zal ik eens beginnen....Het is een heksenketel bij de incheckbalie van Tunisair. We staan er ruim op tijd maar door allerlei toestanden bij de verschillende mensen die willen inchecken gaat het uiterst langzaam.
Een paar plaatsen voor ons wil een Italiaanse familie met een baby inchecken. Eerst blijkt dat ze veel te veel bagage bij zich hebben. Ze worden bij de incheckbalie weg gestuurd en herpakken een enorme koffer, om verschillende dingen maar gewoon in de hand mee te nemen. Als ze dan uiteindelijk aan de beurt zijn is er iets mis. Een jonge vrouw, waarschijnlijk de moeder van de baby in de kinderwagen schreeuwt: ‘Mama’. Een oudere vrouw begint in het Italiaans te oreren tegen de balie medewerkster. Uit de flarden die ik hoor en die ik enigszins begrijp, heeft de baby een Engels paspoort en zal niet worden toe gelaten in Tunesie. Het gaat hard tegen hard, en achter de balie wordt gebeld. Het doet ons denken aan de toestanden die Jeroen meemaakte op Schiphol toen hij in maart wilde inchecken naar Tunesie, wat toen niet lukte.
In afwachting van het telefonische antwoord wordt de familie weer naar de kant gestuurd, wat ze halsstarrig niet doen. Het woord caribinieri valt meerdere keren. Er wordt gedreigd met het woord consulaat. Uiteindelijk mogen wij dan inchecken. Tijdens het wachten hebben we een gezondheidsverklaring ingevuld. Ook krijgen we een papier in de handen gedrukt waaruit wij opmaken dat we moeten verklaren waar we in quarantaine gaan. Maar voorzover wij weten is dat niet op ons van toepassing. Bij de incheckbalie wordt gevraagd naar onze negatieve COVID-19 test, het zal toch niet waar zijn....ik verbaas mezelf met de stoïcijnse kalmte als ik antwoord dat we die niet hebben. Voorzover wij weten hebben we die niet nodig. Ook over ons wordt gebeld. Ondertussen krijgt de bagage wel labels wat ons hoop geeft. Even later krijgen we het verlossende antwoord we mogen door. We moeten ons haasten naar de gate en zitten uiteindelijk in het vliegtuig als ik dit blog begin te schrijven.
In afwachting van het telefonische antwoord wordt de familie weer naar de kant gestuurd, wat ze halsstarrig niet doen. Het woord caribinieri valt meerdere keren. Er wordt gedreigd met het woord consulaat. Uiteindelijk mogen wij dan inchecken. Tijdens het wachten hebben we een gezondheidsverklaring ingevuld. Ook krijgen we een papier in de handen gedrukt waaruit wij opmaken dat we moeten verklaren waar we in quarantaine gaan. Maar voorzover wij weten is dat niet op ons van toepassing. Bij de incheckbalie wordt gevraagd naar onze negatieve COVID-19 test, het zal toch niet waar zijn....ik verbaas mezelf met de stoïcijnse kalmte als ik antwoord dat we die niet hebben. Voorzover wij weten hebben we die niet nodig. Ook over ons wordt gebeld. Ondertussen krijgt de bagage wel labels wat ons hoop geeft. Even later krijgen we het verlossende antwoord we mogen door. We moeten ons haasten naar de gate en zitten uiteindelijk in het vliegtuig als ik dit blog begin te schrijven.
Sinds maart hebben onze plannen om met eigen boot Tunesië uit te zeilen stil gelegen. Aanvankelijk zat alles op slot. Langzaam gingen landen weer open. Intussen krijg ik gelukkig een nieuwe heup, waardoor onze focus op mijn revalidatie gericht is. Na ca 6 weken blijkt alles volgens de röntgenfoto ‘goed’ te zitten en voelen we ons vrij om te gaan. Vrienden zitten verlegen om crew en we besluiten met hen van Sicilië naar Griekenland te zeilen. Daar aangekomen boeken we 2 vluchten van Corfu naar Milaan en van Milaan naar Tunesië. Naarmate de datum van vertrek dichterbij komt, verschijnen er weer allerlei berichten over inreisbeperkingen. Het bericht dat Tunesië geen reizigers uit Griekenland toe laat, zien we op de laatste dag voor het vertrek. We verlaten Corfu vroeg in de ochtend en vliegen naar Milaan. We besluiten om de Griekse kofferlabels te verwijderen zodat we niet worden gelinkt aan het land waar we van houden. En gelukkig mogen we verder.
Het avontuur houdt niet op als we eenmaal in Tunesie zijn aangekomen. Ons plan om na een paar dagen acclimatiseren naar het Italiaans eilandje Pantelieria te zeilen worden direct gedwarsboomd. We zullen daar 14 dagen in quarantaine moeten. We besluiten daarom om toch maar het oude plan op te pakken en in een paar stappen Tunesie te verlaten en dan maar rechtreeks naar Menorca te vertrekken. We moeten ons nog oriënteren of dat überhaupt wel mogelijk is maar hoop doet leven. En lang willen we niet in het momenteel snikhete Tunesie blijven. In de haven aangekomen zien we ons pareltje weer terug. Maar daar moet heel wat water overheen voordat ze weer wit is. We beginnen direct, kunnen de plakkerige bruine laag niet zien. Ondertussen betrekt de lucht, in de verte zien we de onweersstroom aankomen en kleurt de lucht geelbruin. Een nieuwe laag zand bedekt de boot terwijl een storm door de haven raast. We liggen scheef in de box. Wat een welkom!
In verband met twee uur tijdsverschil met Griekenland zijn we de volgende ochtend plaatselijke tijd al om 6 uur weer wakker. Snel de tassen uit pakken. Kleding naar de wasserette en dan met de bus naar de supermarkt. Opvallend is dat hier nauwelijks mensen zijn met mondkapjes en social distance komt hier nauwelijks voor. In het dorp kopen we nieuwe voorraden bij de groentestalletjes en de supermarkt, en uiteraard een internetkaartje zodat we weer verbinding hebben met de ‘wereld’. Terug maar met de taxi in verband met de volle boodschappentassen.
Ondertussen klotst het zweet ons door de oksels. Na een snelle lunch gaan we opnieuw de boot te lijf met de waterslang. Eindelijk is ze schoon en kunnen we gaan rusten. Nee nog niet, Jeroen inspecteert momenteel de onderkant en verwijderd wat pokken die zijn aangegroeid. De aankomende dagen nog wat kleine klussen en dan kunnen we weer onderweg. We zijn weer thuis.
