Back to Europe

We staan bij het bureautje van een ambtenaar in zwart uniform. ‘She is the captain’: zegt Jeroen als hij aangesproken wordt als captain. Een glimlach vliegt over de man zijn gezicht. Niet veel later spreekt hij Jeroen opnieuw aan als captain. Jeroen wijst alleen maar naar mij, zegt verder niets, en wederom komt er een glimlach..

We proberen de haven van Yasmine Hammamet te verlaten maar dat is nog niet zo eenvoudig. We hebben de boot uit de box gevaren en bij de meldsteiger gelegd. Bij het havenkantoor brengen we het kaartje terug waarmee we op de steiger konden komen. Daarna gaan we naar de customs. Drie man sterk zijn er op het vroege tijdstip, het is 6 uur, aanwezig. Een wordt weggestuurd door de chef om onze papieren te halen. Een ander moet een stempel zetten. Vervolgens wordt gecontroleerd of het stempel wel goed staat! Dan door naar de Port police. Die zijn nog niet wakker in tegenstelling to de boodschap die we gisteren kregen dat we elk moment van de dag en nacht kunnen vertrekken. De havenmeester loopt met ons mee en klopt op het raam. Een slaapdronken gezicht verschijnt voor het raam. We moeten 15 minuten wachten . We zetten maar even een kopje thee. Na 15 minuten vinden we het welletjes en kloppen zelf maar eens op het raam. We moeten nog 10 minuten wachten, waarop is ons niet duidelijk. Even later zien we iemand naar het barretje aan de overkant lopen en met een kop koffie terug komen. En dan, ja werkelijk mogen we het kantoortje binnen gaan. Een uur later dan gepland zijn we onderweg naar...dat blijft voorlopig nog de vraag. De zee is spiegelglad, er staat geen wind. De voorspellingen zeggen dat die later vandaag gaat komen dus daar is het wachten op.

De afgelopen dagen waren we druk met de voorbereidingen voor ons vertrek. Jeroen hangt met duikapparatuur een dik uur onder de boot om de ergste aangroei weg te halen. De klapschroef wil niet meer open door de pokken die zitten aangegroeid. Met schroevendraaier en plamuurmes krijgt hij de boel schoon. Bij het testen van apparatuur en motor blijkt dat de startaccu het heeft begeven. We gaan dus op zoek naar een bedrijf wat accu’s verkoopt. We houden een taxi aan die ons naar een auto-onderdelen winkel brengt en schaffen ons een nieuwe accu aan. De Taxichauffeur spreekt goed Engels en vindt het geen probleem om even op ons te wachten terwijl wij de accu aan sluiten. Hij wil wel graag de oude accu hebben. Wat hij er nog mee kan? Wij weten het niet maar het verlost ons van een afval probleem. Met de nieuwe accu start de motor weer meteen, dus dat probleem is ook opgelost. De taxichauffeur brengt ons daarna naar de groenteboer, de slager en de supermarkt. Ondertussen pakt hij bij een cafeetje even een kop koffie. Met onze volgepakte tassen staan we een uur later weer op de steiger bij ca. 35 graden. Hoeveel we hem moeten betalen? Omgerekend 8 euro. Na een snelle opfrisbeurt onder de waterslang en een plek in de schaduw wordt het leven weer wat dragelijker.

We pakken de boeken en de zeekaarten er eens bij. Wat gaat ons plan worden. Dit hangt voor een groot gedeelte af van waar we nog naar binnen kunnen in verband met de Corona maatregelen. We stellen onze vragen via Facebook-pagina’s en overheidssites en ontdekken dat we formeel bij binnenkomst in Italië in quarantaine moeten. Maar volgens de verschillende personen wordt op Sardinië niet zo moeilijk gedaan met de quarantaine en kunnen we daar gewoon binnen lopen mits de kustwacht ons niet tegen houdt. Menorca mogen we vooralsnog van de Spaanse overheid zonder voorzorgsmaatregelen binnen lopen, maar zaken veranderen snel. Ook het weer om naar een van beiden te varen moet meezitten. We besluiten om richting Noord-Tunesie te varen en van daar een van de beide stappen te zetten. Tunesie is een groot land en om aan de noordkant van Tunesie in een marina te komen moeten we eerst nog ca 100 mijl afleggen en Cap Bon ronden. Dat wordt dus een nacht doorzeilen.

De volgende ochtend meren we aan in Bizerte in het Noorden van Tunesië. We wachten daar op een oostelijke wind die er over een dag moet zijn. De oversteek naar Zuid Sardinië is een overtocht tussen de 16 en 24 uur. Dus waarschijnlijk moeten we weer een nacht door halen. Ondertussen vermaken, of liever gezegd verbazen we ons weer met de de chaotische taferelen in de plaats. Op de markt aanschouwen we de kippen die zitten te wachten op hun onthoofding. Enkele hanen kraaien ook nog steeds het hoogste lied, maar helaas jongens wacht maar af...de chaos en de viezigheid die we in de straten tegen komen...we zijn er helemaal klaar mee. De volgende ochtend is de keus gemaakt, we gaan weg! Misschien is morgen de wind nog wat gunstiger maar Italië roept en dus we gaan.
Het uitklaren houdt ons nog een uur bezig. Het is ons totaal onduidelijk wie wat precies doet en wat er met allerlei paperassen gedaan wordt. Na nog een visuele inspectie van het schip, stel je voor dat we verstekelingen meenemen, zijn we vrij om te gaan. We zetten een paar puntjes zeil en gaan in vliegende vaart van gemiddeld 7 knp naar de overkant. Het lijkt wel of White Pearl dezelfde gedachtengang heeft: wegwezen hier! Op Sardinië laten we na slechts 16 uur het anker vallen in een baaitje om ca. 2 uur in de nacht. Wel een beetje lastig omdat je afstanden wat moeilijker inschat in het donker en sommige obstakels niet zo snel ziet. Jeroen staat voor op de punt en heeft twee felle zaklantaarns bij zich die de omgeving oplichten. Het anker valt en dan is er rust. We wachten maar af of er iemand gaat zeggen dat we in quarantaine moeten of een test moeten laten doen. Wij zijn terug in Europa!