No! Is het stellige antwoord wat ik krijg via de telefoon op mijn vraag! We liggen op het Kroatische eilandje Vis en zijn van plan om van daar over te steken naar Italië.
Omdat Kroatie niet bij de Schengen landen hoort moeten we uitklaren. Bij de havenmeester hebben we al een stempel gehaald. Bij de port police hangt een bordje met een telefoonnummer wat ik intoets. Omdat het morgen zondag is hopen we dat we misschien nu wel de formaliteiten kunnen regelen en dan hoeven we morgenochtend alleen maar los te gooien van de Mooring en kunnen we gaan. Och, we hadden het wel kunnen raden. We weten dat ze hier ontzettend strikt zijn met allerlei formaliteiten. De verhalen daarover zijn berucht. Als je uitklaart moet je ogenblikkelijk vertrekken en dan de kortst mogelijke route nemen om het land uit te komen. ‘s Middags huren we een scooter en brommen het eilandje rond. Het heeft een paar leuke havenplaatsen maar voor de rest zou ik er dood niet willen liggen!
De overtocht is ca 70 mijl dus trekken we zondagmorgen snel wat kleren aan en bellen het nr van de port police om onze laatste stempels te halen. Met het bijbootje gaan we door het pikkedonker naar de kade en lopen dan naar het gebouwtje. De deur staat al uitnodigend open en inderdaad is er iemand om met ons de formaliteiten af te handelen. Ze vraagt: ‘are you going directory to Italy?’ Waarop ik terugvraag: ‘Do we have a choice?’ Eigenlijk moet ze er wel om lachen want die is er niet. Even later gooien we los en in het schemerdonker zoeken we onze weg de haven uit. In de verte klimt de zon langzaam boven de eilanden in de verte. Er is nog geen wind en dus motoren we het eerste stuk. Het sonore monotone geluid maakt me suffig en ik doe nog een hazenslaapje. Na een tijdje kunnen de zeilen omhoog en zijn het de golven die ons heen en weer rollen en de brekers die het zo bekende watergeluid geven. Onderweg passeren we het eilandje Palagruza.
Binnen no time liggen we binnen de veilig armen van haven en worden we door een marinero naar zijn steiger geroepen. We geven aan dat we eerst moeten inklaren. Dat kan niet in Vieste zegt hij. Geen probleem, we kunnen daar rustig gaan liggen en later in een volgende haven inklaren, geeft hij aan. Voor de zekerheid gaan we het nog vragen bij de guardia costiera. Ook zij geven aan dat het wel bij een volgende haven kan.
Vanuit Vieste zeilen we iedere dag langs de kust. Het ligt in onze bedoeling om ergens een paar dagen te blijven hangen. In Bari proberen we opnieuw in te klaren. De havenmeester, hij spreekt amper Engels, stuurt ons door naar de andere kant van de haven. We kunnen daar naar toe met de ‘free shutlle bus’. 3km verderop is alleen de ticketverkoop voor de overtocht richting Kroatië. Daar komen we net vandaan. We passeren een gebouw waarop dogana staat. Een aantal mannen in uniformen staan ons te woord. Inklaren? ‘Don’t bother, It’s okay’. We vragen het nog na op de diverse sites op Facebook en we zijn het er over eens. Inklaren? Niet nodig. Dit is de Italiaanse slag! We passeren Monopoli, Brindisi en bereiken uiteindelijk Otranto. Otranto is zo ongeveer de laatste plaats voordat we gaan oversteken van de hak naar de zool aan de Italiaanse laars. In alle voorgaande plaatsen voelt het niet goed om te blijven liggen.
Hak of zool
De volgende ochtend beraden we ons. Misschien kunnen we alsnog de haven in. De oversteek naar Crotone, een plaats aan de zool, lokt. Het betekent een nachtje doorzeilen. De weersvoorspelling houden ons ook in de greep. Na morgen draait de wind naar de verkeerde richting en liggen we een aantal dagen vast. Willen we dat hier of dan toch maar bij Crotone. Bovendien kennen we Crotone van een bezoek twee jaar geleden. We kunnen ons daar wel een poosje vermaken. De keus is gemaakt, we gaan! Niet veel later wordt de gennaker gehesen. En liggen we stabiel op de golven.