No! Is het stellige antwoord wat ik krijg via de telefoon op mijn vraag! We liggen op het Kroatische eilandje Vis en zijn van plan om van daar over te steken naar Italië.
Uitklaren
Omdat Kroatie niet bij de Schengen landen hoort moeten we uitklaren. Bij de havenmeester hebben we al een stempel gehaald. Bij de port police hangt een bordje met een telefoonnummer wat ik intoets. Omdat het morgen zondag is hopen we dat we misschien nu wel de formaliteiten kunnen regelen en dan hoeven we morgenochtend alleen maar los te gooien van de Mooring en kunnen we gaan. Och, we hadden het wel kunnen raden. We weten dat ze hier ontzettend strikt zijn met allerlei formaliteiten. De verhalen daarover zijn berucht. Als je uitklaart moet je ogenblikkelijk vertrekken en dan de kortst mogelijke route nemen om het land uit te komen. ‘s Middags huren we een scooter en brommen het eilandje rond. Het heeft een paar leuke havenplaatsen maar voor de rest zou ik er dood niet willen liggen!
De overtocht is ca 70 mijl dus trekken we zondagmorgen snel wat kleren aan en bellen het nr van de port police om onze laatste stempels te halen. Met het bijbootje gaan we door het pikkedonker naar de kade en lopen dan naar het gebouwtje. De deur staat al uitnodigend open en inderdaad is er iemand om met ons de formaliteiten af te handelen. Ze vraagt: ‘are you going directory to Italy?’ Waarop ik terugvraag: ‘Do we have a choice?’ Eigenlijk moet ze er wel om lachen want die is er niet. Even later gooien we los en in het schemerdonker zoeken we onze weg de haven uit. In de verte klimt de zon langzaam boven de eilanden in de verte. Er is nog geen wind en dus motoren we het eerste stuk. Het sonore monotone geluid maakt me suffig en ik doe nog een hazenslaapje. Na een tijdje kunnen de zeilen omhoog en zijn het de golven die ons heen en weer rollen en de brekers die het zo bekende watergeluid geven. Onderweg passeren we het eilandje Palagruza.
Omdat Kroatie niet bij de Schengen landen hoort moeten we uitklaren. Bij de havenmeester hebben we al een stempel gehaald. Bij de port police hangt een bordje met een telefoonnummer wat ik intoets. Omdat het morgen zondag is hopen we dat we misschien nu wel de formaliteiten kunnen regelen en dan hoeven we morgenochtend alleen maar los te gooien van de Mooring en kunnen we gaan. Och, we hadden het wel kunnen raden. We weten dat ze hier ontzettend strikt zijn met allerlei formaliteiten. De verhalen daarover zijn berucht. Als je uitklaart moet je ogenblikkelijk vertrekken en dan de kortst mogelijke route nemen om het land uit te komen. ‘s Middags huren we een scooter en brommen het eilandje rond. Het heeft een paar leuke havenplaatsen maar voor de rest zou ik er dood niet willen liggen!
De overtocht is ca 70 mijl dus trekken we zondagmorgen snel wat kleren aan en bellen het nr van de port police om onze laatste stempels te halen. Met het bijbootje gaan we door het pikkedonker naar de kade en lopen dan naar het gebouwtje. De deur staat al uitnodigend open en inderdaad is er iemand om met ons de formaliteiten af te handelen. Ze vraagt: ‘are you going directory to Italy?’ Waarop ik terugvraag: ‘Do we have a choice?’ Eigenlijk moet ze er wel om lachen want die is er niet. Even later gooien we los en in het schemerdonker zoeken we onze weg de haven uit. In de verte klimt de zon langzaam boven de eilanden in de verte. Er is nog geen wind en dus motoren we het eerste stuk. Het sonore monotone geluid maakt me suffig en ik doe nog een hazenslaapje. Na een tijdje kunnen de zeilen omhoog en zijn het de golven die ons heen en weer rollen en de brekers die het zo bekende watergeluid geven. Onderweg passeren we het eilandje Palagruza.
Nooit geweten dat hier midden in de Adriatische zee nog een eilandje ligt. Het is meer een grote ruige rots met middenop een vuurtoren. Het is een prachtig baken in de scheepvaartroute die er langs loopt van noord naar Zuid. Och, overtochten zijn nooit onze favorieten geweest. Het leven wordt saai en wordt hooguit onderbroken door ons natje en droogje en wat vrachtschepen in de scheepvaart route. Pas ‘s middags rond een uur of 5 zien we eindelijk het puntje Italië liggen waar we willen inklaren. De lucht is onheilspellend boven land. De laatste weken wordt het gebied waarin wij ons bevinden gedomineerd door onstabiele lucht en de onweersbuien zijn alom aanwezig. Tot dusver hebben we redelijk geluk gehad en hebben we geen donderstormen over ons heen gehad. De wind neemt nog iets toe, komt het door de onweersbui die er hangt of is het het kaapeffect?
Inklaren
Binnen no time liggen we binnen de veilig armen van haven en worden we door een marinero naar zijn steiger geroepen. We geven aan dat we eerst moeten inklaren. Dat kan niet in Vieste zegt hij. Geen probleem, we kunnen daar rustig gaan liggen en later in een volgende haven inklaren, geeft hij aan. Voor de zekerheid gaan we het nog vragen bij de guardia costiera. Ook zij geven aan dat het wel bij een volgende haven kan.
Binnen no time liggen we binnen de veilig armen van haven en worden we door een marinero naar zijn steiger geroepen. We geven aan dat we eerst moeten inklaren. Dat kan niet in Vieste zegt hij. Geen probleem, we kunnen daar rustig gaan liggen en later in een volgende haven inklaren, geeft hij aan. Voor de zekerheid gaan we het nog vragen bij de guardia costiera. Ook zij geven aan dat het wel bij een volgende haven kan.
We nemen een dagje rust in Vieste en genieten van de Italiaanse sfeer. Wat zijn de verschillen tussen Italië en Kroatie?, vraag ik mij af. In Italië voelt het gemoedelijker, het is er troepiger, minder schoon, ongedwongener. In Kroatie waren we veel bezig met wat mag wel en wat mag niet, waar mag ik wel en niet ankeren. ‘s Avonds in Vieste, zoeken we nog even de binnenstad op en zien daar drommen mensen door de straten lopen. De straten zijn verkeersvrij gemaakt voor het flanerende, ijsjesetende, terrasjes pikkenden publiek. In Kroatie waren het voornamelijk de toeristen die je tegen kwam, maar hier is het de eigen bevolking die het leven viert. Misschien hebben Italianen wel een monopoly op ‘het leven vieren’.
Vanuit Vieste zeilen we iedere dag langs de kust. Het ligt in onze bedoeling om ergens een paar dagen te blijven hangen. In Bari proberen we opnieuw in te klaren. De havenmeester, hij spreekt amper Engels, stuurt ons door naar de andere kant van de haven. We kunnen daar naar toe met de ‘free shutlle bus’. 3km verderop is alleen de ticketverkoop voor de overtocht richting Kroatië. Daar komen we net vandaan. We passeren een gebouw waarop dogana staat. Een aantal mannen in uniformen staan ons te woord. Inklaren? ‘Don’t bother, It’s okay’. We vragen het nog na op de diverse sites op Facebook en we zijn het er over eens. Inklaren? Niet nodig. Dit is de Italiaanse slag! We passeren Monopoli, Brindisi en bereiken uiteindelijk Otranto. Otranto is zo ongeveer de laatste plaats voordat we gaan oversteken van de hak naar de zool aan de Italiaanse laars. In alle voorgaande plaatsen voelt het niet goed om te blijven liggen.
Vanuit Vieste zeilen we iedere dag langs de kust. Het ligt in onze bedoeling om ergens een paar dagen te blijven hangen. In Bari proberen we opnieuw in te klaren. De havenmeester, hij spreekt amper Engels, stuurt ons door naar de andere kant van de haven. We kunnen daar naar toe met de ‘free shutlle bus’. 3km verderop is alleen de ticketverkoop voor de overtocht richting Kroatië. Daar komen we net vandaan. We passeren een gebouw waarop dogana staat. Een aantal mannen in uniformen staan ons te woord. Inklaren? ‘Don’t bother, It’s okay’. We vragen het nog na op de diverse sites op Facebook en we zijn het er over eens. Inklaren? Niet nodig. Dit is de Italiaanse slag! We passeren Monopoli, Brindisi en bereiken uiteindelijk Otranto. Otranto is zo ongeveer de laatste plaats voordat we gaan oversteken van de hak naar de zool aan de Italiaanse laars. In alle voorgaande plaatsen voelt het niet goed om te blijven liggen.
De ankerplaatsen zijn niet beschut genoeg of we liggen aan een bloedhete muur of het is er zo druk met bootjes dat het voelt als we in een klotsbak liggen. In Otranto hopen we in de marina te kunnen liggen. Helaas daar is geen plek meer voor ons, misschien de volgende ochtend. We ankeren in de havenkom maar de deining vanuit zee spoelt rechtstreeks de haven in. We gaan als een gek heen en weer. Veel keus hebben we niet meer. In bed lig ik in de stabiele zijhouding, het is de enig manier om plat op het bed te blijven liggen. Wonder boven wonder slaap ik nog wel. Dit leven is me in de genen gaan zitten!
Hak of zool
De volgende ochtend beraden we ons. Misschien kunnen we alsnog de haven in. De oversteek naar Crotone, een plaats aan de zool, lokt. Het betekent een nachtje doorzeilen. De weersvoorspelling houden ons ook in de greep. Na morgen draait de wind naar de verkeerde richting en liggen we een aantal dagen vast. Willen we dat hier of dan toch maar bij Crotone. Bovendien kennen we Crotone van een bezoek twee jaar geleden. We kunnen ons daar wel een poosje vermaken. De keus is gemaakt, we gaan! Niet veel later wordt de gennaker gehesen. En liggen we stabiel op de golven.
Hak of zool
De volgende ochtend beraden we ons. Misschien kunnen we alsnog de haven in. De oversteek naar Crotone, een plaats aan de zool, lokt. Het betekent een nachtje doorzeilen. De weersvoorspelling houden ons ook in de greep. Na morgen draait de wind naar de verkeerde richting en liggen we een aantal dagen vast. Willen we dat hier of dan toch maar bij Crotone. Bovendien kennen we Crotone van een bezoek twee jaar geleden. We kunnen ons daar wel een poosje vermaken. De keus is gemaakt, we gaan! Niet veel later wordt de gennaker gehesen. En liggen we stabiel op de golven.
