We zitten aan het ontbijt op het achterdek als er een auto van de carabinieri stopt. Om ons heen zijn allerlei vissersboten bezig hun vangst te verhandelen. Uit de auto stapt een struise politieagente en posteert zich bij onze loopplank.
 Zout en golven Ik volg het spel van de golven. Komen ze nu schuin van achteren of toch schuin van voren. De zee is knobbelig. Een meeuw komt aangevlogen. Prachtig zoals hij speelt met de golven. Hij scheert door de dalen van de golven en dan even omhoog zodat de hoge golf hem net niet pakt. Stel je voor dat hij even niet de juiste beweging maakt en gepakt wordt door de golven. Maar, ach hij leeft op zee en zal wel eens vaker gepakt zijn door een golf. Zo af en toe speelt mijn maag op. Lang kan ik niet typen, ik moet om mij heen kijken anders gaat het mis. De boot is zout, ik proef zout. Zoutdruppels vormen zich op het witte polyester. We zijn onderweg naar Malta. De weersverwachtingen werden gecheckt en vandaag leek de beste dag om ‘slechts’ 55 mijl over te steken vanaf Sicilië. Daarvoor moesten we gisteren nog even een paar uurtjes windkracht 6 trotseren om op het Zuid-Oostelijke puntje van Sicilië te komen. Gelukkig hebben we een aardige nacht achter de rug in een rustige baai om van daaruit de overtocht te beginnen. Helaas blijkt er veel minder wind te staan dan verwacht en motoren we weer eens. We proberen de gennaker maar die staat te zwaaien als een Hollandse driekleur en vangt te weinig wind. We bevinden ons in een klotsbak en zullen het er mee moeten doen. Gaandeweg vandaag moeten de golven toch minder worden. Zeil zetten zou lekker zijn, dan liggen we stabieler, maar door te weinig wind en te hoge golfen zullen ze alleen maar staan te klapperen. Slecht voor de zeilen! We spotten in de verte achter ons nog een zeiljacht die dezelfde koers vaart; ook onderweg naar Malta dus. Een containerschip gaat achter ons langs door het Malta channel. Ik ga maar even liggen op de kussens in de kuip. Zo houd ik het nog het beste vol. Ondertussen denk ik aan de gamba’s in de koeling. Ik had gepland die onderweg te pellen, zodat het afval nog overboord kan. Ik moet er even niet aan denken om onderdeks te zijn. Jeroen maakt nog een bak koffie. Onze kaartplotter geeft nauwkeurig aan hoe ver we nog moeten en hoeveel tijd dat nog gaat duren. Nog steeds geen wind van betekenis. Zo verstrijkt langzaam de tijd.  ‘Dan gaan we direct door naar Libië’: merk ik op. De gennaker is voor de tweede keer omhoog geweest, maar ook deze keer geen succes. Toch neemt de wind toe, recht van achterin komend. We besluiten grootzeil en fok te zetten. Op zich is er wind genoeg alleen de golven zorgen ervoor dat we niet voor de wind maar een ruimewindse koers moeten varen. Afkruisen zoals dat heet. Vooralsnog varen we een koers die ons ruimschoots aan de oostkant van Malta langs zou leiden, rechtstreeks naar Libië. Gelukkig is de motor uit! ‘Horen ze ons niet aankomen’, denk ik. Na een uurtje gijpen we maar dan valt de wind steeds meer weg. We trekken de fok in en proberen met het grootzeil een rechtstreekse koers te varen naar Valetta, de hoofdstad van Malta. Het grootzeil staat vast met de bulletalie maar door het wegvallen van de wind klappert het alle kanten op. We gaan het inhalen. Door de ‘lumpy old sea’ zoals het pilotboek de zee hier noemt is het geen eenvoudige klus. Maar daarna gaan we in een streep op ons doel af. We varen de lange inhammen bij Malta rond de hoofdstad Valetta binnen en langzaam verdwijnen de golven en wordt het water vlak.  Malta We verschansen ons een paar dagen in een Marina. Daarvan zijn er hier rondom de hoofdstad zo ongeveer 10. Gelukkig kunnen we in de goedkoopste terecht. We fietsen dwars door de stad van de ene naar de nadere kant en bezoeken de verschillende bezienswaardigheden. Valetta is een hele leuke plaats en het wemelt er van de toeristen. Een pontje zet ons over van de ene oever naar de andere oever. Bij een historisch punt leeft een muzikant zich uit op een ‘straatpiano’. Na een paar dagen stad wordt het tijd voor ankerbaaitjes. Helaas kent Malta die niet zo veel en de richting van de golven bepaalt dat we aan de oostkant gaan liggen. We zwemmen er heerlijk en lichten het anker om boodschappen te gaan doen in een volgende baai, waar we opnieuw het anker laten vallen en met het bijbootje tussen de gekleurde vissersbootjes manoeuvreren om bij de kant te komen. Daarna varen we weer terug naar ‘ons’ ankerbaaitje. Zo zeilen we een rondje Malta. Aan de zuidkant ligt een markante rots Filfla.  Tegenwoordig is het een vogelbroedreservaat maar nog niet zo lang geleden werd het door het Maltese leger gebruikt als mikpunt voor hun munitie. We gaan weer terug de haven in omdat er hele harde wind en uiteindelijk regen aankomt. Het eiland heeft de grootte van Texel. We huren 2 dagen een auto. Malta is een mengelmoes van stijlen en culturen. Geen wonder want Malta is van strategisch belang geweest in de geschiedenis, zo halverwege het Italiaanse vaste land en de Noord-Afrikaanse kust. In Valetta komt dat tot uitdrukking in de verdedigingswerken. Maar ook Griekse bewoners hebben hun stempel gedrukt in de vorm van tempels. In het plaatsje Rabat bezoeken we een Mdina, waar de Oosterse invloed zich doet gelden. En dan natuurlijk niet te vergeten de Engelse truttigheid. Zelfs de rode telefooncel en de beefeaters ontbreken niet in het straatbeeld. En er wordt links gereden! De overblijfselen van de Engelse overheersing tot ver na de WO2.  We bezoeken in Valetta de St John’s Co-Cathedral. Meestal betalen we niet om een kerk te willen bezichtigen. Voor deze maken we een uitzondering. En dat is het zeker waard. In de kerk hangt een meesterwerk van Caravaggio: de onthoofding van Johannes de Doper. Het maakt onze teleurstelling over de tentoonstelling op Sicilië meer dan goed. In verband met de harde wind gaan we nog even kijken bij de haven en de uitgang naar zee. Het gaat er flink te keer. We ontdekken dat een cruiseschip de haven gaat verlaten en staan een uur gebiologeerd te kijken naar de afvaart en de tocht uit de haven.  Vooruitblik
Uiteindelijk liggen we op Malta een week ‘gevangen’, voordat de zon weer aan de horizon verschijnt. Tijd om te vertrekken, we hebben het hier wel gezien. We willen nog een paar dagen in een ankerbaaitje blijven voordat we de oversteek naar Lampedusa gaan maken. Na de harde wind verwachten we een behoorlijke deining. Het ankerbaaitje is 10 mijl verderop en zou beschutting moeten bieden tegen de golven. Wanneer we de neus buiten de deur steken zien we het al; er staat een woeste zee! Golven van meer dan 2 meter smijten ons van de ene naar de andere kant. We maken rechtsomkeert en verdwijnen naar een ankerplek binnen de muren. Dan hier nog maar een poosje voor anker!  In de verte vaart een tanker zie ik op de kaartplotter. Zou die misschien......, zou ik dat durven vragen? Maar ja als je hulp nodig hebt doe je natuurlijk rare dingen....
 No! Is het stellige antwoord wat ik krijg via de telefoon op mijn vraag! We liggen op het Kroatische eilandje Vis en zijn van plan om van daar over te steken naar Italië.  Bas zit in een hoekje van de boot en bromt: ‘schijtzooi!’ Hij typeert daarmee in een woord waar dit blog over gaat! Jeroen en Frank zijn bezig om de vuilwatertank leeg te halen die vol zit met poep en pis. De pomp die de tank moet leeghalen werkt niet. Ondertussen is de lucht niet zo welriekend meer, op zijn zachtst gezegd.
 Nederland heeft net de halve finale tegen Zweden gewonnen. We genieten nog een beetje na. Jeroen gaat naar bed en dan begint het. De wind zwelt aan, de deining neemt toe. We steken nog snel wat extra ankerketting. Op zee in de verte flitst het het aan een stuk door.
 We zijn aangekomen in Novigrad, het plaatsje om vandaar de rivier de Zrmanje op te varen in een diepe kloof.
 Triest, in een woord triest! We zijn aangekomen in Muna op het eilandje Zirje. Na een wandeling van een uur uit ........
 Wat blijft zijn de herinneringen, de foto’s en filmpjes. Ik krijg nog een klus om ze te bewerken en de filmpjes om te toveren tot leuke herinneringen. Het is alsof de weergoden mijn stemming perfect aanvoelen, regen!
 Ik sta in volledig zeilpak achter het roer. Ik stuur de boot door een kanaaltje wat vanuit het plaatsje Ston loopt naar open vaarwater. We zagen de bui al hangen maar op open zee zien we ook een strook blauw. We draalden nog een beetje, de wind was gunstig, dus vooruit we gaan!
 ‘That’s going to be my 3th divorce’: zegt de Ierse man met wie we in gesprek zijn geraakt op het terras van een restaurantje aan de waterkant. Jeroen en ik kijken elkaar vanuit onze ooghoeken aan.
 Zoals altijd zit het venijn in de staart. We zitten in het zonnetje, nog 4 mijl te gaan naar de haven van Bar in Montenegro. Ons humeur is flink opgeknapt na het avontuur van deze ochtend. Wat zijn we opgelucht!
 We zitten in café Porto in de haven van Lefkada en drinken een wijntje. We toasten op White Pearl en denken terug aan het verkoopproces wat zich in de afgelopen weken heeft afgespeeld.
 ‘Achter deze deur ligt iemand te snurken’ zegt Jeroen enigszins fluisterend. We kijken elkaar vragend aan. Jeroen roept wat luider: ‘Volluk’. Het snurken gaat onverminderd door. Wat gaan we doen? Het is half vier in de nacht.
 ‘Dit is zo frustrerend’: roept Jeroen en trekt onderwijl de fok in. De wind is van een comfortabele 10 knopen terug gelopen naar 1 a 2 knopen. In een paar seconden is het nagenoeg windstil. De motor gaat aan, Jeroen gooit nog een paar krachttermen de lucht in, ik blijf ijzig kalm. Ik vraag hem: ‘wat wil je er aan gaan doen, hem op zijn bek slaan?’
 Ik zit op het achterdek en geniet van de laagstaande zon, die zo kenmerkend is voor de nazomer. Vanochtend liepen Bas en ik ongeveer 5,5 km van het Carian trail in de Zuid-west hoek van Turkije.
 Gespannen volgen we de weersverwachtingen al een paar dagen. Het is woensdag 26 september en een week geleden begonnen de eerste berichten te verschijnen over erg harde wind in de Egeïsche zee, de zee tussen Griekenland en Turkije.
 Het is rond de klok van een uur zo zie ik later. Slaapdronken stommel ik door de kajuit richting de wc. Onderweg bedenk ik me en pak de hoofdlamp die een sterke witte lichtbundel door de keuken straalt. Zie ik wat?
 Gedrieën lopen we naar onze gehuurde auto een klein eindje verderop in het straatje van het hotel. We brengen Tom naar de ferry naar Rhodos vanwaar hij terug vliegt naar Nederland. De auto, waarop al diverse deuken en krassen zitten, staat half op de stoep zoals alle geparkeerde auto’s in de straat. Wat dichterbij gekomen zie ik het, dit is niet best!
 ‘Pas op, zwaar beladen’ hoor ik links van me. Als ik mijn hoofd die kant opdraai spot ik een groep uitermate Hollandse meiden die zich een weg banen op de fiets door het drukke verkeer langs de boulevard van Kos.
 Ademloos staan we te luisteren......honderden, misschien wel duizenden krekels overstemmen het geluid van een koekkoek in de verte. Een haan in het nabijgelegen dorp overstemt de krekels en kraait er lustig op los.
 We zitten op een terras in het middeleeuwse plaatsje Pyrgi op het eiland Chios koffie te drinken. Gelukkig geeft het dichte bladerdek en een paar parasols veel schaduw.
 Het geluid zwelt aan, Jeroen krimpt in elkaar. Met een kopje koffie in de hand heb ik slechts een vinger beschikbaar om in mijn oor te steken. Het is oorverdovend.
 Plotsklaps horen we in de verte een paar flinke klappen onweer. Boven land zien we dreigende wolken en zwarte luchten. De wind wakkerde daarnet wat aan maar was ook gedraaid waardoor we de laatste 8 mijl nog op moeten kruisen, en de afstand dus ongeveer twee keer zo lang wordt. In tijd nog ca 3 uur.
 We hobbelen van verlaten ankerbaaitje naar verstilde dorpskade naar bedrijvige stadskade. We kruipen tussen het vaste land van Griekenland en het eiland Evia door naar het Noorden op weg naar de Noord-Sporadische eilanden.
|
