‘Achter deze deur ligt iemand te snurken’ zegt Jeroen enigszins fluisterend. We kijken elkaar vragend aan. Jeroen roept wat luider: ‘Volluk’. Het snurken gaat onverminderd door. Wat gaan we doen? Het is half vier in de nacht.
 ‘Dit is zo frustrerend’: roept Jeroen en trekt onderwijl de fok in. De wind is van een comfortabele 10 knopen terug gelopen naar 1 a 2 knopen. In een paar seconden is het nagenoeg windstil. De motor gaat aan, Jeroen gooit nog een paar krachttermen de lucht in, ik blijf ijzig kalm. Ik vraag hem: ‘wat wil je er aan gaan doen, hem op zijn bek slaan?’
 Ik zit op het achterdek en geniet van de laagstaande zon, die zo kenmerkend is voor de nazomer. Vanochtend liepen Bas en ik ongeveer 5,5 km van het Carian trail in de Zuid-west hoek van Turkije.
 Gespannen volgen we de weersverwachtingen al een paar dagen. Het is woensdag 26 september en een week geleden begonnen de eerste berichten te verschijnen over erg harde wind in de Egeïsche zee, de zee tussen Griekenland en Turkije.
 Het is rond de klok van een uur zo zie ik later. Slaapdronken stommel ik door de kajuit richting de wc. Onderweg bedenk ik me en pak de hoofdlamp die een sterke witte lichtbundel door de keuken straalt. Zie ik wat?
 Gedrieën lopen we naar onze gehuurde auto een klein eindje verderop in het straatje van het hotel. We brengen Tom naar de ferry naar Rhodos vanwaar hij terug vliegt naar Nederland. De auto, waarop al diverse deuken en krassen zitten, staat half op de stoep zoals alle geparkeerde auto’s in de straat. Wat dichterbij gekomen zie ik het, dit is niet best!
 ‘Pas op, zwaar beladen’ hoor ik links van me. Als ik mijn hoofd die kant opdraai spot ik een groep uitermate Hollandse meiden die zich een weg banen op de fiets door het drukke verkeer langs de boulevard van Kos.
 Ademloos staan we te luisteren......honderden, misschien wel duizenden krekels overstemmen het geluid van een koekkoek in de verte. Een haan in het nabijgelegen dorp overstemt de krekels en kraait er lustig op los.
 We zitten op een terras in het middeleeuwse plaatsje Pyrgi op het eiland Chios koffie te drinken. Gelukkig geeft het dichte bladerdek en een paar parasols veel schaduw.
 Het geluid zwelt aan, Jeroen krimpt in elkaar. Met een kopje koffie in de hand heb ik slechts een vinger beschikbaar om in mijn oor te steken. Het is oorverdovend.
 Plotsklaps horen we in de verte een paar flinke klappen onweer. Boven land zien we dreigende wolken en zwarte luchten. De wind wakkerde daarnet wat aan maar was ook gedraaid waardoor we de laatste 8 mijl nog op moeten kruisen, en de afstand dus ongeveer twee keer zo lang wordt. In tijd nog ca 3 uur.
 We hobbelen van verlaten ankerbaaitje naar verstilde dorpskade naar bedrijvige stadskade. We kruipen tussen het vaste land van Griekenland en het eiland Evia door naar het Noorden op weg naar de Noord-Sporadische eilanden.
 Dit gaat niet goed’, roept Jeroen, ‘we moeten hier weg’. Ik snel naar buiten en zie wat hij bedoelt, we liggen veel te dicht tegen de betonnen kade. Jeroen staat inmiddels op het voordek en trekt aan de mooringlijn die vanaf de kant naar een betonblok ergens onder water loopt.
 Jeroen trekt nog even een sprintje richting bus, de deuren van de bus gaan achter hem dicht en dan zijn we onderweg voor onze laatste etappe van 5 uur naar Lefkada.
 We liggen al weer een tijdje in de haven van Lefkada op het eiland Lefkas. eerder lagen we anderhalve week vast op Corfu in verband met het slechte weer, na ons avontuur in Albanië
 Het regent pijpenstelen en aan alle kanten stroomt het water van de boot. In de verte rommelt onweer en wij zitten verscholen binnen in de boot. Vanmorgen, nog in het donker, zwaaiden wij Wijnand en Anne gedag.
 We vliegen terug naar Griekenland na 3 weken Nederland waar we allerlei vrienden bezochten en langzaam aan dicht groeien door allerlei lekkere taartjes, drankjes, hapjes en lekkere maaltijden.
 Het was een perfecte dag; 's morgens vroeg vertrokken we uit het leuke baaitje bij het plaatsje Leuca aan de noord kant van Paxos voor een rondje rondom de twee eilanden Paxos en Antipaxos. Helaas stond er weinig wind............
 We liggen al drie dagen bij Kerkyra, de hoofdstad van Corfu. Het is een gezellige stad met heel veel kleine straatjes met winkeltjes. 's Morgens en 's avonds krioelt het er van de toeristen en ook dat is af en toe leuk naast de verstilde ankerbaaitjes. In de stad zit een goedkope internetprovider en omdat ons Italiaanse kaartje ondanks de nieuwe Europese roaming het niet meer doet, vertrekken we met het bijbootje richting stad.
 Buiten de haven, vlak voor het strand laten we het anker vallen. Terwijl Jeroen nog de duivelsklauw zet op de ankerketting, verwijder ik het bootje aan de achterkant. En dan eindelijk.......
 Bij het schrijven van dit blog realiseer ik me dat het al juli is. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat we bezig waren met de voorbereidingen van het seizoen en dat de zomer nog ver weg was.
 En dan zijn we weer twee weekjes samen. We verhuizen naar een kleine plaats in een baai zuidelijker waar het dorpse karakter wat meer de overhand heeft.
 De havengeluiden zijn verstomd, de zilte geur van zee heeft mijn neus bereikt en de contouren van Menorca vervagen
 We vertrekken wat haastig van Ibiza. Jeroen bezoekt het havenkantoor in Santé Eulalia terwijl ik de boot vaarklaar maak.....
 En dan is het alweer voorbij. De 'vakantie' waar we lang naar uit keken, skiën met de kinderen is afgelopen. Bij de bushalte nemen we afscheid, wat zoals gewoonlijk lastig is.
|
