We maken snelheid, ik word weggedrukt in mijn stoel, en voel het vliegtuig loskomen van de grond. Onderweg naar Nederland........
Ik laat de rollercoaster waarin we ons bevonden nog eens door me heen gaan en heb behoefte om het van mij af te schrijven. Emoties maken zich van mij meester maar ik druk ze weg. Ik mag nu alleen maar blij zijn. Nog een paar uur te gaan en dan zie ik Jeroen weer.
Dinsdag
Afgelopen maandag krijgt Jeroen te horen dat hij de crematie waarvoor hij naar Nederland was gevlogen niet meer mag bijwonen. Omdat de ontwikkelingen elkaar snel opvolgen probeert hij zijn vlucht van vrijdag te vervroegen naar dinsdag. Op zijn mailtjes krijgt hij geen antwoord. Op dinsdagochtend ontdekken we dat er nog 1 stoel vrij is in het toestel dat die middag vertrekt naar Tunis. Er is dreiging dat Tunesie het luchtruim gaat sluiten, per wanneer is niet duidelijk. We wagen de sprong en boeken de laatste stoel in het vliegtuig. Een zenuwslopende dag breekt aan. Jeroen gelooft niet dat hij aan boord gaat komen, ik blijf optimistisch. Snel haalt hij nog wat boodschappen om mee te nemen en stapt rond het middaguur op de trein naar Schiphol. Hij is ruim op tijd aanwezig en is zich aan het verbijten. Gelukkig kan ik hem via allerlei communicatie moed in praten. Ik volg of het toestel dat van hier naar Amsterdam gaat om hem mee terug te nemen ook daadwerkelijk vertrekt. Het heeft een uur vertraging maar vertrekt toch uiteindelijk. Een soort van opluchting maakt zich van mij meester. Hij zal nu toch wel mee mogen? Niet veel later begint het inchecken. Jeroen hoort flarden van gesprekken en ziet mensen met koffers weer vertrekken. Uiteindelijk krijgt ook hij te horen dat hij niet mee mag . Onzer beider teleurstelling is groot. Hij vertrekt weer richting Noorden met de trein in alle eenzaamheid en ik probeer wat frisse lucht te krijgen aan het strand. We beseffen beide dat we elkaar misschien maanden niet meer gaan zien. Gelukkig hebben we een dak boven ons hoofd, een bed om in te slapen en kunnen eten kopen.
Afgelopen maandag krijgt Jeroen te horen dat hij de crematie waarvoor hij naar Nederland was gevlogen niet meer mag bijwonen. Omdat de ontwikkelingen elkaar snel opvolgen probeert hij zijn vlucht van vrijdag te vervroegen naar dinsdag. Op zijn mailtjes krijgt hij geen antwoord. Op dinsdagochtend ontdekken we dat er nog 1 stoel vrij is in het toestel dat die middag vertrekt naar Tunis. Er is dreiging dat Tunesie het luchtruim gaat sluiten, per wanneer is niet duidelijk. We wagen de sprong en boeken de laatste stoel in het vliegtuig. Een zenuwslopende dag breekt aan. Jeroen gelooft niet dat hij aan boord gaat komen, ik blijf optimistisch. Snel haalt hij nog wat boodschappen om mee te nemen en stapt rond het middaguur op de trein naar Schiphol. Hij is ruim op tijd aanwezig en is zich aan het verbijten. Gelukkig kan ik hem via allerlei communicatie moed in praten. Ik volg of het toestel dat van hier naar Amsterdam gaat om hem mee terug te nemen ook daadwerkelijk vertrekt. Het heeft een uur vertraging maar vertrekt toch uiteindelijk. Een soort van opluchting maakt zich van mij meester. Hij zal nu toch wel mee mogen? Niet veel later begint het inchecken. Jeroen hoort flarden van gesprekken en ziet mensen met koffers weer vertrekken. Uiteindelijk krijgt ook hij te horen dat hij niet mee mag . Onzer beider teleurstelling is groot. Hij vertrekt weer richting Noorden met de trein in alle eenzaamheid en ik probeer wat frisse lucht te krijgen aan het strand. We beseffen beide dat we elkaar misschien maanden niet meer gaan zien. Gelukkig hebben we een dak boven ons hoofd, een bed om in te slapen en kunnen eten kopen.
Woensdag
‘s Avonds belt Jeroen nog naar Buitenlandse zaken. Zij vertellen dat ik wel naar Nederland kan vliegen, ondanks dat Schengen de grenzen ook dicht gooit. Er zijn geen rechtstreekse vluchten meer. Het probleem is dat ik bij het overstappen eigenlijk niet uit de transitieruimte mag omdat ik dan op grondgebied van het betreffende land kom. Ik loop dan kans om 14 dagen in het betreffende land in quarantaine te moeten. Het is een bijna een onmogelijke opgaaf om een vlucht te vinden die ‘veilig’ lijkt te zijn. We ontdekken er een op zondag via Malta naar Brussel. In Malta ben ik in ieder geval in Schengen. Maar naar alle waarschijnlijkheid kan ik niet in de transitie ruimte blijven en moet opnieuw inchecken. Jeroen hangt 3 kwartier in de wacht bij Buitenlandse zaken en krijgt een email-adres van een overheidsinstantie op Malta waarheen ik mail. Ja, het is geen probleem om op Malta over te stappen zolang ik maar op het vliegveld blijf. Dus boeken we de vlucht. Opluchting wederom. Helaas niet van lange duur. Een uur later krijg ik van de Maltese autoriteiten bericht dat helaas het luchtruim voor mijn vlucht wordt gesloten. Ze adviseren me contact op te nemen met de Nederlandse ambassade op Malta, misschien dat die nog iets voor me kunnen doen. Die reageren vlot en na wat overleg krijg ik te horen dat ook zij niets voor mij kunnen doen. Zij raden me aan om contact te zoeken met de Nederlandse ambassade in Tunis. Het is inmiddels al in de middag en ik heb nog steeds geen ontbijt gehad. Weer slaat de opluchting om in teleurstelling.
Diezelfde middag schrijf ik een mail naar de Nederlandse ambassade in Tunis. Kunnen zij wat voor me betekenen? Niet lang daarna komt de vraag om een kopie paspoort en een telefoonnummer. Jeroen wordt vlot daarna gebeld en krijgt te horen dat ze iets proberen te regelen. Er volgt een soort gelatenheid. Ik kan niets meer doen. Het is nu afwachten. Uit voorzorg pak ik alvast een weekendtas. Uit de nieuwsberichten begrijp ik dat het weken kan gaan duren om alle 200.000 Nederlanders in het buitenland terug te krijgen in Nederland.
‘s Avonds belt Jeroen nog naar Buitenlandse zaken. Zij vertellen dat ik wel naar Nederland kan vliegen, ondanks dat Schengen de grenzen ook dicht gooit. Er zijn geen rechtstreekse vluchten meer. Het probleem is dat ik bij het overstappen eigenlijk niet uit de transitieruimte mag omdat ik dan op grondgebied van het betreffende land kom. Ik loop dan kans om 14 dagen in het betreffende land in quarantaine te moeten. Het is een bijna een onmogelijke opgaaf om een vlucht te vinden die ‘veilig’ lijkt te zijn. We ontdekken er een op zondag via Malta naar Brussel. In Malta ben ik in ieder geval in Schengen. Maar naar alle waarschijnlijkheid kan ik niet in de transitie ruimte blijven en moet opnieuw inchecken. Jeroen hangt 3 kwartier in de wacht bij Buitenlandse zaken en krijgt een email-adres van een overheidsinstantie op Malta waarheen ik mail. Ja, het is geen probleem om op Malta over te stappen zolang ik maar op het vliegveld blijf. Dus boeken we de vlucht. Opluchting wederom. Helaas niet van lange duur. Een uur later krijg ik van de Maltese autoriteiten bericht dat helaas het luchtruim voor mijn vlucht wordt gesloten. Ze adviseren me contact op te nemen met de Nederlandse ambassade op Malta, misschien dat die nog iets voor me kunnen doen. Die reageren vlot en na wat overleg krijg ik te horen dat ook zij niets voor mij kunnen doen. Zij raden me aan om contact te zoeken met de Nederlandse ambassade in Tunis. Het is inmiddels al in de middag en ik heb nog steeds geen ontbijt gehad. Weer slaat de opluchting om in teleurstelling.
Diezelfde middag schrijf ik een mail naar de Nederlandse ambassade in Tunis. Kunnen zij wat voor me betekenen? Niet lang daarna komt de vraag om een kopie paspoort en een telefoonnummer. Jeroen wordt vlot daarna gebeld en krijgt te horen dat ze iets proberen te regelen. Er volgt een soort gelatenheid. Ik kan niets meer doen. Het is nu afwachten. Uit voorzorg pak ik alvast een weekendtas. Uit de nieuwsberichten begrijp ik dat het weken kan gaan duren om alle 200.000 Nederlanders in het buitenland terug te krijgen in Nederland.
Donderdag
Op de steiger onderhoud ik contact met Don en Allan, twee alleenstaande Engelse mannen. Don heeft voor donderdag en vrijdag een auto gehuurd waarmee we Jeroen op vrijdag zouden ophalen. Dat is inmiddels een gepasseerd station. We besluiten op donderdag een uitje te maken naar het Colosseum in El Djem. Voordat we vertrekken zie ik een bericht staan waarin wordt aangegeven dat Tunesië nog repatrieringsvluchten toestaat tot Vrijdagavond 23.59. Ik kan de status van het bericht niet verifiëren Ik heb nog niets gehoord, en twijfel of ik moet meegaan met het uitje van Don en Allan. Ik overleg en zij zijn bereid om mij te helpen, mocht blijken dat er op korte termijn wat gaat gebeuren.
Op de steiger onderhoud ik contact met Don en Allan, twee alleenstaande Engelse mannen. Don heeft voor donderdag en vrijdag een auto gehuurd waarmee we Jeroen op vrijdag zouden ophalen. Dat is inmiddels een gepasseerd station. We besluiten op donderdag een uitje te maken naar het Colosseum in El Djem. Voordat we vertrekken zie ik een bericht staan waarin wordt aangegeven dat Tunesië nog repatrieringsvluchten toestaat tot Vrijdagavond 23.59. Ik kan de status van het bericht niet verifiëren Ik heb nog niets gehoord, en twijfel of ik moet meegaan met het uitje van Don en Allan. Ik overleg en zij zijn bereid om mij te helpen, mocht blijken dat er op korte termijn wat gaat gebeuren.
Bij El Djem blijkt het Colosseum gesloten en dus lopen we wat door het stadje. We lijken de van Rossems wel uit het gelijknamige tv programma, en ik zie de humor van dit schoolreis-achtige tripje. Ik heb even iets anders aan mijn hoofd. We besluiten om hierna naar de kustplaats El Kantaoui te gaan en daar in een supermarkt wat voedsel te gaan kopen omdat de restaurants gesloten zijn. We zijn nog maar net onderweg als ik een bericht krijg dat de ambassade bezig is iet te regelen voordat ook het luchtruim gesloten is op vrijdag 23.59 voor repatrieringsvluchten. Of ik mee wil en bereid ben 500 € daarvoor te betalen. Ik reageer ogenblikkelijk: natuurlijk wil ik mee! Wanneer we bij El Kantaoui zijn aangekomen volgt het bericht dat op vrijdag een Transavia vlucht geregeld is. Als ik mee wil moet ik nog delfde middag, voor 17.00 uur in Tunis zijn om bij de ambassade het geld te betalen. Don en Allen zien verder af van ons tripje. Don trapt het Gas wat dieper in en ineens ben ik de VIP-person in the back, with a private chauffeur en a personal navigator, zo zegt Allen. Ik geef nog aan dat ik ook wel met een taxi wil gaan, ze willen er niets van weten. Let’s get this done, is hun simpele antwoord. Onderweg beroven we een Bancomat, die nu eens een keer wel wil meewerken en vrolijk 1600 Tunesische Dinar er uit spuugt, wat een godsvermogen is in Tunesië. Om 16.00 uur betaal ik mijn ticket bij de ambassade en garandeer mijzelf van een plaats in het vliegtuig. Terug in de haven zorg ik dat alles zoveel als mogelijk klaar heb staan. Verdeel mijn koelkast inhoud met Alan en Don. Om 8 uur ‘s avonds breng ik nog gauw het laatste afval weg. In Tunesie is een avondklok ingesteld niemand mag de straat nog op vanaf 18.00 uur, tot de volgende ochtend 6.00 uur. Het is uitgestorven op de boulevard langs de haven. Het is een akelig beeld!
Vrijdag
Ik slaap slecht want lijstjes met wat te doen morgenochtend spoken door mijn hoofd. Om half zes sta ik naast mijn bed en doe de laatste zaken om White Pearl veilig achter te laten. Hoe lang gaat dit duren, we weten het niet. Om 7 uur stappen Don en Allen met mij in de auto. Allen roept nog voor die tijd: Well, put the presidential flags on, we have this VIP on board. Let’s start to bring her to her private jet! Wat hebben zij mij geweldig geholpen de laatste 24 uur. In een uurtje ben ik op de luchthaven waar de chaos niet te overzien is. Ergens moet ik op zoek gaan naar de Nederlandse vlaggen is mij geïnstrueerd. Ik hoor Nederlands praten en vraag of zij ook met de vlucht naar Amsterdam gaan. Dat is het geval en zij nemen me mee naar het ambassade personeel waar ik een soort van ticket krijg. Ik check in en 2 uur later word ik met de bus naar het vliegtuig gebracht. In het vliegtuig komt de ambassadeur persoonlijk afscheid nemen en verteld dat ook 20 mensen van de ambassade in het vliegtuig zitten die dag en nacht gewerkt hebben om dit mogelijk te maken. Een luid applaus volgt. Het vliegtuig zit niet vol, er heerst een gemoedelijke sfeer. Ik hoor diverse verhalen waarom mensen op deze vlucht zitten. Nog even en dan ben ik weer bij mijn eigen VIP.
Ik slaap slecht want lijstjes met wat te doen morgenochtend spoken door mijn hoofd. Om half zes sta ik naast mijn bed en doe de laatste zaken om White Pearl veilig achter te laten. Hoe lang gaat dit duren, we weten het niet. Om 7 uur stappen Don en Allen met mij in de auto. Allen roept nog voor die tijd: Well, put the presidential flags on, we have this VIP on board. Let’s start to bring her to her private jet! Wat hebben zij mij geweldig geholpen de laatste 24 uur. In een uurtje ben ik op de luchthaven waar de chaos niet te overzien is. Ergens moet ik op zoek gaan naar de Nederlandse vlaggen is mij geïnstrueerd. Ik hoor Nederlands praten en vraag of zij ook met de vlucht naar Amsterdam gaan. Dat is het geval en zij nemen me mee naar het ambassade personeel waar ik een soort van ticket krijg. Ik check in en 2 uur later word ik met de bus naar het vliegtuig gebracht. In het vliegtuig komt de ambassadeur persoonlijk afscheid nemen en verteld dat ook 20 mensen van de ambassade in het vliegtuig zitten die dag en nacht gewerkt hebben om dit mogelijk te maken. Een luid applaus volgt. Het vliegtuig zit niet vol, er heerst een gemoedelijke sfeer. Ik hoor diverse verhalen waarom mensen op deze vlucht zitten. Nog even en dan ben ik weer bij mijn eigen VIP.
