‘U mag hier niet naar binnen hoor’, zeg ik tegen de man die de deur opentrekt van een gebouw dat in de steigers staat en verborgen wordt door een houten façade. Ondertussen wijs ik naar zijn broek en zeg: ‘Jeans are forbidden’.
Hij knikt maar ondertussen vertelt hij dat hij electrician is en dus aan het werk is in het gebouw in New York van de New York Yachtclub (NYYC). Jeroen vraagt adrem: ‘do you need any help?’, maar helaas is dat niet het geval. Dus komen we niet verder dan de hal en de portier en vangen slechts een glimp van het indrukwekkende interieur, maar dat is het dan. Buiten druk ik nog eens mijn neus tegen een stoffig raam en zie de eetzaal, gebouwd alsof het een eetzaal op een middeleeuws schip is. Dus heb ik een foto van internet geplukt om dit blogverhaal te ondersteunen.
We zijn terug in New York en hebben de helft van onze reis naar het zuiden er al weer opzitten. We zijn bij Sidney en Carol uitgenodigd voor de zondagse lunch en worden onthaalt. Sidney leerden we kennen toen hij met vriendin Lucy een rondje door de Somes Sound roeide en hier ontmoeten we elkaar opnieuw. Sidney werkt bij het Rockefeller instituut in New York. Hij is inmiddels 75 jaar maar weet niet van stoppen met zijn onderzoek naar een medicijn tegen Alzheimer. Carol is kunstcriticus en geeft ons enkele tips voor de bezoeken aan musea. Ze hebben een huis in Port Jefferson, maar ook een appartement bij het Rockefeller instituut met uitzicht over East River. Hartje stad zeg maar!
Wij liggen in een baai bij de plaats Port Washington en pakken van daar steeds de trein naar Penn station, Manhattan. Vandaar lopen we of pakken we de metro naar de bezienswaardigheid die we willen bezoeken. En dat zijn er nog al wat. Allereerst gaan we naar the Edge, een uitstekende platform in de vorm van een driehoek op de 100ste etage van een wolkenkrabber. In het midden zijn ‘ramen’ gemonteerd waar je over heen kunt lopen en dan ca 250 meter naar beneden kijkt. Ik durf er niet op te gaan zitten voor een foto, maar Jeroen gelukkig wel.
Wij liggen in een baai bij de plaats Port Washington en pakken van daar steeds de trein naar Penn station, Manhattan. Vandaar lopen we of pakken we de metro naar de bezienswaardigheid die we willen bezoeken. En dat zijn er nog al wat. Allereerst gaan we naar the Edge, een uitstekende platform in de vorm van een driehoek op de 100ste etage van een wolkenkrabber. In het midden zijn ‘ramen’ gemonteerd waar je over heen kunt lopen en dan ca 250 meter naar beneden kijkt. Ik durf er niet op te gaan zitten voor een foto, maar Jeroen gelukkig wel.
Verder staan er een paar musea op het programma zoals het Whitney, een museum met Amerikaanse kunst, en het Metropolitan, het grootste kunstmuseum van Amerika. Er zijn kunstcollecties ondergebracht vanuit de hele wereld en je zou er dagen in rond kunnen dwalen. Wij gaan uiteraard op zoek naar de Nederlandse meesters. We vinden Rembrandt, Frans Hals en Jan Steen bij de Lehman collectie. ‘Zou Van Gogh hier ook hangen’ vraag ik mij hardop af en natuurlijk vinden we schilderijen van hem samen met schilderijen van zijn tijdgenoten. ‘Kijk hier dan, er hangt zelfs een Mondriaan in een verborgen hoek’ zegt Jeroen en wijst naar een klein schilderij met de zo bekende compositie van gekleurde vlakken met zwarte lijnen.
Het museum op zich is al belevenis en zelfs zonder de kunst zou het een bezienswaardigheid zijn. Op het dak van het museum kijk je uit over Central Park waarachter de wolkenkrabbers de horizon verbergen. Op zich een schilderij! Na een uur of 6 vinden we het welletjes. Onze voeten willen niet meer en dus pakken we metro en trein om ‘s avonds de voeten hoog te leggen en rust te geven. Op andere dagen bezoeken we parken zoals Bryant park in de omgeving van Times Square, the Higline en Little Island.
Het lijkt wel of alles bijzonder is in New York. We zijn ook wel benieuwd naar de armere kant van New York, en dus bezoeken we de Bronx. Daar aangekomen lopen we langs grauwe flatgebouwen waar de gordijnen door de ramen naar buiten wapperen, de straat ontsiert wordt door vuilniszakken waarvan de inhoud soms over het trottoir verspreid ligt. We vragen ons af of de stad New York geen geld uitgeeft om hier vuilnis op te halen. Duidelijk is dat de praal en pracht van de metropool New York/Manhattan niet uitstraalt op deze wijk en de mensen die er wonen. Op zoek naar de Botanische tuinen lopen we langs de Fordham university, opnieuw een blikvanger maar een schril contrast met de omliggende wijk.
We worden moe van New York. Elke dag dwalen we ca. 13 km ondergronds in de metro, langs kunst in musea of bovengronds door parken, straten en pleinen. De fysieke vermoeidheid en de indrukken eisen hun tol. We lassen af en toe bewust een dag van niets doen in. Nou ja, nietsdoen? Op de boot zijn nog genoeg klussen. We hebben al 6 maanden niet in een marina gelegen en hebben dus ook de boot niet kunnen vertroetelen met zoet water. Zout eist zijn tol en om corrosie voor te zijn, pakken we regelmatig een emmer met sop bij gebrek aan een waterslang. Het dek, de Kuip en zelfs de bijboot wordt gesopt. De ankerbak wordt ontdaan van drek. We doen de was in de plaatselijke wasserette, slaan voorraad in en plaatsen bestellingen die we laten bezorgen bij kennissen in Annapolis die we later gaan bezoeken. We bekijken de weerplaatjes en zoeken gunstige wind en omstandigheden om de afstand naar Cape May te overbruggen. En ja, niet onbelangrijk, we moeten het tij mee hebben op East River, dwars door New York.
Op onze laatste dag bezoeken we een tentoonstelling met het werk van Lynsey Addario, fotojournaliste van de NewYork times. Haar gepubliceerde foto’s zijn zonder meer iconisch te noemen en je hebt er vast wel eens een gezien. Het intro van de tentoonstelling vermeld dat ze meer dan 80 landen heeft bezocht die verwikkeld zijn/waren in oorlog en daar de meest kwetsbare mensen opzoekt. Haar meest herkenbare foto’s zijn gemaakt in het Midden-Oosten, Azië en Africa waar ze enorme risico’s heeft moeten nemen. Twee keer werd ze gevangen genomen in Irak en Libië. Desondanks blijft ze doorgaan omdat ze de wereld en vooral de leiders wil laten zien welk geweld en onrecht er op onze aardbol plaats vindt. Ze focust zich tegenwoordig ook op Corona, de oorlog in Ukraine en het klimaatprobleem. Bij het dwalen langs de foto’s en de bijschriften worden we stil en komen we weer met beide benen op de grond. We verlaten het pand stilletjes, in gedachten verzonken, lopen nog een rondje over Governor’s Island. Het is tijd, tijd om het anker te lichten en verder te gaan. Een link naar haar werk:
We zeilen door New York, zwaaien naar het Rockefeller instituut en Sidney en zien een watervliegtuig opstijgen op de East River. Ten zuiden van New York stoppen wij bij Sandy Hook. We hopen op meer wind morgen en iets minder golven.
