De laatste weken…..

Enigszins geïrriteerd tikt Jeroen tegen het raam van onze huurauto. Wat hij ook probeert met creditcard en instructies op het schermpje van de pomp, er komt geen benzine uit. Ik probeer het ook maar eens, maar helaas mijn magie werkt niet beter. Jeroen is er klaar mee: ‘we zoeken wel een andere pomp’, eentje waar iemand ons gewoon bedient’ merkt hij op. ‘Die zal er niet zijn’ kaats ik terug.

Na wat heen en weer rijden gaan we ons geluk opnieuw beproeven. We komen door het vragenlijstje en keuzesysteem heen, maar al wat er komt geen benzine uit de vulslang. ‘Probeer die hier voor eens, daar stond net iemand te tanken’. En ja bij de derde pomp, driemaal is scheepsrecht, komt er eindelijk benzine uit de vulslang. Nog een paar km rijden en dan staan we op de luchthaven van Norfolk. We zijn onderweg naar Nederland. Ons visum voor Amerika eindigt bijna en wij moeten het land verlaten.

Twee weken geleden kwamen we aan in Hampton, vlakbij Norfolk in onze winterhaven. Bij de receptie vragen we naar een adapter om onze elektriciteitskabel in te pluggen op de walstroom van de haven. Ze verwijzen ons naar West Marine, een enorme keten met bootartikelen, waar een dergelijke adapter te koop zou moeten zijn. Helaas hebben we geen auto om die bij de winkel, 23 km verderop, te gaan kopen. ‘You can go with my car’ zegt een man die verderop staat. Enigszins vertwijfeld kijken we elkaar aan, maar het is wel heel makkelijk. Niet veel later zitten we in een Mini cooper onderweg naar de West Marine. We kregen gewoon een sleutel in de handen gedrukt, hoe de eigenaar heet weten we niet, noch weet hij hoe wij heten. Het is tekenend voor de mentaliteit van Amerikanen zo ervaren wij steeds weer, heel behulpzaam. Op de terugweg gaan we nog snel bij de supermarkt langs en slaan voor een week eten in.

We zijn een week druk bezig met het het winterklaar maken van de boot. Zeilen er af, watermaker conserveren, Motoronderhoud, kitwerk, bijboot schoonmaken en nog wat andere klusjes. De laatste week voor vertrek naar Nederland trakteren we onszelf op een huurauto. We maken een trip naar het achterland, de bergen in het westen. Daar ligt de Appalachentrail met de MacAfee knob, een bijzonder uitzichtpunt wat ik ergens op FB tegen kwam. Met prachtig weer rijden we door het glooiende landschap door goudgeel, oranje en donker rood gekleurde bossen. We beginnen ‘s morgens vroeg met onze looptocht naar de MacAfee knob. We zijn niet de enigen in het bos. Herten en eekhoorns komen we met enige regelmaat tegen. Het zonlicht schijnt nog bijna horizontaal door de bossen en zet het bos in vuur en vlam. Uiteindelijk bereiken we het uitzichtpunt en genieten van het fenomenale uitzicht. Dit land is zo ongelooflijk uitgestrekt. Later lopen we de Bevertrail in het Pocahontaspark bij Richmond en lopen de Elizabeth River Trail in Norfolk langs de waterkant.

Halloween is in aantocht en veel huizen zijn uitgedost met heksen, skeletten spinnen en alles waar je van zou kunnen griezelen. Regelmatig moet Jeroen stoppen zodat ik weer een foto van een bijzondere scène kan maken.
De laatste paar dagen slijten we weer op de boot. De was moet nog gedaan en de motor winterklaar gemaakt worden. Het kan hier in de winter soms vriezen dus beter voorkomen dan genezen. Alles wat water bevat wordt volgepompt met antivries of doorgeblazen. Dan is het afscheid nemen van White Pearl, we laten haar achter voor een maand of 3/4. Vandaag vliegen we via Washington, Reykjavik naar Amsterdam. We blijven ca. een week in Nederland. Een drukke week waarin we Frank , onze oudste, gaan helpen verhuizen en wat zaken afhandelen. Daarna gaan we naar Argentinië waar we gaan rondreizen door Patagonië. Begin december zijn we terug in Nederland en hopen we veel familie en vrienden te zien. De intercom begint te ratelen: ‘Flight 1044 ………’ Het is tijd om te boarden.