‘Can we go with you?’: vraag ik de man in het kantoortje. ‘Yes no problem, I just have to finish these papers and then I will go’. Zo, dat is weer geregeld we hebben een lift naar het kantoor van de internet provider, zo’n 12 km verderop.
Naar de Turks en Caicos eilanden
We zijn net ingeklaard op de Turks en Caicos eilanden. Gisteravond kwamen we aan na een vervelende tocht van ca 40 uur waarbij geen wind, wind uit de verkeerde hoek en vervelende golfslag elkaar afwisselden. We vertrokken om 7 uur van long Island in de Bahama’s naar de Turks en Caicos in de wetenschap dat er niet (te) veel wind stond, waarbij we delen zouden moeten motoren. We hopen maar dat de golven ook niet te hoog zijn.
We zijn net ingeklaard op de Turks en Caicos eilanden. Gisteravond kwamen we aan na een vervelende tocht van ca 40 uur waarbij geen wind, wind uit de verkeerde hoek en vervelende golfslag elkaar afwisselden. We vertrokken om 7 uur van long Island in de Bahama’s naar de Turks en Caicos in de wetenschap dat er niet (te) veel wind stond, waarbij we delen zouden moeten motoren. We hopen maar dat de golven ook niet te hoog zijn.
Naar Rum Cay gaat het voorspoedig. Eenmaal daar voorbij motoren we tot in het donker. Tijdens mijn eerste wacht gaat de motor uit en redden we het op zeil. Dit gaat lekker! Tijdens mijn tweede wacht ronden we de Noord-Oost punt van de Crooked en Atkins eilanden. Het De wind is gedraaid en het is maar de vraag of we langs het rif komen. We moeten steeds verder afvallen en komen dus dichter naar het rif. Uiteindelijk komen we er net voorbij met nog ongeveer een halve mijl tussen ons en het rif. Daarna kunnen we toch weer verder op loeven in Zuid-Oostelijke richting, waarschijnlijk toch wat kaapeffect waarbij de wind wat draaide rondom de punt.
Wanneer ik ‘s ochtends wakker word en Jeroen wacht houdt, zijn we inmiddels aan het laveren onder de Plana Cays. Het schiet niet op naar het eiland Mayaguna het meest oostelijke eiland van de Bahama’s. We besluiten om de motor aan te zetten en tegen de golven in naar Mayaguna te gaan en daar onderlangs bij de kust langs te motoren. Het lukt, achter het rif zien we 2 catamarans geankerd liggen. Verleidelijk maar met de harde wind die gaat komen in de aankomende paar dagen en de wetenschap dat op het eiland niet veel te doen zal zijn, zetten we door. Ondertussen bespreken we de plannen voor als we er zijn. We krijgen of liever gezegd kopen op de Turks en Caicos een cruising permit voor slechts een week voor 100 dollar. Willen we langer blijven dan moeten we langs immigration en kost het ons 300 dollar. Mijn idee is om zo snel als mogelijk weer verder te gaan en wat ik vluchtig zag was dat over een week een nieuw weergat aan het ontstaan is tussen de Turks en Caicos eilanden en Puerto Rico. Een afstand van ca 350 mijl, een tocht van een dag of 3. Dan zijn we terug in de Carieb en zal alles in kortere dagtochten goed te doen zijn. Jeroen is het jachtige tempo meer dan zat. Hij heeft moeite om zich aan te passen aan de omstandigheden en zich te schikken in het onvermijdelijke lot: tegenwind! De sfeer aan boord is dan ook niet echt gezellig.
Wanneer ik ‘s ochtends wakker word en Jeroen wacht houdt, zijn we inmiddels aan het laveren onder de Plana Cays. Het schiet niet op naar het eiland Mayaguna het meest oostelijke eiland van de Bahama’s. We besluiten om de motor aan te zetten en tegen de golven in naar Mayaguna te gaan en daar onderlangs bij de kust langs te motoren. Het lukt, achter het rif zien we 2 catamarans geankerd liggen. Verleidelijk maar met de harde wind die gaat komen in de aankomende paar dagen en de wetenschap dat op het eiland niet veel te doen zal zijn, zetten we door. Ondertussen bespreken we de plannen voor als we er zijn. We krijgen of liever gezegd kopen op de Turks en Caicos een cruising permit voor slechts een week voor 100 dollar. Willen we langer blijven dan moeten we langs immigration en kost het ons 300 dollar. Mijn idee is om zo snel als mogelijk weer verder te gaan en wat ik vluchtig zag was dat over een week een nieuw weergat aan het ontstaan is tussen de Turks en Caicos eilanden en Puerto Rico. Een afstand van ca 350 mijl, een tocht van een dag of 3. Dan zijn we terug in de Carieb en zal alles in kortere dagtochten goed te doen zijn. Jeroen is het jachtige tempo meer dan zat. Hij heeft moeite om zich aan te passen aan de omstandigheden en zich te schikken in het onvermijdelijke lot: tegenwind! De sfeer aan boord is dan ook niet echt gezellig.
Turks en Caicos eilanden
Bij de Oostpunt van Mayaguna steekt de wind op en uit de goede hoek. Plotsklaps spuiten we de goede richting op met een knoop of 6 a 7. Net voor middernacht laten we het anker vallen voor het eiland west Caicos. De volgende ochtend doen we het langzaam aan en motoren de laatste 10 mijl naar Sapadillo bay waar we hopen in te klaren. Vooraf had ik op de Bahama’s al aangegeven via het programma Sailclear dat we er aan komen. Eenmaal in het kantoortje van customs and immigration op het industriële complex South dock, blijkt dat er iets niet goed is gegaan, ondanks de mailbevestiging dat alles in goede orde was ontvangen. Terplekke, op de WiFi van de customs vul ik tot 2x onze arrival notification opnieuw in. Gelukkig kunnen de ambtenaren er dan eindelijk wat mee. In het systeem zit klaarblijkelijk een fout. Door te kiezen voor een andere aankomsthaven in Puerto Rico, is het probleem opgelost en zijn we ingeklaard.
Om internet te krijgen moeten we 12km verderop naar de lokale internetprovider en gelukkig kunnen we meeliften met een bewoner van het eiland. Helaas blijkt dat het verkooppunt al gesloten is en lopen we naar een bank 2 km terug langs de highway om daar ook maar eens wat nodige dollars uit de muur te trekken. Vandaar liften we terug naar Sappodila bay wat betrekkelijk eenvoudig is op dit eiland. De volgende ochtend liften we opnieuw naar het 12 km verderop gelegen verkooppunt. Internet is verschrikkelijk duur zo blijkt, we kopen 10 Gb voor 94 dollar, we zullen er zuinig mee moeten om springen voor de zo noodzakelijke weerberichten. We blijven nog even hangen omdat er gratis wifi is en we zo even het nieuws en de weerberichten kunnen binnen halen. Er lijkt toch echt een weergat aan te komen over een paar dagen. Ondertussen worden we aangesproken door een Canadese meneer die ons niet veel later mee neemt naar Grace bay, het populaire toeristengebied op het eiland.
Bij de Oostpunt van Mayaguna steekt de wind op en uit de goede hoek. Plotsklaps spuiten we de goede richting op met een knoop of 6 a 7. Net voor middernacht laten we het anker vallen voor het eiland west Caicos. De volgende ochtend doen we het langzaam aan en motoren de laatste 10 mijl naar Sapadillo bay waar we hopen in te klaren. Vooraf had ik op de Bahama’s al aangegeven via het programma Sailclear dat we er aan komen. Eenmaal in het kantoortje van customs and immigration op het industriële complex South dock, blijkt dat er iets niet goed is gegaan, ondanks de mailbevestiging dat alles in goede orde was ontvangen. Terplekke, op de WiFi van de customs vul ik tot 2x onze arrival notification opnieuw in. Gelukkig kunnen de ambtenaren er dan eindelijk wat mee. In het systeem zit klaarblijkelijk een fout. Door te kiezen voor een andere aankomsthaven in Puerto Rico, is het probleem opgelost en zijn we ingeklaard.
Om internet te krijgen moeten we 12km verderop naar de lokale internetprovider en gelukkig kunnen we meeliften met een bewoner van het eiland. Helaas blijkt dat het verkooppunt al gesloten is en lopen we naar een bank 2 km terug langs de highway om daar ook maar eens wat nodige dollars uit de muur te trekken. Vandaar liften we terug naar Sappodila bay wat betrekkelijk eenvoudig is op dit eiland. De volgende ochtend liften we opnieuw naar het 12 km verderop gelegen verkooppunt. Internet is verschrikkelijk duur zo blijkt, we kopen 10 Gb voor 94 dollar, we zullen er zuinig mee moeten om springen voor de zo noodzakelijke weerberichten. We blijven nog even hangen omdat er gratis wifi is en we zo even het nieuws en de weerberichten kunnen binnen halen. Er lijkt toch echt een weergat aan te komen over een paar dagen. Ondertussen worden we aangesproken door een Canadese meneer die ons niet veel later mee neemt naar Grace bay, het populaire toeristengebied op het eiland.
We doen ons tegoed aan een echte lekkere bak koffie en ondertussen is ook daar de Wi-Fi ons behulpzaam. Waar zouden we zijn zonder internet in deze wereld! Niet veel later staan we weer langs de weg en worden we meegenomen door een gifgroene jeep, alweer een Canadees die op het eiland woont. Onderweg blijkt dat hij de andere kant op moet maar graag een goede daad wil verrichten en ons daarom naast ons bijbootje af zet zodat we niet veel later weer ‘thuis op de boot’ zijn.
Omdat we nog niet verder kunnen benutten we de tijd met klussen. Het toiletsysteem wordt gesloopt zodat de slangen en de vermaalpomp gereinigd kunnen worden. De motor wordt vertroeteld met nieuwe olie want na de hoeveelheid motoruren van de laatste maand wel echt noodzakelijk is. We halen 2 nieuwe ‘reserve’ jerrycans met diesel bij het pompstation een km verderop want we verwachten nog heel wat motoruren te moeten maken voordat we op Puerto Rico aankomen. Op de terugweg laten we ons verleiden voor een wijntje op het terras. Welverdiend, denk ik na de gedane arbeid!
Cockburn harbour
Het weergat lijkt er echt te komen. Wind uit het zuiden omdat een lage druk gebied zich noordelijk van de Turks en Caicos bevindt en langzaam Oostelijk trekt zuigt het de wind vanuit het zuiden aan. Zelfs zodanig dat er een lichte west component zit. Het is een kans. Het is niet veel wind maar alles beter dan een flinke oostelijke wind om tegen in te beuken. We gaan alvast naar de Oostkant van de Turks en Caicos, Cockburn harbour op het eiland South Caicos voor een goede uitgangspositie. We zeilen de helft over de Caicos bank en het laatste gedeelte is alweer motoren. Het water is lichtblauw omdat er maar 3 tot 4 meter staat. We ankeren vlak voor het plaatsje Cockburn Harbour. Een verroest vrachtschip ligt er weg te rotten als overblijfsel van een van de vele orkanen. Overigens zagen we onderweg heel veel wrakken in Florida als gevolg van orkaan Ian die vorig jaar daar overtrok. We discussiëren over wel of niet uitklaren. Komen we hier ooit nog terug? We vertrekken naar de kant met nog een lege container om extra diesel te halen. Op de wal is het armoe troef. Oude auto’s, vuilnis, slecht onderhouden wegen en ga zo maar door. Een foto is het helaas niet waard. We melden ons in de plaatselijke supermarkt die de customs en immigration bellen. Het kantoor is niet open omdat het zaterdag is, maar ze komen er aan is ons verzekerd. Terwijl we wachten komen er wat plaatselijke bewoners boodschappen halen. Enkele kinderen tikken ons op de arm en staan openlijk te bedelen. We kopen een broodje voor het astronomische bedrag van 10 dollar. Maar we krijgen waar voor ons geld want dankzij de conserveringsmiddelen blijft het zeker een week goed, weten we uit ervaring. Plaatselijke bewoners kunnen dit niet betalen, of betalen wij andere prijzen omdat we tourist zijn? Niet veel later worden we opgehaald door de ambtenaar die ons uitklaart. We zijn vrij om te gaan.
Het weergat lijkt er echt te komen. Wind uit het zuiden omdat een lage druk gebied zich noordelijk van de Turks en Caicos bevindt en langzaam Oostelijk trekt zuigt het de wind vanuit het zuiden aan. Zelfs zodanig dat er een lichte west component zit. Het is een kans. Het is niet veel wind maar alles beter dan een flinke oostelijke wind om tegen in te beuken. We gaan alvast naar de Oostkant van de Turks en Caicos, Cockburn harbour op het eiland South Caicos voor een goede uitgangspositie. We zeilen de helft over de Caicos bank en het laatste gedeelte is alweer motoren. Het water is lichtblauw omdat er maar 3 tot 4 meter staat. We ankeren vlak voor het plaatsje Cockburn Harbour. Een verroest vrachtschip ligt er weg te rotten als overblijfsel van een van de vele orkanen. Overigens zagen we onderweg heel veel wrakken in Florida als gevolg van orkaan Ian die vorig jaar daar overtrok. We discussiëren over wel of niet uitklaren. Komen we hier ooit nog terug? We vertrekken naar de kant met nog een lege container om extra diesel te halen. Op de wal is het armoe troef. Oude auto’s, vuilnis, slecht onderhouden wegen en ga zo maar door. Een foto is het helaas niet waard. We melden ons in de plaatselijke supermarkt die de customs en immigration bellen. Het kantoor is niet open omdat het zaterdag is, maar ze komen er aan is ons verzekerd. Terwijl we wachten komen er wat plaatselijke bewoners boodschappen halen. Enkele kinderen tikken ons op de arm en staan openlijk te bedelen. We kopen een broodje voor het astronomische bedrag van 10 dollar. Maar we krijgen waar voor ons geld want dankzij de conserveringsmiddelen blijft het zeker een week goed, weten we uit ervaring. Plaatselijke bewoners kunnen dit niet betalen, of betalen wij andere prijzen omdat we tourist zijn? Niet veel later worden we opgehaald door de ambtenaar die ons uitklaart. We zijn vrij om te gaan.
Naar Puerto Rico
We bestuderen nogmaals de kaart, de weerberichten en allerlei navigatie zaken die onderweg van pas kunnen komen. We zijn ons aan het opladen voor de ‘grande finale’ van hemelsbreed 325 mijl. Wij zullen veel meer mijlen afleggen omdat we willen profiteren van zoveel mogelijk wind waarop we kunnen zeilen. Normaal gesproken zouden we er in ca 2,5 dag moeten zijn maar we verwachten nu toch wel 3,5 a 4 dagen nodig te hebben. Zondag morgen waait het flink, zo flink dat we nog een beetje dralen. Maar om 8 uur lichtten we het anker en kiezen het zeegat. Het gaat er flink tekeer maar we spurtten met ca 7 knopen naar het noorden van het eiland Grand Turk. Daar ronden we een rif waarbij de oceaan van 3,5 km diepte terug loopt naar 20 meter. Het is een flinke wasmachine zoals het zeilerslatijn zegt.
We bestuderen nogmaals de kaart, de weerberichten en allerlei navigatie zaken die onderweg van pas kunnen komen. We zijn ons aan het opladen voor de ‘grande finale’ van hemelsbreed 325 mijl. Wij zullen veel meer mijlen afleggen omdat we willen profiteren van zoveel mogelijk wind waarop we kunnen zeilen. Normaal gesproken zouden we er in ca 2,5 dag moeten zijn maar we verwachten nu toch wel 3,5 a 4 dagen nodig te hebben. Zondag morgen waait het flink, zo flink dat we nog een beetje dralen. Maar om 8 uur lichtten we het anker en kiezen het zeegat. Het gaat er flink tekeer maar we spurtten met ca 7 knopen naar het noorden van het eiland Grand Turk. Daar ronden we een rif waarbij de oceaan van 3,5 km diepte terug loopt naar 20 meter. Het is een flinke wasmachine zoals het zeilerslatijn zegt.
Na het rif zeilen we zo hoog mogelijk aan de wind naar het Oosten en hopen dat de wind verder draait zodat we meer naar het zuidoosten kunnen draaien. Om 2 uur ‘s middags stopt de wind er mee en gaat de motor aan om richting Puerto Rico te gaan. Bezorgd vragen we ons af of we genoeg diesel hebben voor het geval dat we het hele stuk moeten motoren. Een Alternatief zou zijn om toch eerst naar de Dominicaanse Republiek te gaan. Gelukkig begint het in de avond weer te waaien, zelfs zodanig dat we meer zuidoostelijk kunnen gaan. De oceaan kalmeert steeds meer en we zeilen in een heerlijke cadans tot in de volgende middag. We schieten lekker op. Maar dan valt de wind volgens verwachting weg en gaat de plof weer aan. We zouden, zonodig, de nog resterende 180 mijl helemaal motorend kunnen doen. Langzaam begint een gevoel van euforie zich van mij meester te maken. Nog 2 dagen op zee en we zijn terug in de Carieb. Een stemmetje in mij zegt: juich niet te vroeg! ‘s Nachts tijdens mijn wacht flits het onophoudelijk in de verte, onweer bij de Dominicaanse Republiek? Het ligt op ca 100 mijl afstand. Kan ik dat hier zien? Of is het toch dichter bij ons op de oceaan. Gelukkig gebeurt er niets. De dagen rijgen zich aaneen in een ritme van eten, onszelf bezig houden met spelletjes, podcasts beluisteren, boeken lezen en veelvuldig slapen.
Puerto Rico
‘Ik geloof dat we het gaan halen’: zegt Jeroen wanneer we nog steeds motorend op ca 50 mijl van Puerto Rico zijn. De opluchting is van zijn gezicht te lezen. De zee is inmiddels zo vlak als een spiegeltje. Het wachten is op de wind uit het Oosten. Wanneer de zon ondergaat doemen wat vage landvlekken op en zien we lichtjes op de kant. Het laatste stuk kunnen we nog zeilend doen. ‘s Nachts om 12 uur laten we het anker vallen in Puerto Real op Puerto Rico. We legden 1870 mijl af of 3500 km sinds ons vertrek vanuit de winterhaven in Hampton Amerika. Ter vergelijk: van Midden Noorwegen naar Gibraltar in 40 dagen in een rechte lijn.
‘Ik geloof dat we het gaan halen’: zegt Jeroen wanneer we nog steeds motorend op ca 50 mijl van Puerto Rico zijn. De opluchting is van zijn gezicht te lezen. De zee is inmiddels zo vlak als een spiegeltje. Het wachten is op de wind uit het Oosten. Wanneer de zon ondergaat doemen wat vage landvlekken op en zien we lichtjes op de kant. Het laatste stuk kunnen we nog zeilend doen. ‘s Nachts om 12 uur laten we het anker vallen in Puerto Real op Puerto Rico. We legden 1870 mijl af of 3500 km sinds ons vertrek vanuit de winterhaven in Hampton Amerika. Ter vergelijk: van Midden Noorwegen naar Gibraltar in 40 dagen in een rechte lijn.
Na een goede nacht slaap zonder motorgeronk of golven waarbij we in de stabiele zijhouding moeten liggen lacht de omgeving ons toe: zon, bergen en groene bomen. Puerto Rico behoort bij Amerika maar is een Spaanstalig eiland. Via de Amerikaanse app van de customs and borderpolice klaar ik in. Binnen een uur is bevestigd dat we ingeklaard zijn. We gaan de kant op en worden verrast door vriendelijke mensen. Bij het havenkantoor boeken we een auto voor een paar dagen en gaan zo het eiland bezoeken. En dan ontdek ik op de kant een belangrijke aanwijzing!
