Als ik vanaf de taxiboot weer op onze boot stap zie ik het al. De trap naar binnen toe is weg en de motor is zichtbaar. Ik hoor wat gestommel en daar is Jeroen, verhit, zijn bovenlijf ontbloot. Ik kijk hem vragend aan en laat de twee tassen met schone was in de Kuip staan. ‘Hoe staan de zaken er voor?’ Vraag ik hem, wetend wat hij aan het uitspoken is. ‘Ik heb goed en slecht nieuws’, zegt Jeroen. ‘Het goede nieuws is dat ik bijna alle schroeven los heb kunnen krijgen, het slecht nieuws is dat er nog 2 muurvast zitten’. ‘Ze zijn waarschijnlijk vastgeroest, ik heb al van alles geprobeerd’, vervolgt hij.
We zijn begonnen aan een klus waar we tegenop zagen; het vervangen van het koelwaterhuis. Rondom de vuldop van het koelwaterhuis zijn gaten ontstaan waardoor er koelwater lekt en ook verdampt. Na elke dag motoren moet er koelwater bijgevuld worden. Het wordt tijd dat we het gaan vervangen voor een ander tweedehands koelwaterhuis wat we voor een schappelijke prijs hier in Amerika op de kop konden tikken. We overleggen over de ontstane situatie. Ik pak de telefoon en doe wat telefoontjes. Niet veel later, het is al in de middag, staat er een monteur de situatie te beoordelen. De volgende ochtend komt hij terug met een gasbrander en verhit hij het zaakje. Twee uur later is het huis verwijderd. Helaas zijn de oude schroeven onbruikbaar geworden maar de monteur heeft nog nieuwe liggen die Jeroen de volgende ochtend bij de kant gaat ophalen. De volgende ochtend beginnen we met het ‘nieuwe’ koelwaterhuis te monteren. Rond het middaguur is het gemonteerd, constateren we geen lekkage en loopt de motor weer als een zonnetje. We voelen ons zo langzamerhand echte pro’s in Motoronderhoud.
Vijf dagen struinen we door New York, we liggen in Port Washington ten oosten van NY. We kwamen vanuit het zuiden NY binnen en hebben daar een prachtig uitzicht op de skyline van Manhattan. Via het Vrijheidsbeeld varen we dwars door NY over East River naar Port Washington. Een kwestie van goed uitkienen want er kan wel 4 a 5 knp stroom staan en die wil je mee hebben. Vanuit Port Washington zijn we met de trein in 3 kwartier op Penn station, hartje Manhattan. We hebben een abonnement op de hop on, hop off bus genomen en krijgen zo een mooi beeld van de stad. We bezoeken ground zero en het naast gelegen museum wat diepe indruk op ons maakt. Waar was jij?, is de vraag die je wordt voor gelegd als je het museum binnen komt. Aan de hand van foto’s en filmfragmenten worden we door de gebeurtenissen van 9/11 en de tijd daarna geleid.
Uiteraard gaan we naar Central Park en fietsen daar door heen. Het stond op onze bucketlist en is nu werkelijkheid geworden. We vinden het monument strawberry fields ter ere van John Lennon en luisteren naar de muzikant die Beatle liedjes zingt. Wall Street, het Empire State Building en de diverse musea glijden aan ons voorbij vanuit de bus. Die bewaren we voor ons bezoek aan New York in het najaar.
We wandelen over de Highline, een betrekkelijk jonge trekpleister. Het is een park aangelegd op een oud omhoog gebracht treinspoor. De treinen naar het vleesdistrict werden omhoog gebracht omdat er op straatniveau te veel slachtoffers door vielen. Maar uiteindelijk nam gemotoriseerd verkeer het vervoer over en raakte het treinspoor in ongebruik. Na jarenlang verwaarlozing is er een park op het treinspoor aangelegd en slingert het zich 2,3 km door de stad. Het biedt uitzicht op opmerkelijke gebouwen en wolkenkrabbers. We vinden het een prachtige belevenis.
Na 5 dagen NY en 2 dagen klussen gaan we verder. We nemen afscheid van onze buren Francine en François uit Frankrijk, zij hebben er een rondje wereld op zitten en zijn in afwachting van een weergat om de Atlantische oceaan over te steken richting Europa. Ze inspireren ons enorm met hun verhalen op 73 en 75 jarige leeftijd. Wij zeilen verder naar het Oosten boven Long Island en bezoeken na een aantal dagen Newport, het Mekka van de zeilsport in Amerika. We zien er prachtige zeilschepen. ‘S Avonds en ‘s nachts krijgen we nogal wat wind over ons en liggen we te stuiteren op onze ankerplaats. Terwijl ik dit schrijf zijn we zeilend onderweg naar het Cape Cod kanaal. De doorgang die leidt tot het zeilgebied bij Maine. We zijn aangekomen in de gebieden waar we rekening moeten houden met stroom en hoog en laagwater. Ook in het Cape Cod kanaal stroomt het flink. Morgenochtend 10 uur start ons stroomvenster. Aan de andere kant ligt Maine op ons te wachten. Via de Facebookpagina Maine Cruisers heb ik al diverse tips gekregen over niet te missen zaken. Inmiddels is wel de temperatuur met een koude noordenwind flink afgenomen. We lopen weer in truien en zeiljassen rond. De bimini is weggehaald zodat de zon ons lekker verwarmd.
