Onze buurman zit de ondergaande zon te fotograferen. De lucht kleurt van diep geel naar oranje en diep donkerrood. Het is een mooie avond. Jeroen is in de kombuis het eten klaar te maken, dat hij bijna gaat serveren. ‘Genoeg voor drie?’ vraag ik hem. Jeroen knikt bevestigend.
Ik spring in de bijboot en stuur naar de buurboot. ‘Are you hungry?’ vraag ik de buurman. ‘Come and join us for dinner’. Niet veel later maken we kennis met Dave achter 3 kommetjes met eten. Dave heeft een nacht doorgezeild vanaf New York naar Cape May, had onderweg nog motorproblemen en is moe zo denken wij. Zijn vrouw is geen oceaanzeiler zo vertelt hij, dus vaart hij in zijn eentje de boot van Maine terug naar zijn woonplaats Arlington bij Washington.
Op dat moment liggen we in Cape May. Waar een grote vissersvloot een prominente plek in de haven inneemt. We liggen voor anker en vast omdat een koelwaterslang net achter de slangklem is gaan lekken. Een noodreparatie, door de slang een stukje korter te maken verhelpt het probleem. Er moet natuurlijk wel een nieuwe slang komen, die helaas alleen bij Volvo Penta besteld kan worden. Op onze heenreis kwamen we in contact met een dieselmotoren bedrijf die ons binnen no time een nieuwe pakking bezorgde terwijl de motor open lag. Ook nu zijn ze behulpzaam en de volgende dag komt de eigenaar van het bedrijfje de nieuwe slang persoonlijk bezorgen bij een marina niet ver van ons vandaan. Ook de vermaalpomp van het toilet heeft het weer eens begeven. ‘Het zal toch niet waar zijn’ zegt Jeroen, maar inderdaad uit de vermaalpomp komt wederom een kersenpit tevoorschijn, zoals die enkele weken geleden ook al de boosdoener was van een raar-geluid-makende pomp. Ik ben gek op kersen en slik daarbij per ongeluk wel eens een pit door. Zo’n kwestie van: ‘oeps, heb ik hem nu doorgeslikt? Maar zeker weten doe je het niet. Naar nu blijkt dus wel. Jeroen verbiedt me om nog kersen te eten. Maar ze waren toch al bijna onbetaalbaar 17 dollar voor een kilo. Dave is de volgende ochtend vroeg vertrokken, wie weet zien we hem nog wel eens, hij heeft ons visitekaartje. Wij bezoeken Cape May wat een heerlijk centrum heeft en plannen onze reis verder.
De volgend plaats wordt Lewes wat strategisch goed ligt om de Delaware bay in te zeilen. We slalommen tussen een paar breakwaters door langs het beroemde Henlopen lighthouse en komen in een ankerbaai waar een drietal boten ligt. Onze aandacht wordt getrokken door een boot waarop mensen naar ons zwaaien. Ik kijk nog eens goed en zie plotsklaps de naam van de boot: Wild Iris, de boot van Lisa en Mark die we 6 jaar geleden in Cartagena/Spanje ontmoeten. Ik was in de veronderstelling dat ze in Canada waren, wat een heerlijk welkom. De welkomstborrel is snel georganiseerd en ‘s avonds komen de verhalen over elkaars belevenissen los. We spreken af voor morgen, voor nog meer reisverhalen.
Lewes is een historisch gezellig plaats en omdat de Nederlander hier ooit Amerika binnen kwamen vinden we een oud nagebouwd Nederlands huis met een trapgevel notabene. We ontdekken in de trapopgang de foto’s van onze voormalige koninginnen en zelfs onze huidige koning Willem Alexander. Bij terugkomst op de boot doen we nog snel een fruithap, voordat we Wild Iris gaan bezoeken. Ik een schaaltje (laatste) kersen en Jeroen een schaaltje druiven. Zorgvuldig vermijd ik het doorslikken van kersenpitten. Er komt een klein bootje op ons afgevaren die op 2 meter afstand stil houdt van onze boot. ‘Hello’ zeg ik, in de verwachting dat we vragen krijgen over onze driekleur, die natuurlijk sprekend lijkt op de Franse vlag maar dan een kwartslag gedraaid. Van de 6 personen aan boord grijpt een man in een koeltas en haalt een fles witte wijn tevoorschijn. ‘We have the wine, do you have the glasses?’. Dat is snel geregeld. Ze komen tegen ons aanliggen en we hebben een gezellig borreluurtje. Daarna vertrekken we naar Wild Iris voor nog meer gezelligheid. Op mijn verjaardag maken we een strandwandeling en gaan ‘s avonds eten bij een Indiaas restaurant. Het is fijn om berichten en telefoontjes te krijgen van mensen waar we goede banden mee hebben. Mijn cadeautje, een nieuwe verrekijker, is bezorgd bij vrienden in Annapolis. Die gaan we later ophalen.
De volgende dag is het vroeg op. Om 7 uur staan de zeilen en zeilen we met een lopend windje in een keer door de Delaware bay naar het kanaal wat deze baai verbindt met de Chesapeake bay. Halverwege het kanaaltje, vlak voor zonsondergang, laten we het anker vallen bij Chesapeake city. We hebben er weer 65 mijl opzitten. We blijven er een dagje. Het is een klein gemoedelijk baaitje. En dan belt Dave…….of we bij hen willen langs komen als we naar Washington gaan, ze willen ons wel rondleiden door Washington. Waar een uitnodiging voor een maaltijd al niet toe kan leiden.
Achteraf verbazen we ons over hoe snel we met mensen in contact komen en we met hen stukjes van ons leven delen. In Annapolis aangekomen ontmoeten we Mark en Denise opnieuw. We leerden elkaar kennen in Charleston en ze waren zo vriendelijk hun postadres te geven zodat we bestellingen van bijvoorbeeld Amazon konden laten bezorgen. Ook tippen ze ons over een baaitje, Weems Creek, dat als hurricane hole bekend staat en waarvandaan het niet ver lopen is naar een goede supermarkt. ‘Het lijkt wel pakjesavond’, zeg ik als Mark onze bestellingen heeft bezorgd. Gretig scheuren we verpakkingen open, wat ben ik blij met onze nieuwe verrekijker.
Weems Creek
In het Caraibisch gebied ontstaat een orkaan, die niet veel later de naam Ian krijgt. We besluiten om snel een paar dagen Washington te gaan bezoeken voordat Ian misschien wel onze kant opkomt. In Washington worden we allerhartelijkst ontvangen door Dave en Bee, die ons rond leiden langs een aantal monumenten in de avond. Een echte lichttour dus! Overdag lopen we in ons eigen tempo van monument naar memoriaal naar museum. Opnieuw realiseren we ons dat Amerika zich graag groots uitleeft. Subtiliteit komt niet in het woordenboek voor, of het nu gaat om gebouwen, parken, koffiebekers (altijd van wegwerpmateriaal) of de omvang van mensen, alles is groot groter grootst. We beginnen te verlangen naar de Nederlandse bodem met steegjes, knusse huisjes en en het kopje koffie van DE, geserveerd in een stenen kopje.
Terug op de boot wordt het verhaal van Ian duidelijk, Florida met grote schade, Charleston waar Ian voor de 2e keer aan land komt en dan langzaam uitdooft. Alhoewel op 700 km afstand gaan wij ook de gevolgen merken; harde wind en veel regen gedurende meerdere dagen. We slaan voor een week eten in, zorgen dat alles stormvast is aan boord, geven nog eens 10 meter extra ankerlijn. Op vrijdag maken we een allerlaatste wandeling naar het gezellige centrum van Annapolis, lunchen daar buiten de deur en verschansen ons dan in de boot. ‘s Morgens gaat de kachel aan, trekken we warme sokken aan en steken we kaarsen aan om het knus te maken. Het geeft ons tijd om even wat orde op zaken te stellen, we kunnen toch geen kant op. Ondertussen giert het door de verstaging, maar wij liggen veilig in een hurricane hole.
Het centrum van Ian = L. wij zijn het witte stipje in de afbeelding
