‘On behalf of the people of Maine and the US, welcome’: zegt Lucy Ball, als we haar vertellen hoe mooi we het in Maine vinden. Ze is bij ons aan boord en dat mag een wonder heten. Ze is 86 jaar, staat stijf van de reuma en trilt alsof ze Parkinson heeft.
Haar ogen staan helder en verraden haar levenslust. Veel vet heeft ze niet op de botten maar daardoor is het voor ons makkelijker om haar aan boord te krijgen. Zij en haar goede vriend roeien een rondje door de Somes Sound. Hij, 9 jaar jonger stroomopwaarts, zij de terugweg. Zoals zoveel Amerikanen zijn ze nieuwsgierig naar ons want het lijkt alsof wij de enige buitenlanders zijn in dit gebied. ‘Did you cross the ocean? How was it?’ Ons antwoord: ‘ yes, we did, we have been sailing 6 years and made it as far as Maine’! Steevast staan ze versteld van onze avonturen en wereldreis. Het levert leuke contacten op en veelal nodigen we mensen die bij ons langs roeien of zeilen uit voor een bakje koffie wat ze gretig aanvaarden. We worden bij de een terug gevraagd om te borrelen, bij de ander voor de lunch, en weer een ander geeft zijn tickets voor een muziekfestival aan ons. Wat een gastvrijheid. ‘I envy you’: zegt Lucy wanneer ze ons verlaat en kordaat de roeiriemen pakt om terug te roeien naar de dinghysteiger.
We zijn in Acadia NP, het hart van Maine, en hebben een fantastische tijd hier. Vonden een hele mooie ankerplek in de Somes sound. ‘It is the only real fjord in the US’, vertelt Lucy ons. Het is een lange inham die Mount Desert Island bijna in tweeën deelt met aan het eind onze ankerplek. Het plaatsje Somesville ligt slaperig tussen het weelderige groen met uitzicht op de ankerplaats. We liggen hier nu bijna 2 weken, maken gebruik van de gratis bussen naar de wandelpaden/trails en plaatsjes en bewonderen de woeste en ongerepte wereld om ons heen. ‘Daar is ie weer’ roep ik naar Jeroen. Op 50 meter van de boot steekt de huisbewoner van deze ankerbaai, een dikke grijze zeehond, zijn kop boven water. We zitten net in het zonnetje in de Kuip te ontbijten. ‘Daar, twee vinnen boven water’ wijst Jeroen in de richting van twee voorbij zwemmende dolfijnen. Ik pak ondertussen de verrekijker en speur de bosrand aan het water af of ik de 2 Amerikaanse zeearenden kan vinden die hier ook verblijven. Gisteravond, zo rond een uur of acht, het werd al een beetje schemerig zag ik 1 van het stel door de verrekijker over het water scheren. De klauwen naar beneden en enigszins vooruit. Plotsklaps deed hij/zij een greep in het water en jawel hebbes, een vis. Terugvliegend landt hij op een kale tak in een naaldboom en verorberde daar zijn prooi. De Amerikaanse Zeearend staat afgebeeld op het nationale embleem van Amerika. Deze Arend staat er ook om bekend dat hij zijn prooi afpakt van bijvoorbeeld meeuwen die vis hebben gevangen. Een imposante vogel is het in ieder geval.
Vandaag gaan we weer wandelen maar helaas is de plek die we hebben uitgezocht niet helemaal bereikbaar met de bus. We pakken onze oude hobby maar eens op; liften. Daar staan we met de duim omhoog: een grijsaard en een kale kop. Het duurt niet lang en dan zijn we op de plaats van bestemming. Ook de terugweg gaan we eerst liftend naar de supermarkt voordat we terug gaan naar de boot. De eerste auto stopt direct. We krijgen een lift van Nick die ons slechts 5 km mee kan nemen. Hij heeft zelf op grote superjachten als crew gevaren en weet tegen welke moeilijkheden we aanlopen. Met volle en zware boodschappentassen een paar km naar de boot lopen is daar 1 van. Onderweg naar het kruispunt waar we afgezet zullen worden zegt Nick: ‘He, I quit working for today and bring you to the supermarket’. Bij de supermarkt aangekomen zegt hij: ‘you go shopping, I’ll wait here for you and bring you back to the boat’. Zo’n aanbod krijgen we niet vaak, we laden snel een paar boodschappen tassen vol en worden keurig weer afgezet bij ons bijbootje.
We bereiken tijdens een van onze wandelingen de hoogste top van het eiland op Cadillac mountain en hebben een fenomenaal uitzicht over het eiland. Sommige trails zijn wat steiler dan we verwachten en dat levert klim en klauterwerk op met handen en voeten. Ik moet af en toe echt angst overwinnen om door te gaan over de richels en stenen ladders. De beloning is iedere keer groot. ‘Kijk daar’ fluister ik naar Jeroen, ‘aan de overkant, op nog geen twintig meter afstand’. Hij volgt mijn vinger waarmee ik wijs naar een hert dat staat te grazen aan de rand van het pad wat we wandelen. Het blijft er rustig staan totdat we voorbij zijn gelopen. ‘Er schijnen hier ook beren te zitten’ zegt Jeroen, maar die ‘kennismaking’ zit er voor ons helaas niet in.
We zijn nu 3 maanden in de US van de 6 die we er mogen verblijven. Het wordt zo langzamerhand tijd dat we weer naar het zuiden gaan. We hebben besloten hier niet de winter in de kou over te blijven alhoewel we benieuwd zijn naar winter in Maine. We maken plannen voor de komende 3 maanden. Ons idee is om naar de Chesapeake baai te varen en daar de boot uit het water te halen. Wij vliegen dan naar Nederland en gaan van daaruit een aantal andere leuke dingen doen, waaronder vrienden en familieleden bezoeken. In februari halen we White Pearl weer op en zullen dan heel snel naar het zuiden varen over de Intercoastal Waterway, want ook dan zal het koud zijn. Vanaf de datum van binnkomst gaat een nieuwe periode van 6 maanden in die we mogen verblijven in de US. Onderweg naar de Chesapeake baai gaan we nog Boston bekijken en zullen opnieuw New York aan doen. Tot dusver zijn we heel enthousiast over Amerika.
In de verte zie ik ‘mijn’ zeearend vliegen. Een aantal meeuwen en een zilver reiger vliegen weg met een hoop kabaal, wat is hij aan het uitspoken……
