Een bakje koffie….

Op de gevel hangt een bord waarop staat Erica’s bakery. We openen de deur en zien een hoop blikken en potjes staan. Onder de toonbank, in een soort van vitrine, staan verpakte stukken cake, maar wij zijn op zoek naar brood. Achter de toonbank staat een grote eetkamertafel waaraan een mevrouw van een vierkante meter zit. Ze staart op het schermpje van haar telefoon.

Even verderop staat een bed waarop een jongen ligt die spastische bewegingen maakt en duidelijk gehandicapt is. ‘Heeft u ook vers brood?’ Zonder op te kijken van het schermpje zegt ze: ‘Nee’! ‘Heeft u morgenochtend misschien vers brood?’. ‘Ik weet het niet’ antwoord ze, opnieuw zonder op te kijken van het schermpje. Ik kijk met een schuin oog naar Jeroen en haal mijn schouders lichtjes op. We lopen nog een beetje rond in de winkel op zoek naar misschien iets vers. Helaas constateren we dat het enige wat vers is in de winkel, aardappels en uien zijn. Als we weer buiten staan zegt Jeroen: ‘als je nog niet depressief bent dan wordt je het hier wel’. We lopen nog een rondje door het dorp dat er uitgestorven bij ligt. De kerk staat op helling boven het verlaten dorp. Een schoolbus stopt en laat een scholier in uniform uit. Een van de weinige tekenen van leven.

We vervolgen onze weg naar de Marina want daar zou een restaurant moeten zijn waar enigszins leven zou moeten zijn. En ja, zowaar we ontdekken mensen die al aan de alcohol zitten. Het bakje koffie waar ik zo naar verlang staat niet op de kaart en wordt ook niet geserveerd. Na het flesje water vertrekken we maar weer snel met de bijboot naar White Pearl. We besluiten om de volgende dag maar snel door te varen op zoek naar een gezelliger plek om te verblijven.

We zijn op de Bahama’s waar het blauwe water je in vijftig tinten tegemoet spat. Het water in de Bahama’s is vaak ondiep en naarmate het ondieper wordt gaat de kleur verder de lichtblauwe tinten in totdat het ergens een streep geelwit zand raakt. In mijn beleving zijn de Bahama’s eilanden met Glamour, Grandeur en luxe. Ik herinner me de grote motorjachten met klinkende namen: Nassau, Georgetown en Freeport als thuishaven. Pas nu ik er rondvaar realiseer ik me hoe groot het ‘land’ is. De Bahama’s bestaan uit bijna 700 Eilanden. Onze tocht van Zuid naar Noord is 462 zeemijlen lang. Even voor de beeldvorming: Een rechtstreekse lijn van Terschelling naar Lyon halverwege Frankrijk. Alles wat op het kaartje blauw oplicht is ondiep water tot ca. 5 meter.

De Bahama’s zijn duur, heel erg duur. Om het land binnen te komen betalen we vooraf ca 500$ aan een cruising permit, een gezondheidsverklaring en willen de douane en immigratie ook nog wel het een en ander van ons hebben. Wij vragen ons af waar al dat geld blijft. De dorpjes die we zien getuigen niet van enige luxe. Veel huizen zijn in vervallen staat of staan onafgebouwd, zonder dat er daadwerkelijk bouwactiviteiten plaats vinden.
Uiteindelijk komen we in Georgetown en het lijkt wel of hier het leven op de Bahama’s begint. Georgetown zelf is niet veel meer dan een dorp maar heeft in ieder geval een supermarkt waar we weer vers kunnen in slaan en een wasserette waar de was gedaan kan worden. Voor het eerst zien we heel veel jachten. De Amerikanen zien de Bahama’s als hun achtertuin en verblijven hier in overvloed met hun grote catamarans en superjachten tijdens het cruising seizoen van november t/m mei. Zuidelijker dan Georgetown komen ze niet. Tegen de tijd dat wij er zijn, half april is de uittocht begonnen, terug naar Florida ivm het orkaanseizoen dat formeel pas op 1 juni begint.
Gelukkig is het door de drukte gezelliger maar een restaurantje waar je een bakje koffie kan halen is er niet. Er is hooguit een strandtent waar de rumpunch en cocktails gretig aftrek vinden. De boodschappen moeten duur betaald worden. Voor 205$ halen we ca 1,5 week vers. Gelukkig hebben we de boot vol met houdbare zaken dus gaat het alleen om fruit, groente en 3 porties vlees. Onderweg naar Georgetown vingen we een Mahi Mahi en met de eerder gevangen tonijn kunnen we in onze vlees en vis behoefte voorzien.

Vanaf hier volgen we de Exuma’s een sliert van eilanden met hier en daar een dorpje en beginnen we de Bahama’s meer te waarderen. Eigenlijk is het een sliert van Duinen met aan de Oostkant de diepere oceaan en aan de westkant het ondiepe water van 2 to 6 meter diepte. Af en toe is er een doorgang waarbij flinke stromingen kunnen staan. De ankerplekken zijn soms alleen bereikbaar via ondieptes en dus bekijken we de getijplaatjes zoals we dat in Nederland ook doen. Jammergenoeg zijn er niet heel veel goede duik- en snorkelplekken omdat de bodem voornamelijk zand is en geen koraal. Wel zien we op diverse plaatsen schildpadden, roggen en haaien, die soms liggen te slapen onder het bijbootje. Sommige eilanden kennen wandelpaden maar veelal zijn onze wandelingen beperkt tot een rondje door het dorp. Op de top van de duinen levert het dan in ieder geval mooie plaatjes op. Pig beach is een toeristische trekpleister waar de varkens naar je bijbootje zwemmen in de hoop dat je wat lekkers voor hen hebt genomen. Het is een komisch gezicht al die varkens.

Uiteindelijk constateren we dat het steeds meer van hetzelfde is en dat doet ons besluiten om niet al te lang rond te hangen in deze omgeving. We zoeken de kortst mogelijke route naar het Noorden want we willen beginnen aan onze tocht naar Amerika. We verlangen naar een wat meer geciviliseerde omgeving met meer cultuur en meer bergen, heuvels en wandeluitdagingen. En niet te vergeten een goed bakje koffie op een terras tegen een betaalbare prijs.