Ik gooi de knuppel in het hoenderhok en vraag de lokalen op het terras, als je dat al zo mag noemen, naar wat zij van de situatie vinden. Binnen no time ontspint zich een discussie over wel of niet vaccineren.
We zitten op het terras van een kleine bar wat te drinken. Sinds vanmorgen 7 uur zijn er forse maatregelen ingegaan die een complete lockdown benaderen. Een avondklok van 7 uur ‘s avonds tot 5 uur ‘s morgens. In de komende weekenden een complete lockdown, geen scheepvaart meer van Grenada naar Carriacou, waar wij momenteel liggen, en vice versa. Alleen ‘s morgens van 7 tot 10 mag er nog gezwommen worden vanaf het strand. Bijeenkomsten zijn verboden. Bij restaurants mag alleen maar afhaal eten worden opgehaald en zo kan ik nog wel even doorgaan. O ja, voor ons belangrijk, er mag per dag 90 minuten gewandeld worden. Op onze 90 minutenwandeling komen we langs eenzelfde soort bar waar slechts 10 localen gezellig een biertje zitten te drinken. Bij de volgende ‘bar’ bestellen we wat te drinken en vraag ik naar achtergronden en visies. Er zit een locale vrouw die naar eigen zeggen in London woont. Zij is fervent voorstander van vaccinatie. Een stukje verderop reageert een andere locale vrouw dat ze toch wel een keer dood gaat en zich niet laat vaccineren. Ik vraag haar naar het waarom? Ze haalt haar schouders op en zegt dat dat haar gevoel is. Ik herhaal haar zin nog maar eens: dus je laat je niet vaccineren omdat je gevoel dat zegt? IJdele hoop, zo besef ik, om haar op andere gedachten te brengen. Ik probeer nog wat andere elementen, zoals dalende toerisme cijfers, overlijden van een misschien een dierbare grootmoeder in te brengen. Het antwoord is klip en klaar: ze heeft geen grootmoeder meer! De londense mevrouw neemt het van me over en rap van de tongriem gooit ze nog wat andere argumenten in de strijd. De discussie wordt feller maar kent uiteindelijk alleen maar verliezers.
Op onze wandeling genieten we van het uitzicht naar het zuiden. In de verte zien we Grenada, waar covidcijfers momenteel elke dag verdubbelen. Op Carriacou waar we deze week heen gevaren zijn, zijn slechts 2 gevallen die in quarantaine zitten zijn. Terug in Tyrell bay waar onze boot voor anker ligt, lopen we nog even langs de Art Gallery, een restaurantje wat gerund wordt door een Engels echtpaar. Hij een beetje John Cleese op crocs, zij een lieve Engelse lady. Ooit zijn ze hier aangekomen per zeilboot en nooit meer weg gegaan. We strijken neer op hun kleine terras en drinken er een glaasje wijn. Want zo zegt ze, in de verordening staat niets over drinken, alleen maar iets over afhaalmaaltijden. En hoe gaan ze die 90 minuten wandeling handhaven? En nog belachelijker waarom zou je niet in de middag mogen zwemmen in zee? De zee zal je waarschijnlijk niet besmetten. Uiteindelijk zijn de stijgende cijfers voort gekomen uit niet toegestane carnaval feesten. Op Carriacou loopt het volgens haar niet zo’n vaart en zolang je geen party’s houdt zal het wel meevallen. Voorlopig duren de maatregelen de komende 2 weken en kunnen we ondanks de maatregelen het land wel verlaten. Helaas is het nog steeds orkaanseizoen en zijn we veiliger in deze zuidelijke regio wat weer betreft. De afgelopen dagen kregen we een tropical wave over ons waaruit heel veel regen kwam. We kregen thunderstorms met 50 knopen wind over ons heen. Midden in de nacht zagen we ons genoodzaakt de BB motor van het bijbootje te halen omdat het mogelijk op de kop kon waaien. Het anker houdt White Pearl stevig op zijn plaats en biedt ons veiligheid. Onderweg naar hier ankerden we nog bij verschillende kleine eilandjes en snorkelden om het onderwater leven te bewonderen. We raakten een beetje verliefd op Petit St. Vincent, het hoort eigenlijk bij St Vincent and the Grenadines (SVG) De grens loopt dwars door de baai tussen Petit Martinique(Grenada) en Petit St. Vincent. Een groot hoefijzer rif beschermt de baai en de eilanden tegen de oceaan golven. Aanvankelijk ankeren we midden in de baai. Waarschijnlijk ligt ons anker in SVG maar de boot in Grenada. Voor Petit St. Vincent liggen enkele zeiljachten en we gaan op onderzoek uit. Een Amerikaanse op een catamaran vertelt ons dat ze daar al een week liggen maar officieel in Grenada zijn ingeklaard. Geen coastguard die controleerde, dus wie doet je wat? Zolang je maar niet de kant op wil want het eiland is privé bezit. Het doet ons besluiten om ook vlak voor het idyllische eilandje te gaan liggen. We snuffelen wat op internet over het eilandje en ontdekken dat je voor slecht 1350$ pp een nachtje op het tropische eiland kunt verblijven. Het feit dat er een wijnkelder met 5000 flessen wijn is houdt ons gemoed een tijdje bezig…..We mogen er niet aan land en kunnen dan wel niet gebruik maken van de faciliteiten, de omgeving is hetzelfde en wij genieten er met volle teugen. Bekijk nog even het lekkermakende filmpje hieronder.
Op onze wandeling genieten we van het uitzicht naar het zuiden. In de verte zien we Grenada, waar covidcijfers momenteel elke dag verdubbelen. Op Carriacou waar we deze week heen gevaren zijn, zijn slechts 2 gevallen die in quarantaine zitten zijn. Terug in Tyrell bay waar onze boot voor anker ligt, lopen we nog even langs de Art Gallery, een restaurantje wat gerund wordt door een Engels echtpaar. Hij een beetje John Cleese op crocs, zij een lieve Engelse lady. Ooit zijn ze hier aangekomen per zeilboot en nooit meer weg gegaan. We strijken neer op hun kleine terras en drinken er een glaasje wijn. Want zo zegt ze, in de verordening staat niets over drinken, alleen maar iets over afhaalmaaltijden. En hoe gaan ze die 90 minuten wandeling handhaven? En nog belachelijker waarom zou je niet in de middag mogen zwemmen in zee? De zee zal je waarschijnlijk niet besmetten. Uiteindelijk zijn de stijgende cijfers voort gekomen uit niet toegestane carnaval feesten. Op Carriacou loopt het volgens haar niet zo’n vaart en zolang je geen party’s houdt zal het wel meevallen. Voorlopig duren de maatregelen de komende 2 weken en kunnen we ondanks de maatregelen het land wel verlaten. Helaas is het nog steeds orkaanseizoen en zijn we veiliger in deze zuidelijke regio wat weer betreft. De afgelopen dagen kregen we een tropical wave over ons waaruit heel veel regen kwam. We kregen thunderstorms met 50 knopen wind over ons heen. Midden in de nacht zagen we ons genoodzaakt de BB motor van het bijbootje te halen omdat het mogelijk op de kop kon waaien. Het anker houdt White Pearl stevig op zijn plaats en biedt ons veiligheid. Onderweg naar hier ankerden we nog bij verschillende kleine eilandjes en snorkelden om het onderwater leven te bewonderen. We raakten een beetje verliefd op Petit St. Vincent, het hoort eigenlijk bij St Vincent and the Grenadines (SVG) De grens loopt dwars door de baai tussen Petit Martinique(Grenada) en Petit St. Vincent. Een groot hoefijzer rif beschermt de baai en de eilanden tegen de oceaan golven. Aanvankelijk ankeren we midden in de baai. Waarschijnlijk ligt ons anker in SVG maar de boot in Grenada. Voor Petit St. Vincent liggen enkele zeiljachten en we gaan op onderzoek uit. Een Amerikaanse op een catamaran vertelt ons dat ze daar al een week liggen maar officieel in Grenada zijn ingeklaard. Geen coastguard die controleerde, dus wie doet je wat? Zolang je maar niet de kant op wil want het eiland is privé bezit. Het doet ons besluiten om ook vlak voor het idyllische eilandje te gaan liggen. We snuffelen wat op internet over het eilandje en ontdekken dat je voor slecht 1350$ pp een nachtje op het tropische eiland kunt verblijven. Het feit dat er een wijnkelder met 5000 flessen wijn is houdt ons gemoed een tijdje bezig…..We mogen er niet aan land en kunnen dan wel niet gebruik maken van de faciliteiten, de omgeving is hetzelfde en wij genieten er met volle teugen. Bekijk nog even het lekkermakende filmpje hieronder.
Ondertussen gaat ons leven verder in de stilte van de (gedeeltelijke) lockdown, en maken we ons zorgen over de COVID cijfers. Op een van onze wandelingen komen we een man tegen met een plant in de handen die je kan genezen van COVID. We horen zijn verhaal aan en zouden het willen voor hem, maar vermoeden dat vaccineren de enig weg uit is.
Onze watertank lekt nog steeds en we zoeken naar manieren om die professioneel te laten repareren. Daarvoor moeten we terug naar Grenada en vragen de autoriteiten of we ons mogen verplaatsen tussen Carriacou en Grenada. We benadrukken nog maar eens dat we volledig ingeënt zijn en geen klachten hebben. Daarvoor krijgen we toestemming en we zeilen naar de zuidelijke baaien bij Grenada. De tank gaat met het bijbootje naar de kant en wordt vakkundig gerepareerd. Ondertussen blijven de zorgen over de situatie hier. Het aantal besmettingen neemt toe, er overlijden steeds meer mensen aan de gevolgen van Corona. De lokroep van andere Nederlanders om naar Bonaire te gaan wordt luider: gaan we, of gaan we niet.
We plussen en minnen, maar het is duidelijk, de oost Caraïbische eilanden hebben te kampen met forse uitbraken van COVID als gevolg van de delta variant. We willen met kerst thuis zijn. De kansen om niet meer terug te kunnen vliegen naar de boot zijn aan deze kant van het Caribisch gebied groot. Bonaire is, als bijzondere gemeente van Nederland, nagenoeg volledig ingeënt. Ook Curacao heeft een veel hogere vaccinatiegraad dan hier. De keus is gemaakt. De haven op Bonaire heeft plek. Allerlei papieren worden ingevuld en ingestuurd gezamenlijk met de vaccinatiebewijzen en testresultaten. Uitklaren kan pas op maandagochtend na het no movement weekend.
Ondertussen lezen we dat Bonaire een culinaire week in gaat op het tijdstip dat wij daar vermoedelijk aankomen. Wat een bofkonten zijn we weer.
Onze watertank lekt nog steeds en we zoeken naar manieren om die professioneel te laten repareren. Daarvoor moeten we terug naar Grenada en vragen de autoriteiten of we ons mogen verplaatsen tussen Carriacou en Grenada. We benadrukken nog maar eens dat we volledig ingeënt zijn en geen klachten hebben. Daarvoor krijgen we toestemming en we zeilen naar de zuidelijke baaien bij Grenada. De tank gaat met het bijbootje naar de kant en wordt vakkundig gerepareerd. Ondertussen blijven de zorgen over de situatie hier. Het aantal besmettingen neemt toe, er overlijden steeds meer mensen aan de gevolgen van Corona. De lokroep van andere Nederlanders om naar Bonaire te gaan wordt luider: gaan we, of gaan we niet.
We plussen en minnen, maar het is duidelijk, de oost Caraïbische eilanden hebben te kampen met forse uitbraken van COVID als gevolg van de delta variant. We willen met kerst thuis zijn. De kansen om niet meer terug te kunnen vliegen naar de boot zijn aan deze kant van het Caribisch gebied groot. Bonaire is, als bijzondere gemeente van Nederland, nagenoeg volledig ingeënt. Ook Curacao heeft een veel hogere vaccinatiegraad dan hier. De keus is gemaakt. De haven op Bonaire heeft plek. Allerlei papieren worden ingevuld en ingestuurd gezamenlijk met de vaccinatiebewijzen en testresultaten. Uitklaren kan pas op maandagochtend na het no movement weekend.
Ondertussen lezen we dat Bonaire een culinaire week in gaat op het tijdstip dat wij daar vermoedelijk aankomen. Wat een bofkonten zijn we weer.
