Terug naar de Carieb

‘Wat een Kadootje weer’ zeg ik tegen Jeroen die net naar buiten komt. De zon schijnt volop, maar is nog niet op volle sterkte en doet zijn best de laatste nevel op te lossen. ‘Wel jammer dat er geen zeiltje bij getrokken kan worden’ antwoordt Jeroen. De jassen en truien zijn inmiddels uit en dat terwijl er druilerig weer en slechts 18 graden was voorspeld.

Waar zal ik eens beginnen en de draad van blog schrijven weer oppakken? 3,5 maand geen bootleven, 1 maand Patagonië en 2,5 maand Nederland zijn we verder. De gezelligheid met vrienden en familieleden is voorbij. Begin januari boekten we onze vlucht naar Amerika, wetende dat dat we onszelf ergens over een drempel heen moeten duwen. Het vooruitzicht een lange reis naar de Carieb lokt nog niet zo, de warmte daar wel.
Op 17 februari vertrekken we naar Washington, doen 1 nachtje hotel en rijden de laatste 300 km met een huurauto naar de boot. White Pearl ligt er nog net zo bij als we haar achter lieten. Geen gekkigheden, geen schimmel of andere narigheid. De kachel gaat aan en binnen no time is het warm en behaaglijk in de boot. ‘s Nachts houden we het warm met de extra slaapzak bovenop het dekbed. Omdat we de auto nog een paar dagen hebben halen we tassen vol met boodschappen, en worden alle vakken volgestouwd met voorraad.

Ons plan naar de Carieb geeft ons 2 opties:

1 (geel) Een tocht van 4 dagen en nachten zeilen naar Bermuda en vandaar 6 dagen naar de Noord-Oosthoek van de Caraïbische eilanden. De route is het snelst en heeft onze voorkeur. Binnen 24 uur zouden we door de warme Golfstroom heen zijn en in warmer gebied zijn. Nadeel van deze tocht is dat we een een weergat met stabiel weer en een redelijke wind uit de goede hoek van minimaal 4 dagen nodig hebben. In de afgelopen maanden hebben we een dergelijk weergat slechts 1 keer voorbij zien komen tussen de winterstormen die in dit gebied veel voorkomen.

2 (rood) De weg terug waarvandaan we gekomen zijn via de Inter Coastal waterway en Bahama’s naar de Carieb. Het is een langzame route waar we veel zullen moeten motoren maar weersinvloeden hebben nauwelijks vat op ons. Waar mogelijk kunnen we een zeiltje bij zetten en eventueel kunnen we stukken over zee zeilen. De temperatuur zal langzaam hoger worden en het voorjaar zal snel voelbaar worden.

Tijdens de boot vaarklaar maken, zeilen er op, water tanken en bevoorraden houden we de weersomstandigheden goed in de gaten. Op maandag valt de beslissing. Er komt een noordelijke wind met bijbehorend koufront onze omgeving op en de temperaturen gaan richting het vriespunt. Wegwezen hier! Op dinsdag komt de ingehuurde duiker de onderkant van de boot nog schoonmaken. De aangroei was niet bijzonder veel. Een oester had zich genesteld op de bovenkant van ons roer, zo vertelde hij. Op woensdag gaan de trossen bij hoogwater los en varen over we over de ondiepte naar zee en verdwijnen richting zuid naar de ingang van de Inter Coastal Waterway die bij Norfolk begint. Bij de sluis vertelt de sluiswachter enthousiast dat er 2 Pelikanen bij de sluis verblijven. Hij heeft de vogels in geen jaren gezien. Ze zitten bovenop de bewegende sluisdeuren en vliegen niet weg als we langs varen.

Voorbij de sluis mogen we een nachtje gratis aan de kade liggen en doen we een borrel samen met onze Amerikaanse buren die op weg zijn naar Long Island, voorbij New York. We moeten er niet aan denken. Het vriest er momenteel 15 graden terwijl wij met 20 graden nog tot laat buiten zitten. 5 dagen later zijn we in Beaufort NC. We hebben deels kunnen zeilen en deels moeten motoren. Af en toe staan we in vol zeilpak met thermo en af en toe kan de jas uit. In Beaufort zouden we nog de oceaan op kunnen gaan naar Bermuda maar gezien de weersomstandigheden blijven we bij ons plan: naar het zuiden, richting Florida en de Bahama’s.

En zo tuffen we van ‘s morgens vroeg tot laat in de namiddag door de ICW naar het zuiden. We zien de erosie van de waterkant omdat de boten veel te hard varen en er dus kaalslag plaats vindt. Grote stukken varen we langs de enorme huizen met bijbehorende steigers die ver het water zijn ingebouwd ivm de diepte. We blijven ons verbazen over de enorme huizen. Volgens ons kunnen er met gemak 4 appartementen in gehuisvest worden. We zien vooralsnog weinig leven, zijn dit vakantiewoningen?

Maandagnacht komt er een korte storm (40 knopen wind) over en gaan we uit voorzorg in een haventje bij Swansboro liggen. We maken een korte wandeling door het dorpje met slechts enkele restaurantjes en 1 kadoshop. Even verderop komen we bij de Highway waarover het verkeer langs de grotere winkels raast en zonodig kan stoppen op de enorme parkeerplaatsen om per auto boodschappen te doen. Het is Amerika natuurlijk. De pelikanen komen we steeds vaker tegen, scherend over het water, zittend op een paal of loodrecht het water induikend om een vis te verschalken.

Jeroen trekt galant mijn zeillaarzen uit, ook de sokken gaan uit, heerlijk die blote voeten! Niet veel later wordt de bimini uit geklapt. Het wordt te warm in de zon en geeft ons bescherming tegen de felle UV straling. Met een beetje geluk halen we Charleston dit weekend. De plaats waar we vorig jaar Amerika binnen kwamen. Zelfs bij Oliver’s hebben ze er zin in. De parasolletjes zijn open geklapt. We zijn weer thuis op de boot!