Zuid-West Italie

Bij het schrijven van dit blog realiseer ik me dat het al juli is. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat we bezig waren met de voorbereidingen van het seizoen en dat de zomer nog ver weg was.

Die is in alle hevigheid los gebarsten, in een zeer korte tijd. De watertemperatuur is 26 graden, s' nachts onder een dekbed slapen is te heet, 's avonds zitten we tot laat buiten en de havens zijn peperduur geworden. Gelukkig zijn er mooie ankerplekken, waar nog een verkoelend windje staat en waar het water meestal zo helder is dat we de bodem tot ca 10 meter kunnen onderscheiden. Juli en Augustus, de warmste maanden van het jaar, hoe gaan we die overleven?

We hebben Sardinië verlaten en zijn overgestoken naar het Italiaanse vaste land. Onderweg op onze tocht van 30 uur kwamen we meerdere keren dolfijnen tegen en dat was dan wel het meest opwindende deel van de tocht. We zijn aangekomen bij de bocht van Napels en het is hier zo Italiaans. Waar in Spanje de zandstranden langgerekt langs de kust liggen vinden we hier steile bergwanden met daarboven plaatsjes alsof iemand ze maar gewoon heeft laten vallen. Vaak ook zien we plaatsjes alsof ze tegen de kust zijn aangeplakt in mooie softe marshmallow tinten. Toch constateren we dat de huizen er vervallen uit zien, het pleisterwerk is afgebladderd, de zonwering sleets, het houtwerk slecht. De ferry's die tussen de eilanden en de vaste wal varen zijn gebutst en het zou mij niet verwonderen als ze in Nederland niet meer mochten varen, al was het alleen al ivm milieumaatregelen. In de straten ligt veel afval wat een armoedige indruk maakt. Opvallend omdat het leven hier niet goedkoop is. Blijkbaar profiteert niet iedereen van het toerisme. Een jurkje in een winkel kost zo maar 350 euro en de havens die we via de mail benaderen vragen rondom de 100 euro voor een nachtje liggen. Zelfs voor het aanmeren van de dinghy vragen ze 10 euro per uur. We moeten een haven in omdat we hier de Vesuvius en Pompei willen bezoeken en langs de waterkant is geen ankerplek te vinden in de bocht bij Napels. We vrezen dat het een warm en duur avontuur gaat worden, maar dat hebben we er voor over. Het zweet laten we maar lekker uit de oksels klotsen en gelukkig hebben we een douche aan boord.

We vinden een enigszins betaalbare haven in Castellamare di stabia, ten zuiden van Napels. Van hieruit is Pompei slechts 5 km en we besluiten er op de fiets heen te gaan. Daar aangekomen dompelen we ons onder in de wereld van de Romeinen zoals die er bij het begin van onze jaartelling er uit zag. In Pompei leefden ca. 20.000 inwoners en het complex is groot, veel groter dan ik ooit gedacht had. Kleine kamers wisselen af met grote huizen met binnentuinen en badhuizen. Op het centrale plein, het forum, hoef je alleen maar te bedenken dat hier mensen in lange witte gewaden rondliepen onderweg naar werk, huis of misschien wel hun stamkroeg, en je hebt een beeld van hoe mensen toen leefden. In de loop van de middag zijn we uitgekeken en lopen onderweg naar onze fietsen langs een soort reisbureautje. Omdat het de avond ervoor geonweerd heeft en er veel wind staat is het helder en de Vesuvius goed te zien. Volgens het reisbureautje moeten we vandaag nog een trip ondernemen naar de top want de omstandigheden zijn goed, in tegenstelling tot de dagen ervoor omdat er een dikke laag smog hing in de bocht. We laten ons verleiden en even later zitten we in een busje wat ons een groot deel naar boven brengt. Het laatste deel lopen we zelf en komen dan bij de krater van deze vulkaan die voor het laatst uitbarstte in 1944.
Van bovenaf heb je ook een mooi gezicht over de baai van Napels, waar we de volgende dag heen gaan met de trein. We doen er een hop on hop off bustour om een indruk van de stad te krijgen maar zijn niet onder de indruk.

In de haven staan we heerlijk lang te douchen en op de dag van vertrek laden we het schip vol met eten en water. We zeilen langs de Amalfi kust en de Italiaanse protserigheid is alom aanwezig. Het is een druk bevaren kust en de motorjachten veroorzaken flinke hekgolven. Later begrijp ik van andere Nederlanders dat deze motorjachten strijkijzers genoemd worden en als je de vorm ziet van de meesten vind ik dat een mooi synoniem. Pas laat in de avond is de rust weer gekeerd op de ankerplekken en deinen we zachtjes in slaap om 's morgens vroeg wreed wakker gemaakt te worden door de eerste plaatselijke taxiboten. Zodra we Amalfi en Salerno voorbij zijn zijn ook de strijkijzers weg en is de wereld weer voor zeilboten. We ankeren nog op een paar spectaculaire baaien maar vinden het tijd om over te steken naar Stromboli. Een eiland met een nog een werkende vulkaan en dat wil ik graag zien. Stromboli is het noordelijkste eiland van de Aeolian Islands en we maken een oversteek van ca. 75 mijl. In alle vroegte vertrekken we, bijna 15 uur voor de boeg. Op een afstand van ca 25 mijl onderscheiden we vaag de contouren, een berg met een punt waaruit een witte rookpluim komt. Af en toe komt er ook een zwarte pluim wolk uit de berg. En halverwege de steile hellingen komt ook witte rook uit de berg.
We ankeren aan de Noord-Oost kant van het eiland, bij het plaatsje San Vincenzo, er leven ca. 700 inwoners. Vanuit deze hoek is de krater niet zichtbaar, maar een wandeling van een paar kilometer geeft ons uitzicht op de krater. We zien regelmatig uitbarstingen waarbij donkere rook en stenen de lucht in worden geschoten. Ook horen we het gerommel en de neerploffende stenen. Het intrigeert ons en we houden het schouwspel nauwlettend in de gaten. Op de terugweg bekijken we het lieflijke plaatsje waar alles in het teken staat van deze vulkaan.
In overleg met onze Nederlandse bootburen Jeroen en Anneke van de Dutchess lichten we hun anker tegen schemering en varen naar de kant van waar goed zicht hebben op de krater. Samen met nog een tiental andere boten dobberen we aan de voet van de Stromboli en aanschouwen het spel van deze vulkaan. Windstil is het, de zee spiegelglad, een kraakheldere inktzwarte lucht waaraan een sterrenfirmament flonkert en dan barst hij uit. Rondom de top van de Stromboli kleurt het oranje, je ziet de roodgloeiende stenen neerkomen en de lava stromen. Heel bijzonder! We proberen iets daarvan vast te leggen maar iedere keer als hij uitbarst zijn we te laat met foto en filmapparatuur. De resultaten van onze pogingen doet geen recht aan wat we in werkelijkheid zagen.

De volgende ochtend duiken we vanuit ons bed de spiegelgladde zee in en zwemmen enkele rondjes rondom de boot. We lichten ons anker en vertrekken zuidwaarts naar het eilandje Vulcano. Opnieuw een eiland met een actieve krater, er komt hier alleen stinkend gas uit de bodem. Hier vandaar vertrekken we naar Sicilië en varen daar door de straat van Messina. Toch wel een enigszins beduchte plek want het kan er behoorlijk stromen. Ook komen we hier de kenmerkende boten tegen die op zwaardvissen jagen. Wikipedia schrijft:


Scilla is in Calabrië vooral bekend van de traditionele vangst van zwaardvissen. De zwaardvissen paaien in de buurt van Siciliëen trekken daarbij door de Straat van Messina. In mei en juni gaan de traditionele boten 's ochtends op jacht naar de vissen. De boten (ca 15 m lang) bezitten een 13 m hoge mast met daarbovenop een vlonder. Vanuit de punt van de boot steekt een 15 m lange loopplank uit boven het water. De stuurman staat op het vlonder en speurt in het heldere water naar de zwaardvissen. Is er een school in het zicht, dan stuurt hij de boot erheen, en als een zwaardvis binnen bereik is, harpoeneert een bemanningslid de vis (met de hand!) vanaf de loopplank. De vissen zijn erg sterk waardoor het haast onmogelijk is om ze met de hand uit het water te halen. Om ze moe te maken zit de harpoen met een touw vast aan een groot wijnvat. Dit kunnen ze niet naar beneden trekken, en de zwaardvissen worden uitgeput, zodat de vissers (die ondertussen verdergegaan zijn met vissen) de vermoeide zwaardvissen na een tijd uit het water kunnen tillen.

Eenmaal door de straat zetten we koers naar Catania, waar we een paar dagen met ca. 39 graden liggen omdat er een aantal klussen gedaan moeten worden en omdat Juul en Marijke van hieruit een weekje mee varen. We vinden Sicilië vies, op straat slingert veel zwerfvuil rondt, in de haven drijft plastic en er is niemand die het opruimt. Een volledig verpakking met kippenbouten drijft zomaar aan onze boot voorbij. We vragen ons af wat er in deze streken aan bewustwording op dit vlak wordt gedaan. In Catania kopen we eindelijk 50 meter nieuwe ankerketting. We hadden tot dusver 25 meter ketting en 50 meter lijn maar omdat we toch vaker op wat dieper water ankeren zijn we blij dat we nu 50 meter ketting hebben. Ook verversen we de olie van de motor, het zweet loopt ons bij straaltjes van het lichaam en de kleding die we aanhebben wordt alleen daar van stinkend nat. 's Middags spuiten we onszelf nat met de slang en blijven apathisch rondhangen onder de bimini, want actief worden zit er niet meer in. Pas later op de middag, zo tegen vijven worden we weer actiever en zijn blij als rond acht uur de zon langzaam achter de stad verdwijnt.


Zaterdagavond laat komen Juul en Marijke aan en met hen varen we nog verder zuidelijk naar het Zuid-Oostelijke puntje van Sicilië. Onderweg bezoeken we historische plaatsjes, ankerbaaitjes en slapende stadjes. We hebben het gezellig met culinaire verrassingen, mooie zeilrakken en bij gebrek aan wind, helaas motorreizen. Aan het eind van de week huren we nog een auto om naar de historische stad Ragusa te gaan bezoeken. Het is een echte 'dolce far niente' week. We zwaaien hen uit en wij vertrekken uit de zinderde hitte richting het vaste land van Italië om van daaruit over te steken naar Griekenland.