We liggen betrekkelijk veilig in de zuidelijke inham van Istrie bij Medulin. Rondom zie ik allemaal zwaaiende ankerlichten. Een boot zet met een zoeklicht andere boten in het licht. Zou hij losgeslagen zijn? Ik blijf nog een poos buiten zitten om het lichtenspel in de gaten te houden. Niet ver van ons is een zeilboot van zijn anker geslagen. Het ankerlichtje zie ik weer vooruit bewegen, het anker wordt weer gedropt en de boot laat zich achteruit deinzen. Het lijkt erop dat hij blijft liggen. Toch niet. Een half uur later zakt het lichtje weer naar achteren, opnieuw losgeslagen dus. Een groot motorjacht, niet ver van ons, zie ik dan weer van de zijkant en daarna weer van de achterkant. Eindelijk om 2 uur ‘s nachts gaat de wind luwen en zoek ik het bed op.
(Dus ook op de Med bestaan er slapeloze nachten Sjoerd
Op het terras bel ik met mijn moeder. Het is zondag en we doen dan altijd de ‘keek op de week’. Daarna lopen we door het gezellig plaatsje en trakteren onszelf op een lunch buiten de boot. De wind is inmiddels behoorlijk toegenomen en de lucht wordt donker. Na de lunch ondernemen we het tochtje terug naar de boot met het bijbootje door inmiddels behoorlijke rollers. De havenmeester komt langs en waarschuwt ons voor naderend onweer en bijbehorende windstoten. Hij adviseert ons in de peperdure marina van Rovinj te gaan liggen. Het tarief is 149 euro voor een nachtje. Maar beter safe dan sorry dus doen we het. Het is de duurste marina tot zover tijdens onze reis. Voordeel is dat we kunnen douchen en water kunnen tanken en om 5 uur is de voetbalfinale tegen Amerika die we dan in een rustige omgeving kunnen bekijken. We zorgen dat we stevig vast liggen maar ondertussen is de donkere lucht weg en is het drukkend warm. We gaan maar eens douchen. Jeetje mina wat is dat een luxe bedoening. Als ik onder de regendouche sta zie ik een tafeltje in de hoek van de douche staan voor de shampoo ed. Het lijkt wel een beetje een barkruk. Ik kan het niet laten...bekijk de constructie...zet het midden onder de regendouche...probeer voorzichtig of het stevig genoeg is...en dan zit ik onder de douche. Wauw wat een luxe! Ik doe me een kwartiertje tegoed aan deze gelukzalige waterval van zoet water.
We vertrekken verder richting Noord. Klaren uit in Umag en gaan naar Slovenië om daar in te klaren in de Europesche Unie. Want Kroatië behoort wel tot de Europesche Unie maar niet tot het Schengen gebied en Slovenië wel. Raar, maar het voelt een beetje als thuiskomen. Omdat we nog wel wat tijd hebben voordat er gasten komen besluiten we naar Monfalcone te gaan en van daar uit met een gehuurde auto de Alpen en Dolomieten in te gaan. Het is een heerlijke afwisseling van het zeilende bestaan en we maken lange wandelingen in de bergen.
De volgende dag vertrekken we richting Venetië. Als we ‘s avonds voor anker gaan en met de bijboot nog even het plaatsje Grado willen bezoeken houdt de buitenboordmotor er mee op. We liggen in een Laguna en het stroomt er behoorlijk. Terwijl Jeroen een eerste inspectie doet probeer ik op zijn minst op de plaats te blijven, door te roeien, en niet in het vaarwater te komen van allerlei snelle speedboten. Een van deze speedboten stopt en vraagt of ze iets voor ons kunnen betekenen. We worden terug gesleept naar White Pearl, waar Jeroen begint te sleutelen en ik de warme hap voor mijn rekening neem. Helaas kan Jeroen het euvel niet ontdekken en zal er een monteur bij moeten komen. We raadplegen onze bronnen en komen tot de ontdekking dat Venetië de beste optie is en dus vertrekken we de volgende ochtend om een uur of zeven. We zullen daar moeten kijken of we een ankerplekje kunnen vinden in de Lagune.
Als we naar binnen varen in de lagune valt het direct op. Het is een kermis van boten. De speedboten trekken het gas open zodra ze de havenhoofden gepasseerd zijn richting zee. Op de wateren rondom Venetie is het een gekkenhuis met boten en scheuren ze ons voorbij. De maximum snelheid die op het water geldt wordt flink overtreden. Het water in de lagune is een klotsbak door al die bootbewegingen. We varen voor het San Marco plein langs en kijken onze ogen uit. Ooit waren we hier met drie kleine kinderen die verrukt waren van de duiven. Er ging er zelfs een boven op het hoofd van een zitten. Het krioelt er van de mensen. In de lagune buiten de stad Venetië is geen ankerplek te vinden die aan onze eisen voldoet en dus verdwijnen we in een marina. Van daaruit gaan we met de bootdienst naar Venetië. Al het vervoer vindt hier per boot plaats. We zien de taxiboten, de vaporettes. De postbezorging per boot, onderhoudswerk per boot en zelfs de ambulanceboten.