Nederland heeft net de halve finale tegen Zweden gewonnen. We genieten nog een beetje na. Jeroen gaat naar bed en dan begint het. De wind zwelt aan, de deining neemt toe. We steken nog snel wat extra ankerketting. Op zee in de verte flitst het het aan een stuk door.
Istrie
We liggen betrekkelijk veilig in de zuidelijke inham van Istrie bij Medulin. Rondom zie ik allemaal zwaaiende ankerlichten. Een boot zet met een zoeklicht andere boten in het licht. Zou hij losgeslagen zijn? Ik blijf nog een poos buiten zitten om het lichtenspel in de gaten te houden. Niet ver van ons is een zeilboot van zijn anker geslagen. Het ankerlichtje zie ik weer vooruit bewegen, het anker wordt weer gedropt en de boot laat zich achteruit deinzen. Het lijkt erop dat hij blijft liggen. Toch niet. Een half uur later zakt het lichtje weer naar achteren, opnieuw losgeslagen dus. Een groot motorjacht, niet ver van ons, zie ik dan weer van de zijkant en daarna weer van de achterkant. Eindelijk om 2 uur ‘s nachts gaat de wind luwen en zoek ik het bed op.
(Dus ook op de Med bestaan er slapeloze nachten Sjoerd
We liggen betrekkelijk veilig in de zuidelijke inham van Istrie bij Medulin. Rondom zie ik allemaal zwaaiende ankerlichten. Een boot zet met een zoeklicht andere boten in het licht. Zou hij losgeslagen zijn? Ik blijf nog een poos buiten zitten om het lichtenspel in de gaten te houden. Niet ver van ons is een zeilboot van zijn anker geslagen. Het ankerlichtje zie ik weer vooruit bewegen, het anker wordt weer gedropt en de boot laat zich achteruit deinzen. Het lijkt erop dat hij blijft liggen. Toch niet. Een half uur later zakt het lichtje weer naar achteren, opnieuw losgeslagen dus. Een groot motorjacht, niet ver van ons, zie ik dan weer van de zijkant en daarna weer van de achterkant. Eindelijk om 2 uur ‘s nachts gaat de wind luwen en zoek ik het bed op.
(Dus ook op de Med bestaan er slapeloze nachten Sjoerd
De volgende dag schijnt de zon alweer. We gaan met de bus een dagje naar Pula. Een aardige stad maar onze harten gaan er niet sneller van kloppen. Vandaar varen we langs de westkust naar het Noorden en ankeren in een baaitje achter een rif maar wel op open zee. Het geeft enigszins beschutting. In de verte lijkt er wel een lichtshow te zijn door alle bliksemflitsen. Gelukkig trekt het onweer ten noorden van ons langs en hebben we er betrekkelijk weinig last van. Al wiegend vallen we in slaap om ‘s morgens om 6 uur wakker te worden van een behoorlijke deining. Jeroen heeft er tabak van en haalt om 7 uur het anker op en vaart ons naar Rovinj. Wat een heerlijke plek! Aan alles merk je dat we dichterbij Italië komen. We pikken een Mooring op in een baai net ten zuiden van het plaatsje en verdwijnen met de bijboot naar de kade.
Peperdure marina
Op het terras bel ik met mijn moeder. Het is zondag en we doen dan altijd de ‘keek op de week’. Daarna lopen we door het gezellig plaatsje en trakteren onszelf op een lunch buiten de boot. De wind is inmiddels behoorlijk toegenomen en de lucht wordt donker. Na de lunch ondernemen we het tochtje terug naar de boot met het bijbootje door inmiddels behoorlijke rollers. De havenmeester komt langs en waarschuwt ons voor naderend onweer en bijbehorende windstoten. Hij adviseert ons in de peperdure marina van Rovinj te gaan liggen. Het tarief is 149 euro voor een nachtje. Maar beter safe dan sorry dus doen we het. Het is de duurste marina tot zover tijdens onze reis. Voordeel is dat we kunnen douchen en water kunnen tanken en om 5 uur is de voetbalfinale tegen Amerika die we dan in een rustige omgeving kunnen bekijken. We zorgen dat we stevig vast liggen maar ondertussen is de donkere lucht weg en is het drukkend warm. We gaan maar eens douchen. Jeetje mina wat is dat een luxe bedoening. Als ik onder de regendouche sta zie ik een tafeltje in de hoek van de douche staan voor de shampoo ed. Het lijkt wel een beetje een barkruk. Ik kan het niet laten...bekijk de constructie...zet het midden onder de regendouche...probeer voorzichtig of het stevig genoeg is...en dan zit ik onder de douche. Wauw wat een luxe! Ik doe me een kwartiertje tegoed aan deze gelukzalige waterval van zoet water.
Op het terras bel ik met mijn moeder. Het is zondag en we doen dan altijd de ‘keek op de week’. Daarna lopen we door het gezellig plaatsje en trakteren onszelf op een lunch buiten de boot. De wind is inmiddels behoorlijk toegenomen en de lucht wordt donker. Na de lunch ondernemen we het tochtje terug naar de boot met het bijbootje door inmiddels behoorlijke rollers. De havenmeester komt langs en waarschuwt ons voor naderend onweer en bijbehorende windstoten. Hij adviseert ons in de peperdure marina van Rovinj te gaan liggen. Het tarief is 149 euro voor een nachtje. Maar beter safe dan sorry dus doen we het. Het is de duurste marina tot zover tijdens onze reis. Voordeel is dat we kunnen douchen en water kunnen tanken en om 5 uur is de voetbalfinale tegen Amerika die we dan in een rustige omgeving kunnen bekijken. We zorgen dat we stevig vast liggen maar ondertussen is de donkere lucht weg en is het drukkend warm. We gaan maar eens douchen. Jeetje mina wat is dat een luxe bedoening. Als ik onder de regendouche sta zie ik een tafeltje in de hoek van de douche staan voor de shampoo ed. Het lijkt wel een beetje een barkruk. Ik kan het niet laten...bekijk de constructie...zet het midden onder de regendouche...probeer voorzichtig of het stevig genoeg is...en dan zit ik onder de douche. Wauw wat een luxe! Ik doe me een kwartiertje tegoed aan deze gelukzalige waterval van zoet water.
Niet veel later zitten we buiten de finale te bekijken van het WK vrouwen. En wat een heerlijk feest moet dat in Nederland zijn. Ik krijg Jeroen niet zo ver dat hij zijn oranje korte broek aantrekt. De buren zijn gewaarschuwd dat we zo uit ons dak gaan als Nederland scoort. Ondertussen kruipt een donkere lucht langzaam dichterbij. Net na de wedstrijd ondernemen we nog snel de laatste veiligheidsacties. De luiken gaan dicht. Ons zonnekleed gaat weg. In de verte begint het te rommelen en te flitsen. En dan ineens begint het te waaien. We liggen direct scheef in de box. De lijnen rukken en trekken aan de boot en de steiger. Ongelofelijk wat een natuurgeweld komt er los. Dit is toch fenomeen wat we in Nederland niet zo heftig kennen. Thunderstorm is hoe de Engelsen het noemen en dat komt overeen met de waarheid; het is een echte storm die overtrekt. Het is aardedonker om ons heen. Gelukkig is het na een uurtje voorbij. Wat overblijft zijn de golven die ook in afgezwakte vorm de boot bereiken en ons langzaam maar zeker in slaap doen vallen.
Dolomieten
We vertrekken verder richting Noord. Klaren uit in Umag en gaan naar Slovenië om daar in te klaren in de Europesche Unie. Want Kroatië behoort wel tot de Europesche Unie maar niet tot het Schengen gebied en Slovenië wel. Raar, maar het voelt een beetje als thuiskomen. Omdat we nog wel wat tijd hebben voordat er gasten komen besluiten we naar Monfalcone te gaan en van daar uit met een gehuurde auto de Alpen en Dolomieten in te gaan. Het is een heerlijke afwisseling van het zeilende bestaan en we maken lange wandelingen in de bergen.
We vertrekken verder richting Noord. Klaren uit in Umag en gaan naar Slovenië om daar in te klaren in de Europesche Unie. Want Kroatië behoort wel tot de Europesche Unie maar niet tot het Schengen gebied en Slovenië wel. Raar, maar het voelt een beetje als thuiskomen. Omdat we nog wel wat tijd hebben voordat er gasten komen besluiten we naar Monfalcone te gaan en van daar uit met een gehuurde auto de Alpen en Dolomieten in te gaan. Het is een heerlijke afwisseling van het zeilende bestaan en we maken lange wandelingen in de bergen.
Terug in Monfalcone gaan we met de trein een dagje naar Triest. Wanneer we in de trein stappen valt ons op dat dit wel een luxe exemplaar is. Zitten we in de eerste klas? We lopen een coupe verder maar zien daar hetzelfde beeld, dus gaan we maar zitten in de nagenoeg lege coupe. Nog maar net onderweg komt de conducteur en vraagt naar ons kaartje. Hij kijkt er peinzend naar en vertelt ons dat we 3 fouten maken. ???? We mogen niet met deze trein reizen. Zitten in de verkeerde coupe en hebben het kaartje niet gestempeld bij de automaat. Ja, hoe kunnen wij dat allemaal weten? Bijna bijt ik hem toe: maar we hebben in ieder geval een kaartje gekocht! Maar slik de woorden maar in om de situatie niet te verergeren. Volgens hem horen we nu 20 euro boete te krijgen + nog eens 50 voor het niet stempelen. Gelukkig maakt hij er geen werk van en verplaatsen we ons 5 coupeetjes verderop naar de coupe ordinaire: voor het klootjesvolk zeg maar. In Triest lopen we naar de verschillende bezienswaardigheden en ontdekken een stad met mooie gebouwen en een leuke sfeer. We zouden er niet een stedentrip naar toe boeken.
Venetië
De volgende dag vertrekken we richting Venetië. Als we ‘s avonds voor anker gaan en met de bijboot nog even het plaatsje Grado willen bezoeken houdt de buitenboordmotor er mee op. We liggen in een Laguna en het stroomt er behoorlijk. Terwijl Jeroen een eerste inspectie doet probeer ik op zijn minst op de plaats te blijven, door te roeien, en niet in het vaarwater te komen van allerlei snelle speedboten. Een van deze speedboten stopt en vraagt of ze iets voor ons kunnen betekenen. We worden terug gesleept naar White Pearl, waar Jeroen begint te sleutelen en ik de warme hap voor mijn rekening neem. Helaas kan Jeroen het euvel niet ontdekken en zal er een monteur bij moeten komen. We raadplegen onze bronnen en komen tot de ontdekking dat Venetië de beste optie is en dus vertrekken we de volgende ochtend om een uur of zeven. We zullen daar moeten kijken of we een ankerplekje kunnen vinden in de Lagune.
Als we naar binnen varen in de lagune valt het direct op. Het is een kermis van boten. De speedboten trekken het gas open zodra ze de havenhoofden gepasseerd zijn richting zee. Op de wateren rondom Venetie is het een gekkenhuis met boten en scheuren ze ons voorbij. De maximum snelheid die op het water geldt wordt flink overtreden. Het water in de lagune is een klotsbak door al die bootbewegingen. We varen voor het San Marco plein langs en kijken onze ogen uit. Ooit waren we hier met drie kleine kinderen die verrukt waren van de duiven. Er ging er zelfs een boven op het hoofd van een zitten. Het krioelt er van de mensen. In de lagune buiten de stad Venetië is geen ankerplek te vinden die aan onze eisen voldoet en dus verdwijnen we in een marina. Van daaruit gaan we met de bootdienst naar Venetië. Al het vervoer vindt hier per boot plaats. We zien de taxiboten, de vaporettes. De postbezorging per boot, onderhoudswerk per boot en zelfs de ambulanceboten.
De volgende dag vertrekken we richting Venetië. Als we ‘s avonds voor anker gaan en met de bijboot nog even het plaatsje Grado willen bezoeken houdt de buitenboordmotor er mee op. We liggen in een Laguna en het stroomt er behoorlijk. Terwijl Jeroen een eerste inspectie doet probeer ik op zijn minst op de plaats te blijven, door te roeien, en niet in het vaarwater te komen van allerlei snelle speedboten. Een van deze speedboten stopt en vraagt of ze iets voor ons kunnen betekenen. We worden terug gesleept naar White Pearl, waar Jeroen begint te sleutelen en ik de warme hap voor mijn rekening neem. Helaas kan Jeroen het euvel niet ontdekken en zal er een monteur bij moeten komen. We raadplegen onze bronnen en komen tot de ontdekking dat Venetië de beste optie is en dus vertrekken we de volgende ochtend om een uur of zeven. We zullen daar moeten kijken of we een ankerplekje kunnen vinden in de Lagune.
Als we naar binnen varen in de lagune valt het direct op. Het is een kermis van boten. De speedboten trekken het gas open zodra ze de havenhoofden gepasseerd zijn richting zee. Op de wateren rondom Venetie is het een gekkenhuis met boten en scheuren ze ons voorbij. De maximum snelheid die op het water geldt wordt flink overtreden. Het water in de lagune is een klotsbak door al die bootbewegingen. We varen voor het San Marco plein langs en kijken onze ogen uit. Ooit waren we hier met drie kleine kinderen die verrukt waren van de duiven. Er ging er zelfs een boven op het hoofd van een zitten. Het krioelt er van de mensen. In de lagune buiten de stad Venetië is geen ankerplek te vinden die aan onze eisen voldoet en dus verdwijnen we in een marina. Van daaruit gaan we met de bootdienst naar Venetië. Al het vervoer vindt hier per boot plaats. We zien de taxiboten, de vaporettes. De postbezorging per boot, onderhoudswerk per boot en zelfs de ambulanceboten.
We lopen langs de verschillende bezienswaardigheden en genieten van het toerisme. Een volgende dag gaan we naar Burano een ander eilandje in de lagune waar alleen maar gekleurde huizen staan. Ook prachtig borduurwerk komt hier vandaan. ‘s Middags gaan we met de lijndienstboot terug naar Venetie en stappen uit aan de noordzijde van het eiland. We lopen dwars door de stad via steegjes en vervallen straten. Ook passeren we het ziekenhuis en lopen even naar binnen toe. Wat een oude zooi is dat. Middenin staat ‘natuurlijk’ een rijk gedecoreerde kerk. ‘Dat is ook wel nodig in deze omgeving’: zegt Jeroen. ‘s Avonds stappen we op de lijndienst door het Grand Canal en laten ons voorbijglijden aan de palazzo’s. De stad is een monument. Her en der is een luik geopend en zien we de plafondschilderingen van de rijk gedecoreerde huizen. Ik beeld mij even in hoe het moet zijn geweest om in zo’n palazzo te wonen en met de gondel vervoerd te worden.
Op de laatste dag ga ik in mijn eentje naar het Dogen paleis aan het San Marco plein. Als ik op het binnenplein aankom drentel ik wat rond. Waar zal ik beginnen. Ik loop langs een groep die een rondleiding krijgt en blijf even staan luisteren. Ze lopen naar een volgend punt en ik wandel maar mee. Ook daarna blijf ik meelopen en voordat ik het weet begrijp ik dat ik in de tour terecht ben gekomen die de geheime vertrekken in de gevangenis bezoekt. Inmiddels kijkt niemand mij vreemd aan en doe ik of ik bij de groep hoor. Ik loop door de kamer waar Casanova gevangen heeft gezeten. Ook bezoeken we de kamers waar de rechtspraak heeft plaatsgevonden. Na een dik uur is de rondleiding voorbij en dwaal ik nog eens eens een uur door het imposante gebouw met talloze schilderingen. ‘s Middags komt ook Jeroen naar het hart van Venetie en dwalen we weer door straatjes en steegjes. Dan zijn de voeten moe en wordt het tijd om de zeilen weer eens te hijsen. In de haven was geen tijd om onze buitenboordmotor te repareren en dus besluiten we om terug te zeilen naar Monfalcone. Er is daar een dealer in de marina waar we eerder waren en het is een perfecte schuilplek voor een paar dagen onrustig weer met veel onweer en harde wind. De tocht terug is prachtig met een heerlijk windje om de gennaker eens bij te zetten. Bye bye Venetië
