Terug in Griekenland

We vliegen terug naar Griekenland na 3 weken Nederland waar we allerlei vrienden bezochten en langzaam aan dicht groeien door allerlei lekkere taartjes, drankjes, hapjes en lekkere maaltijden.

De werf stuurde ondertussen wat tegenstrijdige berichten over de voortgang van de werkzaamheden en wij vinden het onderhand welletjes. We willen met eigen ogen zien wat er gebeurt. Terug op de boot zijn we niet ontevreden maar ook niet tevreden; er kunnen nog wel wat puntjes op de i gezet worden. We overleggen met de werf en ze gaan nog diezelfde middag weer aan de gang. Ondertussen groeit ons lijstje met klussen die we zelf nog moeten uitvoeren weer gestaag maar we beseffen dat we de mensen van de werf niet voor de voeten kunnen lopen. We bespreken de planning en omdat we al een auto gehuurd hadden verdwijnen we naar de Peloponessus om daar een paar dagen het Griekse achterland te verkennen. De boot houdt ons ondertussen stevig in de greep. Gaat het allemaal goed komen en op tijd? Het weer: donkere wolken, harde wind en regen doet geen goed aan ons stemming. We beseffen dat ook onze vermoeidheid door een nacht met weinig slaap hier geen goed aan doet.

De volgende ochtend rijden we langs de marina van Patras. De zon schijnt uitbundig, de wind is gaan liggen en na een goede nacht is onze stemming een stuk verbeterd. Toch hebben we ook dat prikkelende gevoel, we hadden in het water moeten liggen en willen zeilen! Ik denk terug aan een discussie die we onlangs hadden met zeilers en die de indruk hadden dat we altijd op vakantie zijn. We gaven aan dat we ons altijd druk maken om het weer en de boot in topconditie moeten houden en dat het geen vakantie is, maar een andere manier van leven. Zij op hun beurt voerden aan dat het toch een luxe probleem is!
Op dit moment echter hebben we geen vakantiegevoel, ondanks de Griekse omgeving, het prachtige weer en onze tocht die naar Olympia voert. We maken ons nog steeds zorgen over de boot en het tempo waarin de werf de reparaties uitvoert en de werkzaamheden die we zelf nog moeten doen. Het lijkt dat bij elke stap voorwaarts er weer twee achteruit worden gemaakt. Gaan we dit redden voordat onze volgende gasten aan boord komen? Ik vrees dat we de andere manier van leven nooit goed kunnen overbrengen.

Na drie dagen Grieks achterland komen we terug bij de boot. Dat ziet er een stuk beter uit! Heel erg tevreden zijn we over het extra raam wat geplaatst is in onze gastenhut aan de kuipzijde. Vol overgave storten we ons op de werkzaamheden die moeten worden gedaan. De hele boot moet van binnen worden schoon gemaakt, waar ik mee begin en Jeroen controleert de mast en verstaging die naast de boot ligt en maakt diverse onderdelen schoon. Omdat de mast van de boot is kunnen we eindelijk de voetplaat los halen en opnieuw monteren omdat het een beetje inwaterde op die plek. We sturen de mecanicien die de boiler er in komt zetten weer weg als blijkt dat de electricitieitsdraden die door de boilerbak lopen een rommeltje zijn. Diverse zaken zijn niet aangesloten. We controleren de bedrading en ontdekking dat de bilgepomp niet eens is aangesloten, de electriciteitsdraad loopt dood in een kastje wat niet echt goed vast is gemonteerd. We wijzen de werf er op dat dit toch echt een kwestie van leven of dood kan zijn en dat ze daar niet zo mee om kunnen gaan. We zorgen zelf dat alles weer netjes is aangesloten.

Op de tweede dag van de schoonmaak ontdek ik nog een scheur en het reparatieteam wordt er weer bijgehaald. Gelukkig valt het mee, het is een oppervlakkige scheur en het herstel levert geen grote rotzooi op. We kunnen een dealtje sluiten met de mensen die de kiel en het roer in de antifouling komen zetten, ze doen de hele boot wel voor 150 euro als wij zelf de antifouling even kopen. Dat schiet tenminste op, in een morgen zit er een nieuwe laag antifouling op en oogt de boot van buiten weer als nieuw. De grond onder de boot is inmiddels bedekt met een laagje blauwe antifouling van het schuren. Men ziet er hier niet anders van. De geiten die hier rondlopen houden het gras kort waarop deze gifstoffen ook liggen. De afspuitplaats voor schepen aan de waterkant doet onze wenkbrauwen fronsen en Jeroen denkt terug aan de vergunningen die hij schreef voor scheepswerven met daarin tal van milieumaatregelen opgenomen.

Daarna gaan we aan een klus beginnen waar we tegen opzien; de lagers van het roer vervangen. Daarvoor moet het roer uit de boot gehaald worden. Jeroen moet daarvoor helemaal achter in de boot zijn en onze hele opslagkamer moet worden leeg gehaald. We verwachten dat de diverse onderdelen gecorrodeerd zijn en niet zo makkelijk te verwijderen zijn. Het valt alleszins mee. Binnen twee uur ligt het roer onder de boot en zijn de oude lagers verwijderd en zijn de nieuwe geplaatst. We komen tot de ontdekking dat een van de nylon ringen waar de bout inhangt die het roer vast houdt ernstig is uitgesleten, en ook deze ring moet worden vervangen. Waar halen we die zo snel vandaan. De werf helpt mee en we rijden snel naar een dorp verderop waar deze gemaakt moet kunnen worden. Ja, natuurlijk kunnen ze die maken maar dat wordt dan ergens eind volgende week, het is inmiddels vrijdag. We praten wat op de man in en hij belooft ons dat we maandagmorgen 10uur een nieuwe ring kunnen ophalen. Dat moet genoeg zijn om dan maandag het roer er nog weer in te zetten. Dinsdag komt het bedrijf om de mast er weer op te zetten en het ligt in de bedoeling om dinsdag in de namiddag het water in te gaan.

Ei van Columbus

Terug bij het schip ruimen we de meeste rommel op en gaan verder met het monteren van onze nieuwe schroef. Het lijkt een fluitje van een cent maar we ontdekken dat er speling op de nieuwe hub zit als we die op de schroefas plaatsen (De hub is het huis waaraan de schroefbladen vast zitten). Wat doen we verkeerd? We weten het niet maar we gaan op zoek naar een Volvo Penta monteur, die waarschijnlijk niet eerder langs komt dan dinsdag. Mmmmmm, het begint in de tijdsplanning penibel te worden. Omdat we kapot zijn van klussen en spanning eten we bij Panos, naast de werf gelegen en waar de echte Griekse pot geserveerd wordt. Tijdens het eten bespreken we nog diverse opties en bij de boot aangekomen zoeken we de oude schroef en hub met onderdelen op. Dan komen we tot de ontdekking dat er nog een busje is wat eerst op de oude schroefas moet worden gezet voordat de hub en schroef kunnen worden gemonteerd. ‘s Avonds om 10 uur gaat Jeroen met hoofdlamp het geheel nog monteren en ja, dan blijkt de hub perfect te passen. De volgende ochtend monteren we de hele schroef en wauw wat is die mooi, zo’n glimmend koperen geval. Helaas een keer in zout water zal het glimmende er wel snel af zijn en zou het kunnen dat er aangroei op de schroef komt. We vinden het zonde om er antifouling op te zetten maar wat dan wel? Een Engelse buurvrouw geeft advies. Zij heeft het gelezen in een blog van wereldzwervers, maar de methode is om de schroef 6x in eiwit te zetten met een droogtijd van 6 uur daartussen. Als dit de oplossing is voor geen aangroei op de schroef dan moet het wel het ei van Columbus zijn. We zijn niet overtuigd maar we doen het toch en zijn heel benieuwd hoe de schroef er over een half jaartje uit ziet. We schrobben de bovenkant van de boot nog want die ziet er ondertussen door al het werkvolk ook niet meer uit. En dan begint het gevoel van ons bootje weer een beetje terug te komen.

Op maandagmorgen halen we de nieuwe ring voor het roer en proberen het roer weer op zijn plaats vast te zetten, het lukt voor geen meter. Na 2 uur komen we tot de ontdekking dat het gat niet recht door de nylon ring gaat. We rijden terug en de zaak heeft binnen 15 minuten een tweede gat geboord, wat wel in het midden zit. Terug bij de boot krijgen we het roer op zijn plaats, maar het loopt aan tegen de onderkant van de boot. We weten het even niet meer. We vragen de mecanicien van de werf om hulp, alhoewel we geen hoge pet van hem hebben. Er zijn twee oplossingen volgens hem: een stuk aan de bovenkant van het roer af halen en dus moet het roer opnieuw ingelamineerd worden, een klus die een week gaat duren, of een afstandsring van 3 mm die in de boot zit verwijderen en een nieuwe ring van 6 mm aan de buitenkant plaatsen. Dit snappen we niet, 3 mm weghalen betekent dat je ergens anders 3 mm moet toevoegen, denken wij. Maken we nu een denkfout? We gaan opnieuw naar het bedrijf waar ze nylon zaken maken en vragen of hij een 3 mm ring op maat kan maken voor buiten op de schacht van het roer die even groot is als de afstandsring die er nu op zit. Ja, voor wanneer moet het klaar? Vanmiddag nog??? Hij geeft aan dat hij hem om 6uur klaar kan hebben. Dus rijden we om 6 uur voor de vierde keer naar het dorp verderop om de ring op te halen. Hij heeft er maar liefst drie voor ons, een van 3, 2,5 en 2 mm. Terug op de boot zetten we de 3 mm er op en schuiven het roer voor de zoveelste keer in de boot. Het past! Jeroen monteert de rest van de zaken en ondertussen maak ik eten. Helaas moet Jeroen halverwege de klus stoppen omdat een moer ergens onderin de boot valt en we die met geen mogelijkheid terug kunnen vinden.
Dinsdag komen ze de mast er op zetten. Gelukkig hoeven we daar zelf niets aan te doen en kunnen we verder met het roer, waarvoor we een nieuwe moer halen. Dan nog opruimen, de opslagkamer weer inruimen, het bootje optakelen en dan zijn we omstreeks 2 uur klaar. We rekenen af bij de werf, wel een voorwaarde om weer het water in te kunnen, en dan gaat het ineens snel. Voordat we het weten liggen we in het water, steken over naar het gezellige plaatsje Preveza waar we aan de kade liggen. En dan is er rust, een wijntje, de druk is van de ketel, het was me het weekje wel! We zijn toe aan vakantie!