Noorwegen, wij komen er aan! Bij de voorbereidingen van een zeilreis hoort dat je zorgt voor kaarten van het te bezeilen gebied. Ik houd er van om kaarten met eigen ogen te zien, en mijn zintuigen er door te laten prikkelen. Wij zijn daarom onlangs naar Datema in Amsterdam geweest, de winkel waar je waterkaarten, pilots en almanakken van heel de wereld kunt kopen.
De winkel ademt de sfeer van nautiek. In een verlaagd gedeelte staan enorme tafels waarop kaarten uitgelegd kunnen worden en je waant je in de navigatieruimte van een VOC-schip.
Wij liepen rond om te kijken of we wat van onze gading konden vinden. Al snel kwam er een mevrouw op ons af die vroeg: “kan ik u helpen?”
De intonatie van de vraag impliceerde tegelijkertijd het antwoord. Uiteraard kon zij ons helpen. Zij was hier de expert!
Enigszins schuchter antwoordde ik dat we op zoek waren naar overzeilkaarten naar Noorwegen en dachten aan kaart nummer…… “
u heeft uw huiswerk gedaan!” was haar repliek en zij toverde uit diverse schappen de kaarten die ik haar had genoemd.
Wij liepen rond om te kijken of we wat van onze gading konden vinden. Al snel kwam er een mevrouw op ons af die vroeg: “kan ik u helpen?”
De intonatie van de vraag impliceerde tegelijkertijd het antwoord. Uiteraard kon zij ons helpen. Zij was hier de expert!
Enigszins schuchter antwoordde ik dat we op zoek waren naar overzeilkaarten naar Noorwegen en dachten aan kaart nummer…… “
u heeft uw huiswerk gedaan!” was haar repliek en zij toverde uit diverse schappen de kaarten die ik haar had genoemd.
Ondertussen vertelden wij dat we ook een verlanglijstje van vrienden in de vorm van een sms-je hadden meegenomen en dat we graag ook hun kaarten wilden zien zodat we enigszins konden vergelijken. Dat was volgens haar geen goed idee, het zou het alleen maar verwarrender maken vond zij. Eerst wij en dan het ander verlanglijstje. Veel tegenspraak was niet mogelijk het gebeurde zoals zij het had bedacht.
Wij bogen ons over de kaarten en discussieerden over de verschillende mogelijkheden. Zodra één van ons iets te berde bracht over de ene of de andere kaart kwam zij snel tussenbeide: “mag ik even…..” Vervolgens wist ze met nauwgezette argumenten ons op het juiste spoor te zetten.
Toen wij nagenoeg alles hadden uitgezocht vroeg ze naar het verlanglijstje van onze vrienden, zodat zij alvast met hun verlangens kon starten. Zo liep ze door de winkel met onze telefoon in de hand het sms-je lezend. Het wensenlijstje van onze vrienden bevatte een aantal kaarten die inmiddels door andere kaartnummers waren vervangen. Het leek ons beter even te overleggen en dus namen we telefonisch contact op waarna we haar onze telefoon gaven zodat er rechtstreeks contact tussen haar en onze vrienden was. Het leek ons beter niet als intermediair te gaan fungeren. Een levendig, opgewonden ja een soms haast wat geïrriteerd gesprek volgde. Onze vrienden werden overtuigd van haar gelijk en gaven zich gewonnen.
Toen ik vroeg of onze vrienden eventueel de kaarten nog konden ruilen was het antwoord dat ze daar geen voorstander van was. Per slot van rekening hadden wij de moeite genomen om zelf onze kaarten te gaan bekijken dan hadden onze vrienden dat ook maar moeten doen. We verlieten de zaak met 2 tassen vol met kaarten en boeken.
Norge or vi kommer!
