Het is nog ruig in het Stortemelk bij Vlieland op de zondagmorgen dat we richting Noorwegen vertrekken. De specialisten op het gebied van weer voorspellen ons een rustige overtocht. Het duurt dan ook niet lang of de wind valt weg en de motor moet aan om de gang er in te houden. Met ca. 300 mijl te gaan geen prettig vooruitzicht.
Onderweg hebben we een spiegelgladde zee, de nachten zijn fluorescerend groen van de algen. Naarmate we verder van Nederland komen wordt de scheepvaart minder en zien we ’s nachts minder lichten. Na bijna 2 etmalen op de motor te hebben gevaren steekt de wind op en hijsen we de zeilen. We bereiken Mandal,het zuidelijkste puntje van Noorwegen, na 60 uur varen. Het land van de ruige kusten met rotsen, fjorden en niet te vergeten Trollen. De vakantie is begonnen.
Onderweg hebben we een spiegelgladde zee, de nachten zijn fluorescerend groen van de algen. Naarmate we verder van Nederland komen wordt de scheepvaart minder en zien we ’s nachts minder lichten. Na bijna 2 etmalen op de motor te hebben gevaren steekt de wind op en hijsen we de zeilen. We bereiken Mandal,het zuidelijkste puntje van Noorwegen, na 60 uur varen. Het land van de ruige kusten met rotsen, fjorden en niet te vergeten Trollen. De vakantie is begonnen.
Van hieruit hoppen we langs de Zuid-Oostelijke Noorse kust: de regio Sørlandet. We leggen aan in de Olavssund, op Flekkeroya, varen door de Blindleia naar Lillesand, Grimstad, door de Oksefjord naar Tvedestrand en dan naar Risør waar het jaarlijkse houten-boten-zeilfestival plaats vindt. De kust is ruig, veelal begroeid en de kenmerkende rode huisjes lieflijk. De doorvaarten tussen de rotsen zijn soms smal en ondiep maar vuurtorens, lichtbakens, boeien en staken soms in de vorm van handjes wijzen de weg.
Vanuit Risør steken we over naar het plaatsje Fjällbacka aan de Noord-Zweedse kust een tocht van ca. 65 mijl. Aanvankelijk is er weinig wind maar halverwege steekt die op naar een 5 a 6 BFT, de golven zijn hoog. Het verschil in kust is opmerkelijk, de harde westenwinden laten nakende rotsen achter in Zweden, waartussen het rustig zeilen is. Het is hier volop vakantie en veel drukker dan in Noorwegen.
Helaas lopen we op een rots als we de tocht vanuit Fjälbacka naar het Zuiden vervolgen en maak ik een flinke smak. In het sjukhus in Uddevalla wordt geconstateerd dat ik een gebroken ruggenwervel heb. Ook de boot loopt schade op hoewel die aan de buitenkant nauwelijks zichtbaar is. Volgens de werf, waarbij de boot gelift wordt, is het verantwoord om verder te varen en zodoende varen we langzaam naar het Zuiden. Ik veelal liggend op een bedje in de kuip of bij slecht weer binnen. Het vertrouwen in White Pearl en in onze eigen vaardigheden komt langzaam weer terug.
We hebben goede wind en kunnen dagelijks tochten maken van ca. 60 mijl zonder al te veel golven. Neptunus is ons blijkbaar genadig. Zelfs het geplande bezoek aan Göteborg gaat door. Uiteindelijk steken we zuidelijk in Zweden over naar Denemarken en via een aantal pleisterplaatsen bereiken we het Kieler kanaal.
Nog één beproeving wacht ons: de Duitse Bocht, aan het eind van de middag verlaten we het Kieler kanaal. In het begin nog stroom tegen maar uiteindelijk spuiten we met een maximale snelheid van 11,7 knopen boven de Duitse Wadden richting Nederland. In de buurt van Borkum trekt de wind aan naar boven de 30 knopen en besluiten we alsnog eerst Borkum aan te lopen. De volgende dag varen we naar Delfzijl en binnendoor via Groningen, Leeuwarden naar Makkum.
Totaal hebben we 1150 mijl gevaren. De schade aan de boot wordt gerepareerd. Helaas zit ons vaarseizoen er op. Inmiddels broeden we al weer op nieuwe plannen voor de komende jaren.
