Sardinië

En dan zijn we weer twee weekjes samen. We verhuizen naar een kleine plaats in een baai zuidelijker waar het dorpse karakter wat meer de overhand heeft.

Daar liggen we twee dagen verwaaid en hebben daarom tijd voor wat huishoudelijker zaken en brengen de voorraad op peil. Omdat het tussenseizoen inmiddels is begonnen zijn de havengelden in een hogere categorie gekomen. Voor ons is de tijd aangebroken om zo veel als mogelijk te ankeren. Het aantal zeilboten is ook flink toegenomen, wat betekent dat het veel drukker is op ankerplaatsen en in havens.
Zodra de wind het toe laat verdwijnen we naar een ankerbaai en wachten op het moment dat de zee ook wat gekalmeerd is. Daarna verplaatsen we ons via een eilandengroep naar de oostkant van Corsica. Na een fantastische dag zeilen komen we 's avonds in een prachtig ankerbaaitje waar we nog een plaatsje kunnen vinden.
's Ochtends doet Jeroen in alle vroegte een zwemrondje en daarna gaan we met ons bootje naar de kant om het eiland te verkennen. Er staat een monument en er is een begraafplaatsje. Over het eiland lees ik later:

Alle zeelieden waren bang voor dit betoverende eiland met verborgen gevaren in de schitterende wateren van Sardinië en noemden het daarom 'de vervloekte sirene'. In 1855 tijdens een stormachtige nacht vond de meest tragische scheepsramp van alle tijden plaats in de Middellandse Zee: het schip Semillante dat meer dan 600 Franse soldaten naar de Krim vervoerde, zonk in de Lavezzi Archipel. Hun lichamen werden op twee speciaal voor hen gebouwde kerkhoven in Lavezzi begraven. Volgens de legende is het gekrijs van de meeuwen de stem van hun ziel, die nog steeds op zoek is naar eeuwige vrede in de dieptes van de zee

We hebben nog net niet het zicht op ons ankerbaaitje verloren als we zien dat er een grote catamaran vol met dagtoeristen gaat ankeren in het baaitje. Gelukkig kunnen we nog in alle rust en stilte een wandeling maken. Bij terugkomst is er inmiddels een grote rib geland op het strand met Amerikaanse toeristen en van de catamaran worden allerlei watersportartikelen te water gelaten, kano's, surfplanken, supplanken, opblaasbanden, wetsuites ed.
Het lijkt er op dat het tijd wordt onze rustige baaitje in een natuurgebied notabene, wat na nog een toeristenboot in een soort kakofonie is veranderd, te verlaten. Terwijl we ons bijbootje ophijsen en nog een bakje koffie doen komt er een kruiser met grote snelheid naar binnen gevaren. Achterop een soort adonis met ontbloot bovenlichaam die in een pose is gaan staan en zijn telefoon op een armlengte afstand houdt. Ik denk dat de foto of film wel gelukt is en waarschijnlijk wordt hij dadelijk geplaatst op de sociale media. Jammer voor deze adonis is hier geen internetbereik. Een volgende toeristenboot maakt slechts een rondje vlak voor onze boeg langs. De toeristen staan samengepakt op het bootje. Het lijkt wel een boot vol samengepakte vluchtelingen. We hebben genoeg gezien, wegwezen hier!

Even later zeilen we een beetje gezapig richting Porto Vecchio. Een plaats aan de oostkant van het eiland die we nog niet gezien hebben. De pilots en kaarten geven diverse ankerbaaitjes aan. Toch is het iedere keer weer een verrassing hoe de werkelijkheid er uit ziet. We vinden een ankerplek vlak bij de haven. Om mij heen kijkend waan ik me op een Italiaans meer, langs de oevers staan dure villa's, de weidsheid van de zee is weg en heeft plaatsgemaakt voor groene hellingen. Omdat we diep verscholen liggen in de baai is er ook geen golfslag en liggen we zo stil dat ik denk dat we in de haven liggen. Even later gaan we met het bijbootje de haven en de vriendelijke havenmeester vertelt ons dat we ons bijbootje achter kunnen laten aan de steiger voor de Capitania, wat een gastvrijheid. We slaan nog snel wat eten in en doen een drankje op het terras. De volgende dag gebruiken we om het stadje te bekijken wat boven op de heuvel staat en dus een mooi uitzicht geeft over de haven. Gemoedelijk, pittoresk mogen we het wel noemen. Daarna steken we over naar de Italiaanse kant, la Maddalena. Er vinden zeilwedstrijden plaats waar door een groot gedeelte van de haven is afgeschermd voor de J-klasse, maar gelukkig kunnen wij er ook in. We maken een fietstocht en genieten van de puur Italiaanse sfeer. Een latte macchiato en een espresso op het terras en terwijl we daar zitten ontdek ik een vrouwengroep die daar op typisch Italiaanse wijze zitten te converseren. Ze zijn 65-70 jaar en welgesteld. Parelkettingen, gouden ringen, dure zonnebrillen, mooie kleding en een enkeling flink opgemaakt. Rijke weduwes? Waarover de conversatie gaat is niet duidelijk maar ze proberen elkaar flink te overtuigen van ieders gelijk met groteske handgebaren. Hospedale is een woord wat ik meerdere keren opvang, een gebruikelijk onderwerp op die leeftijd zullen we maar zeggen. 's Middags zitten we verplicht op het terras want de verschillende apparaten geven aan dat er nogal wat updates van apps te downloaden zijn. In totaal zo'n 50 updates. Het kost ons een uur op het terras en elk twee wijntjes verder. We maken van de nood een deugd, zeg maar!
We vinden la Maddalena een dottig haventje hebben en liggen er met veel plezier. Op zaterdagmiddag komen er een aantal grote zeiljachten binnen. Maatje 50 voet of nog een beetje meer. Voor ons een prachtig schouwspel omdat ze precies aan de overkant van onze plek moeten gaan aanleggen. Waarschijnlijk zijn er een aantal huurbakken bij want er wordt flink gestunteld. De havenmeesters duwen de boten met hun dinghy op hun plaats want ondanks boegschroeven en geen wind blijft het een lastige klus als je niet eigen bent met zo'n boot. De boten worden voor, door de havenmeester die in een bootje bij de Mooring dobbert, vastgemaakt aan een grote rode ton. Bij een van de boten gaat de lijn daarna terug over de zeereling naar de kikker. Bij een ander krijgt de havenmeester niet een stukje lijn toe geworpen maar krijgt een bunch spaghetti in zijn bootje geworpen, zo van: red je er maar mee! Het levert het nodige theater op.

Via een aantal ankerbaaien varen we zuidelijk naar Olbia waar we Willem Frans en Mirja oppikken. In alle vroegte komen ze aan en we vertrekken na de boodschappen weer naar het Noorden, wederom richting Maddalena Archipel. Onderweg duiken we eenzelfde ankerbaaitje in waar we eerder lagen. We kwamen er eerder de Dilbar tegen, het grootste superjacht qua volume, ter wereld, wat er voor anker ligt. Het is van een Russische billionair, dik 150 meter lang met twee helicopterdekken. Ons zeilbootje valt er bij in het niet.

Nieuwsgierig geworden doen we een rondje rondom met het bijbootje, wat waarschijnlijk helemaal een gênante vertoning is. Het superjacht heeft zelf 3 bijbootjes ter grootte van een pikmeerkruiser zeg maar, dus kun je je wellicht voorstellen in wat voor verhouding ons bijbootje staat tot dit jacht. We kunnen een blik werpen bij de ingang aan de achterzijde waar de bijboten kunnen aanmeren en zien dat er een chique loungehoek staat en aan de andere zijde een uitgebreide bar. Blijkbaar kunnen gasten verwelkomd worden met een drankje. Bovenop staat een helicopter die ook regelmatig vertrekt of aankomt en voor ons is het een mooi schouwspel. Ook doen we in dit baaitje een check van het onderwaterschip en test Jeroen de duikuitrusting. Op onze koperen schroef notabene, huizen een aantal pokken die er door Jeroen afgebeiteld worden. Het zal een regelmatig terugkerende klus worden want in in deze wateren gaat aangroei snel.

Met Willem Frans en Mirja hebben we een lekkere week, we ankeren veel, zwemmen, en tijdens de twee dagen dat we verwaaid liggen in la Maddelena huren we een scooter en doen een Italiaanse scootertour. Je kunt meegenieten door ons filmpje te bekijken hierboven.
Italië, Che cosa è bello qui