Onderweg

Langzaam glijdt de boot uit de box, maken we een bocht en passeren we bekende boten op weg naar de uitgang van Marina Makkum.

Achteloos schiet ik de landvasten op en leg ze in de bakskist. Dit moment, deze laatste keer hebben mijn gedachten al zo vaak gepasseerd. Wat zou het met me doen? Bewust hebben we gekozen voor geen uitzwaaicomite, ik ken mijzelf, te emotioneel. Terwijl ik dit schrijf schiet ik zelfs vol.
Buiten de havenkom zien we Kornwederzand. Momenteel gestremd, waardoor we niet via onze geliefde Waddenzee kunnen vertrekken. Onze vaste peilpunten doemen op. In de verte de toren van Hindelopen. Dichterbij de massieve loods van Makkum, van heinde en ver te onderscheiden. Langzaam vervaagt het silhouet in het achterliggende landschap.

Mooie Hollandse witte wolkenluchten. Hier en daar een grijze wolk met hagel. Vanochtend lagen de hagelstenen op het dek. Weer wat past bij onze stemming: wisselend bewolkt!
​7 mijl te gaan naar Hindelopen, nog geen wereld van verschil. Mijn zevenmijlslaarzen heb ik aan en dus kan ik enorme afstanden afleggen en kom ik op de plek waar ik wil zijn door het te wensen. Is dit een sprookje of gewoon realiteit?

De laatste weken voor ons vertrek hebben zich gekenmerkt door afbouwen en opbouwen. Het voelde als een soort trechter waardoor we werden geduwd. Alsof we niet meer baas waren in eigen leven. Het werk houdt Jeroen stevig in zijn greep. 's Avonds zaten we uitgeteld op de bank, eigenlijk zoals we dat altijd deden, een beetje tv kijken. Ons aanstaande vertrek drong soms niet tot ons door, misschien verdrongen we het ook wel een beetje. Nog een paar leuke ontmoetingen met goede vrienden. 'Tot de volgende keer', was de boodschap iedere keer.

Ergens wisten we wel dat die volgende keer misschien wel pas over 10 jaar is.

En nu........onderweg naar Amsterdam! Tijd voor koffie. De zeilen zijn gehesen. Rust, ruimte.....we zeilen de vrijheid tegemoet,

Double-tap to edit.