Noord Spanje

Zee, golven, rotsen, groene bergruggen en wolkenmassa's vormen samen het toneel van de Noord-Spaanse kust waarlangs wij varen.

Als we wat verder op zee zitten zien we niet 1 maar soms wel 3 bergruggen achter elkaar. Daarboven samengepakte wolken, donkergrijs of fel oplichtende witte wolken door de zon die daar op schijnt. Verbeelden we het ons of zien we in de verte sneeuw op bergtoppen?
Op de grens van water en land zijn lange rotswanden met hier en daar donkere spelonken en grotten waarin het water uiteenspat in wit schuim. Af en toe wordt de rotswand onderbroken door een gele streep, een strandje waar ook vandaag ondanks de bewolking mensen zich vermaken. De bergen zijn groen en af en toe denk ik: vaar ik op een meer in de Alpen? De golven dringen de realiteit op, dit is geen bergmeer maar de woestheid van de zee. Het is ruig, maar adembenemend mooi.

Gisteren verlieten we Santander. We lagen daar met wat andere bevriende Engelse boten die net de golf van Biskaje waren overgestoken. Een heerlijk weerzien, even samen met bekenden. Bijna jaloers horen we het verhaal dat een boot bijna klem gevaren werd door een walvispaar. Het filmpje ziet er fantastisch uit.
Gistermorgen realiseerden we ons dat we verder moeten, aan het eind van de maand moeten we in La Coruna zijn om dat vandaar er mensen mee gaan varen. De weersvoorspelling is niet gunstig, het betekent aan de wind varen maar dat moet dan maar een keer. De eerstvolgende haven ligt op ca 30 mijl afstand dus dan maar kruisend die kant op. Na 7 uur varen en een wind die ietwat gunstig gedraaid is liggen we in San Vincente de Barquera. Duidelijk is dat deze kust niet is ingesteld op watersport zoals wij die kennen maar dat de visserij overal de ligplaatsen opeist. Is het niet in de vorm van de wat grotere kotters dan wel in de vorm van kleinere witte motorbootjes. Toiletgebouwen zijn er in de kleinere havens meestal niet. In San Vincente is slecht een ligplaats aan de steiger, een drijvend ponton. Het hek dat toegang het tot het ponton is afgesloten en we kunnen de wal niet bereiken. Met het bijbootje komen we

De volgende ochtend vertrekken we om 7 uur naar een plaats alweer 30 mijl verderop: Ribadisella. Vandaar schijn je mooie kanotochten in de bergen te kunnen maken en dat willen we gaan doen. Maar deze morgen krijgen we eerst een paar pittige buien over ons heen. Het doet ons besluiten om eerst Llanes aan te lopen. De granieten blokken op de kop van de haven zijn felbeschilderd door een kunstenaar. Achter een paar openstaande sluisdeuren is de haven voor de kleinere boten en we maken vast aan een steiger waar we waarschijnlijk niet kunnen blijven liggen. Ook hier kunnen we niet de steiger verlaten en zo vertellen een stel Fransen ons, de sleutel wordt niet verstrekt. Blijkbaar komt de havenmeester af en toe langs en kun je dan van de pontons komen. Het lijkt wel een gevangenis. Het stadje oogt vriendelijk met een strook water er door heen lopend, waar aan weerszijden plaatsen zijn om de vissersbootjes een plaatsje te geven en de huizen tegen de berg worden aangeplakt. Een haventje waar in Nederland de zeiljachten opeengepakt zouden liggen, tot de haveningang aan toe, schat ik voorzichtig in. Omdat de wind wat gunstiger is gedraaid en het weer vriendelijker is geworden besluiten we door te zetten en gooien weer los. Onderweg genieten we van de voorstelling. In een woord prachtig deze ruige Spaanse Noordkust

n Ribadisella liggen we heerlijk rustig achter een landtong. We bezoeken nog dezelfde middag de touristinformatie en boeken voor de volgende dag de kanotocht op de rivier de Sella. De dag daarna willen we de picos de Europa bezoeken. Voor de kanotocht worden we 20 km landinwaarts gereden en zien hoe groen de omgeving hier is. Eenmaal aangekomen bij het kanoverhuurbedrijf worden we geinstrueerd over de do's and don'ts. Vanaf een heuveltje wordt de kano in een soort glijbaan naar beneden de rivier ingeduwd en daar gaan we. Van een idyllische kanotocht is geen sprake, we zijn samen met misschien wel 1000 andere kanovaarders. Sommige kanovaarders hebben nog nooit gepeddeld en bij de stroomversnellingen gaat het dan ook vaak mis. Kano's komen vast te zitten in de ondiepe stukken of vliegen uit de bocht tegen de rotswand. Het gaat ons goed af en we leggen zo'n 13 kilometer per kano af. Ondertussen genieten we van het avontuurlijke karakter en de uitbundige sfeer met al deze kanovaarders.

De volgende dag stappen we op de bus, eerst naar het bergdorp Covadonga waar een enorme Basiliek de omgeving domineert en vandaar boeken we een andere bus naar de Lagos. Via smalle bergweggetjes met haarspeldbochten (in dezelfde orde als de Splugen en Stelvio pas in Italië en Zwitserland) komen we boven bij de picos de Europa, zeg maar de Spaanse Alpen. We maken een wandeling rondom twee bergmeertjes en passeren een paar berghutten. De koeiebellen begeleiden ons via rotsige smalle bergpaadjes terug naar het busstation. Ik vraag mij af waarom ik nog nooit eerder hoorde dat het hier zo mooi was.
In de haven aangekomen is de 'Engelse vloot' ook aanwezig en smullen we van een diner klaargemaakt door de bemanning van de Celestine: Andy en Allison. Met hen hebben we regelmatig contact in havens of via de mail waarin we elkaar op de hoogte houden van mooie en bijzondere plekken. Het is fijn om inmiddels vrienden te hebben in deze omgeving. Morgen op zoek naar een nieuwe betoverende plek!