Op de grens van water en land zijn lange rotswanden met hier en daar donkere spelonken en grotten waarin het water uiteenspat in wit schuim. Af en toe wordt de rotswand onderbroken door een gele streep, een strandje waar ook vandaag ondanks de bewolking mensen zich vermaken. De bergen zijn groen en af en toe denk ik: vaar ik op een meer in de Alpen? De golven dringen de realiteit op, dit is geen bergmeer maar de woestheid van de zee. Het is ruig, maar adembenemend mooi.
Gistermorgen realiseerden we ons dat we verder moeten, aan het eind van de maand moeten we in La Coruna zijn om dat vandaar er mensen mee gaan varen. De weersvoorspelling is niet gunstig, het betekent aan de wind varen maar dat moet dan maar een keer. De eerstvolgende haven ligt op ca 30 mijl afstand dus dan maar kruisend die kant op. Na 7 uur varen en een wind die ietwat gunstig gedraaid is liggen we in San Vincente de Barquera. Duidelijk is dat deze kust niet is ingesteld op watersport zoals wij die kennen maar dat de visserij overal de ligplaatsen opeist. Is het niet in de vorm van de wat grotere kotters dan wel in de vorm van kleinere witte motorbootjes. Toiletgebouwen zijn er in de kleinere havens meestal niet. In San Vincente is slecht een ligplaats aan de steiger, een drijvend ponton. Het hek dat toegang het tot het ponton is afgesloten en we kunnen de wal niet bereiken. Met het bijbootje komen we
In de haven aangekomen is de 'Engelse vloot' ook aanwezig en smullen we van een diner klaargemaakt door de bemanning van de Celestine: Andy en Allison. Met hen hebben we regelmatig contact in havens of via de mail waarin we elkaar op de hoogte houden van mooie en bijzondere plekken. Het is fijn om inmiddels vrienden te hebben in deze omgeving. Morgen op zoek naar een nieuwe betoverende plek!