Morlaix mei 2016

Het lijkt inmiddels een eeuwigheid geleden dat we uit Makkum weg voeren. Havens die we nog maar een paar dagen geleden aandeden lijken al weer weken geleden.

We hebben net de touwtjes vast geknoopt in Morlaix, en zitten op het achterdek. Jeroen met een sigaar en een glaasje Port onderwijl denkend aan zijn memorabele momenten met buurman Louis. We blazen uit te van een prachtige tocht tussen rotsen en bakens door, langs kastelen op eilandjes naar het einde van een rivier. De rivier is meestentijds droogvallend en je kunt hem alleen bevaren met Hoog water, als de vloed opkomt. Hier en daar hebben we slechts 20 cm onder de kiel. Aan het eind van de rivier ligt achter een sluis het plaatsje Morlaix waar we even pas op de plaats maken in verband met naderend slecht weer.

Omdat we wat langer op een plaats liggen is het tijd voor een knipbeurt bij de kapper. Aan wie vertrouw je de lokken toe? En wat gaan ze dan met je haar doen? Na mijn laatste knipbeurt in Nederland had ik van alle kanten mijn kop gefotografeerd en dus nam ik mijn iPad mee naar de coiffeur om te laten zien wat ik wilde. De madame très jolie snapte meteen wat ik wilde en creëerde een fijne coupé français onderwijl kletste ze in half Engels en Frans. Goed voor mijn Frans en goed voor haar Engels. Ik kan er weer een paar weken tegen. Misschien wordt het dan een Spaanse kapper.

Jeroen heeft het wel een beetje gehad met stroming, getijverschillen van soms 10 meter en het rekenen of we de volgende drempel kunnen halen. De consequentie is dat we soms om 5 uur het bed uit moeten, of juist heel laat in de middag weg kunnen. Een 8 tot 5 dag is er niet bij! De doorgewinterde zeilers snappen waarover ik het heb.

Omdat het weer nog steeds niet al te best is en wij de indruk hebben dat het aan de Zuikant van Bretagne zonniger is besluiten we om door te pakken en om de punt bij Brest te gaan. Ook nu vertrekken we 's morgens om 6 uur. De wekker gaat, ik hoor die door mijn oordoppen heen, en snel schiet ik weer in mijn thermo want het is nog koud op de vroege morgen. Nog een bak thee en dan gaan we. Eerst door een kanaaltje tussen het eiland Ile de Batz en het plaatsje Roscoff, alleen met hoog water te bevaren. Daarna het zeil omhoog en daar gaan we. We kunnen niet rechtstreeks en moeten aan de wind laveren, maar hebben zoals berekend, de stroom mee. Er staat een flinke deining en zo bij het uiterste puntje van Frankrijk kun je spreken van oceaandeining. Als we naar binnen moeten is dat alleen voor het hoognodige want de magen voelen ietwat wiebelig aan. Buiten zittend in de Kuip zien we de ene na de andere roller onder ons doorgaan. In het dal kijken we tegen een hoge watermassa aan. Wanneer je de golf ziet verdwijnen en alweer omhooggestuwd wordt door de volgende golf komt er een klein schuimrandje op. Omdat de zon doorbreekt schittert het aan alle kanten om ons heen en wordt de kleur van het water blauw. In de verte staat de hoogste vuurtoren van Europa 69 meter hoog, ons baken waar we naar toe gaan!
Plotsklaps zie ik een vogel in het water dobberen Hij kijkt wat schichtig om zich heen, dat zal wel verbeelding zijn. Dit is per slot van rekening zijn thuis denk ik, net zoals het mijne voor de komende jaren.