Hondarribia

Het anker valt en dan liggen we in Txingudi baai. De baai is toegankelijk via een smalle doorgang en daardoor heel beschut.

De ene helft van de baai is van Frankrijk, de andere van Spanje. Wij liggen aan de Franse kant maar hebben een geweldig uitzicht op het Spaanse gedeelte, waar een oud stadsgedeelte met een kerk ons uitzicht domineert. Het is de eerste keer dat we achter ons eigen anker liggen deze reis, en dat voelt wat onwennig. Meestal pikten we een mooring op, een lange lijn aan een stuk beton op de bodem en bovenaan een boei. Je mag er dan van uit gaan dat je de nacht probleemloos doorkomt. In het verleden ankerden we niet heel veel, meestal zochten we een haven op. Ongeveer 3 jaar geleden kochten we ons huidige robuuste anker als eerste stap in de voorbereiding op ons avontuur. Onze boot zou ons huis worden en daarin moet je je wel veilig voelen en zeker weten dat je stevig verankerd bent en de nacht zonder gekkigheden doorkomt. Dus nadat het anker is gevallen blijven we kijken naar de omgeving: we peilen met het peilkompas, noteren coordinaten en kijken of we ons niet verplaatsen tov andere boten. Pas de volgende ochtend, de nacht ging probleemloos, verlaten we het schip met het bijbootje.

Voordeel van ankeren is dat het gratis is en in warme landen vang je meestal nog wel wat wind waardoor je het wat koel houdt. In havens kan het dan bloedheet zijn. Nadeel van ankeren is dat we geen walstroom hebben en dus geen gebruik kunnen maken van grote energievreters zoals de senseo, of de boiler. Ook de WiFi is een probleem en ik ben dan aangewezen op mijn mobiele abonnement, waarvan de MB-tjes er door heen vliegen. Verder moet je voor alles met de bijboot naar de kant. Dus het verse broodje, het afval, de fietsen op de kant, een WiFi in een restaurant, het moet allemaal per bijboot. Tijdens een van onze eerste tochtjes in deze baai breekt een onderdeel van het motortje. Hij werkt nog wel maar staat altijd in de vooruit en een neutraal hebben we niet meer. We beraden ons op vervolgstappen. Laten we ons 25 jaar oude motortje repareren of kopen we een nieuwe? We gaan een nieuwe kopen! Dus lopen we eerst langs de verschillende botenzaken aan de Franse kant en daarna per bijboot naar de Spaanse haven van Hondarribia. De Fransen winnen en we bestellen het motortje de volgende dag. Het betekent wel dat we in deze geweldige omgeving nog een paar dagen bivakkeren in afwachting van de levering; absoluut geen straf!

Op diezelfde dag fietsen we rond de baai van Hendaye naar Hondarribia. Het is een oud stadje met middeleeuwse vestingwallen. De Spaanse sfeer is anders dan de Franse. Ook hier zijn de straten vaak smal maar de iele ijzeren Franse balkonnetjes hebben plaats gemaakt voor fraaie robuuste donkerhouten of in felle kleuren geschilderde balkons. We worden betovert door vogelgeluiden van de vogels in kooitjes op de balkons. We ademen sfeer en doen een kop koffie op het terras. Het bonnetje van 2,50 euro doet onze monden open vallen. In Frankrijk waren we al gauw 7,50 kwijt geweest. We wandelen door de oude stad langs de Santa Maria kerk en een oude vesting. Laten ons door de toeristen informatie uitvoerig voorlichten over leuke trips. Doen onze lunch op een bankje op het dorpsplein waarna ik een snelle siësta doe. Daarna gaan we nog even naar de haven net buiten het plaatsje en laten ons verleiden door nog een terras. Ik een biertje en Jeroen een wijntje. De rekening 4,40. Jeroen doet een ingehouden enthousiaste kreet: I love this country!

Omdat we nog een paar dagen moeten wachten gaan we de volgende dag met de trein naar San Sebastián. Het is maar een half uurtje en zo ontdekken we alvast waar de haven of de ankerplaatsen zijn. We hebben daar een geweldige dag en genieten van de pintxos (pinchos) in de oude stad. Pintxos zijn kleine hapjes die in overvloed staan uitgestald op de bar van het restaurant. Je krijgt een bord en zoekt maar uit wat je lekker vindt. Een glaasje wijn of cider erbij en de sfeer is compleet.

In Spanje wordt weinig Engels gesproken en mijn Spaans is behoorlijk weggezakt. Met handen- en voetenwerk, Jeroen zijn technische tekening komen we wel uit de items die we willen weten: wat kost een nieuwe motor? hoeveel kost een treinkaartje? Hoe bestel je een koffie met melk?
's Avonds pak ik de Spaanse studieboeken van een paar jaar geleden er bij en langzamerhand komen de zinnetjes weer boven drijven. Ik ga dit land pas verlaten als ik me kan en durf uit te drukken in het Spaans.

Al met al duurt de levering van het motortje veel langer dan gedacht. Op donderdag vertelt de verkoper dat de bezorgdienst pech heeft bij Bordeaux. Vrijdagmorgen 11 uur moet het er zijn. Vrijdag is het motortje er nog niet. De verkoper krijgt de bezorger niet aan de telefoon. Op zaterdag wordt ook nog geleverd, zo krijgen we te horen en de winkel is dan de hele dag open. We besluiten ons plan te trekken. Zaterdag willen we verder. Op zaterdagmorgen zo rond 11.30 bezoeken we de winkel die gesloten blijkt te zijn, ondanks de openingstijden op de deur die anders beloven. Er komt hulp uit onverwachte hoek. Een dure auto parkeert voor de winkel en de meneer morrelt aan de klink maar helaas. Hij gaat weer in zijn auto zitten en pakt de telefoon. 5 minuten later komt de verkoper in zijn auto aangesneld. Hij opent de deur en wij glippen als eerste naar binnen met grote vraagtekens op ons gezicht: 'waar blijft ons motortje?' Achter ons stapt de dure-auto-meneer naar binnen. De verkoper weet ons te vertellen dat het maandag gaat worden. We vertellen hem dat we daar niet op gaan wachten en eisen onze aanbetaling terug. Hij stribbelt niet eens tegen, maakt geen tegenwerping, pakt een geldkistje haalt er geld uit en drukt ons dat snel in de hand. Ondertussen klinkt er een te vriendelijk bonjour voor de dure-auto-meneer. Ik neem niet de moeite om gedag te zeggen. Wij hijsen de zeilen en zijn op weg naar een volgende haven.