Gedrieën lopen we naar onze gehuurde auto een klein eindje verderop in het straatje van het hotel. We brengen Tom naar de ferry naar Rhodos vanwaar hij terug vliegt naar Nederland. De auto, waarop al diverse deuken en krassen zitten, staat half op de stoep zoals alle geparkeerde auto’s in de straat. Wat dichterbij gekomen zie ik het, dit is niet best!
Een lekke achterland, maar ook een lekke voorband. De ruitenwissers zijn omhoog gezet. De banden aan de achterkant van de auto zijn niet zichtbaar maar blijken ook lek. Voorzichtig inspecteren we de banden, zijn ze lek gestoken? Het lijkt er niet op, blijkbaar hebben een stelletje onverlaten de ventielen open gedraaid. Omdat Tom op tijd bij de ferry moet zijn, besluiten we de auto maar te laten voor wat het is, en bellen een taxi. Bij de ferry nemen we afscheid en wachten totdat de ferry vertrekt. We zwaaien hem uit; de twee weken dat hij bij ons was zijn omgevlogen. We beseffen dat de wereld erg klein is en de communicatiemiddelen erg goed. Op dit soort momenten echter wens ik dat we slechts afscheid nemen voor een paar dagen op de stoep van een woonhuis in Nederland. Een periode van 3 1/2 maand ligt tussen ons en een weerzien met hem. Gelukkig krijgen we nog meer familiebezoek en zal de periode waarschijnlijk omvliegen.
Terug in het hotel aangekomen belt de eigenaar een garage die gaat zorgen dat de banden weer opgepompt worden. Na een uurtje wachten komt er een pick up auto met een tractor band op de laadklep. We hadden een soort serviceauto met een compressor verwacht. De tractorband wordt uit de laadklep gerold en aangesloten met een slang op het ventiel van de banden van onze auto en zo worden de banden op spanning gebracht. Kosten slechts 10 euro. Wat mooi dat dit soort problemen ook zo simpel opgelost kunnen worden.
Terug in het hotel aangekomen belt de eigenaar een garage die gaat zorgen dat de banden weer opgepompt worden. Na een uurtje wachten komt er een pick up auto met een tractor band op de laadklep. We hadden een soort serviceauto met een compressor verwacht. De tractorband wordt uit de laadklep gerold en aangesloten met een slang op het ventiel van de banden van onze auto en zo worden de banden op spanning gebracht. Kosten slechts 10 euro. Wat mooi dat dit soort problemen ook zo simpel opgelost kunnen worden.
We zeilden van Rhodes naar Turkije en klaarden in bij Marmaris. Onze agent stond ons op te wachten op het customdock en zorgt dat we de benodigde papieren krijgen. We gaan een nachtje in de peperdure haven van Marmaris liggen en ontdekken een wereld van verschil met Griekenland. Hier zijn wel 30 winkels met bootartikelen en de kleding is er spotgoedkoop. Er rijden dure auto’s en het lijkt veel welvarender dan Griekenland. Uiteraard is Marmaris een gebied met uitzonderlijk hoge jachtconcentraties. Dat werpt blijkbaar zijn vruchten af. We zorgen dat we een internetkaartje krijgen om weer bereikbaar te zijn. Bellen gaat tegenwoordig via whatsapp en met mijn moeder heb ik contact via FaceTime, na een aantal oefensessies. Zij en ik hebben er beiden lol in dat ze dit nog kan en doet. We varen van Marmaris langzaam oostwaarts en liggen in mooie ankerbaaien, soms met restaurant maar ook vaak wat meer geïsoleerd. We komen aan in Gocek en herinneren ons dat we hier ca 35 jaar geleden een klein jachtje (aloa27) charterden op onze rondreis die we destijds maakten door Turkije. Gocek had toen een klein steigertje en het ijsblok werd door de supermarkt aan het begin van de steiger bij onze boot afgeleverd om ons etenswaar gekoeld te houden. Gocek telt inmiddels 5 Marina’s. Het is nog steeds een prachtig vaargebied maar heel toeristisch geworden. Tegenwoordig vaart de supermarkt hier met een enorme boot rond om de geankerde schepen te voorzien van etenswaar.
In Fethiye blijven we een paar dagen liggen en gaan Jeroen en Tom een dagje duiken. Het is een gezellige dag maar het duiken valt ze beide een beetje tegen, heel veel is er niet te zien. Ze zijn beiden natuurlijk ook verwend met hun duiken in exotische oorden en daarbij verbleekt de onderwaterwereld in de Med. We zeilen in een paar dagen door naar Kas wat geroemd wordt om zijn duikstekken. Dat blijkt te kloppen, tenminste niet om het onderwaterleven maar meer om de wrakken die er liggen. Vliegtuigen en tanks liggen er als gevolg van strijd in WOII. Ze dalen 43 meter af om dit alles te zien en zelfs daar kan Jeroen nog telefonisch contact met de buitenwereld hebben.
In Kas huren we nog een auto voor een paar dagen om wat rond te kijken in de omgeving en ontdekken dat ook hier de geschiedenis zijn sporen in de vorm van Amfitheaters, kerken, kastelen en graven heeft achter gelaten. De wereld is hier groen, zo ongelooflijk groen dat we ons afvragen waar al dat vocht voor deze bomen vandaan komt. Het is een fantastisch vaargebied en mocht je ooit willen charteren denk dan eens aan deze omgeving. Ook de tochten langs de kust met gullets moeten fantastisch zijn. Ik lijk wel een reclamebureau!
Vanuit Kas vervolgen we onze tocht oostwaarts en bezoeken Kekova, waar de sunken city is. Alhoewel we daar niet echt van onder de indruk zijn is het gebied met ankerbaaitjes alweer fantastisch. In onze pilot wordt melding gemaakt van koudwaterbronnen en dat levert een vreemd fenomeen op. De bovenste laag van het water is relatief koud met daaronder een lauwwarme laag. Als ik aan de zwemtrap hang heb ik koud water rondom mijn schouders maar mijn tenen hangen in een lauwwarme zee van bijna 30 graden. Waarschijnlijk is het koude water zoet en drijft boven op het warme zoute water. We liggen er een paar dagen om even orde op zaken te stellen; Jeroen doet wat RWS-zaken en ik houd me bezig met planning: hoe ver oostelijk gaan we nog, wat is er nog te zien, wanneer komen er opstappers en waar pikken we die op. Het item winterhaven staat ook hoog op de agenda en ik onderzoek daarvoor de diverse opties. Ons aanvankelijk plan om door te varen naar Israël en over land naar Jordanië te gaan hebben we laten varen. In die hoek is op zeilgebied niet veel te beleven en het zou een retourtje naar Israël zeilen worden. We hebben besloten om het anders aan te pakken en boeken een vlucht vanuit Athene naar Amman en vliegen van daar terug naar Amsterdam voor de kerst.
Vanuit Kekova gaan we verder oostwaarts en krijgen een prachtige zeildag cadeau, ondanks de voorspellingen van geen tot nauwelijks wind. Met ca. 10 tot 12 knopen wind en de gennaker op, weinig deining, broezen we lekker. We besluiten om er een lange zeildag van te maken en wat havens over te slaan. Op de terugweg kunnen we daar dan wel langs gaan. We moeten dan waarschijnlijk stukken aan de wind varen en met een eventuele Meltemi is dat geen prettig vooruitzicht. Uiteindelijk stoppen we onze reis naar het oosten bij Kemer. Van daaruit bezoeken we Antalya en zien hier ook hoe ontzettend groen Turkije is. Omdat we inmiddels in September zijn dachten we dat de temperaturen wel iets zouden afnemen en zijn we blij dat de maanden juli en augustus niet superheet zijn geweest. Helaas moeten we constateren dat het nu nog steeds ca. 35 graden is. Een bezoek aan Antalya is geen straf want winkels en restaurants zijn allemaal voorzien van airconditioning waardoor je enigszins koel blijft. ‘s Avonds zitten we lang buiten omdat het binnen echt te heet is. De ventilator gemonteerd in ons slaapvertrek draait de hele nacht door. In de ochtend wordt het pas koeler. Eten koken proberen we tot een minimum te beperken, het is daarvoor te heet. We eten daarom veel salades. Gelukkig wordt het wat bewolkt en staan er in sommige weerprogramma’s een paar druppen regen. Zou het gaan regenen? We zouden het heerlijk vinden!
