Het is rond de klok van een uur zo zie ik later. Slaapdronken stommel ik door de kajuit richting de wc. Onderweg bedenk ik me en pak de hoofdlamp die een sterke witte lichtbundel door de keuken straalt. Zie ik wat?
Nee! Gerustgesteld vervolg ik mijn weg naar de wc. Op de terugweg doe ik nog een actie. En ja, op de overgang van de kastjes en de muur, allemaal in oranje-achtig teakhout zie ik een kleine welving. Is dit er een? Ja! Ik druk met een stuk keukenrol op de plaats waar ik het oranje beestje zie, maar hij is al verdwenen. Spiedend zie ik hem later in een andere hoek, maar ook daar krijg ik hem niet te pakken. Klaarwakker ben ik nu, ik zal dat kreng krijgen. Even later zie ik hem zitten in de wasbak, daar kan hij me niet ontgaan en vakkundig help ik het beestje om zeep. Was dit dan de laatste kakkerlak?
We lagen een week in Kemer en maakten er diverse uitstapjes. Met de sneldienst over water naar Antalya en met een gehuurde auto nog een stukje verder naar het Oosten om het plaatsje Side te bezoeken, een antieke havenstad. We probeerden een goedkope auto te huren en dit keer krijgen we het barrel van de weg. Ons deert het niet zo hoe de auto er uit ziet als die maar veilig is. Jeroen pompt voor de zekerheid maar wat extra lucht in de banden want dat is wel nodig. Onderweg naar Side schiet de auto af en toe zonder aanleiding uit de versnelling. In Side zien we een dorp met overblijfselen uit voorbijgegane eeuwen waar we via een geasfalteerde weg door heen rijden. We zijn niet snel meer geïmponeerd door een ‘stapel stenen’ maar vinden dit een groot complex. Op de terugweg geeft de auto rare geluiden. Iets met de versnelling? Het geluid neemt toe en bij een pompstation stopt Jeroen en zet hem even in de achteruit. Een enorm kabaal maakt de auto en gehaast zet Jeroen hem in de vooruit en parkeert even om te zien wat er aan de hand is. We zien niets bijzonders en als we even later de auto starten en verder rijden is het lawaai weg. We blijven ons afvragen wat het is geweest en dan bedenken we ons dat misschien de bodemplaat wel los is geraakt en bij het achterruit rijden is blijven liggen. Als we 50 km verderop dit checken blijkt inderdaad dat er geen bodemplaat meer is.
Op de terugweg gaan we in Antalya nog de Dedun watervallen bekijken. We volgen de loop van een rivier en zien deze uiteindelijk 40 meter naar beneden vallen in zee. Het is voor met name de Turken een toeristische trekpleister al was het alleen maar om de foto’s. De volgende ochtend trekken we er vroeg op uit en maken een wandeling door een kloof in het Nationale Park Olympos. Genietend van de natuur en klimmend over stenen ontdekken we prachtige natuur. De rivier die door de kloof stroomt is in dit jaargetijde opgedroogd en verworden tot een klein stroompje.
Nu dus onderweg richting zuid. Onderweg FaceTime ik met mijn moeder, en plotsklaps begint de wind aan te trekken. We besluiten om het iets minder leuke baaitje over te slaan en door te varen naar Finike. We ronden kaap Taslik Burnu en zeilen tussen de kaap en een aantal eilanden door, en verleggen koers richting West. De lucht boven land begint wat dreigende vormen aan te nemen, even valt de wind weg en zetten het grootzeil bij. We houden de boel nauwlettend in de gaten omdat boven land af en toe bliksemschichten te zien zijn. Niet veel later halen we het grootzeil weer weg, maar zetten het een half uur later weer bij en zeilen lekker verder. 3 mijl voor de haven begint de de wind serieus aan te trekken en uit een andere hoek, ongunstig voor ons, te waaien. We besluiten alle zeilen weg te halen en rechtstreeks koers te zetten naar de haven. Daar komen we aan met vlagen van 35 knopen wind. Zonder al te veel problemen leggen we aan in de haven. ‘s Avonds verkennen we het plaatsje maar worden er niet warm van. De volgende dag slaan we voor een aantal dagen eten in en gaan door naar het gebied bij Kekova. Het is hier een beetje fjord-achtig en beschut. In de avonden ankeren hier veel schepen en is het er gezellig druk maar ook rustig. Om ons heen horen we gezelschappen op gullets plezier maken. Een stel kinderen loopt in het donker nog door de bossen zichzelf te vermaken. Wij hebben de olielamp en kaarslichtjes aan en zitten tot laat in de verkoelende schemering boek te lezen.
Kekova bekoort ons en we liggen in het gebied in verschillende ankerbaaien een week, maken een wandeling over een Lycisch pad wat langs de kust loopt van Antalya naar Bozburun, en verdwijnen dan richting Kas. In Kas vieren we mijn verjaardag en nemen de ferry naar het eiland Kastellorizo. Het is een Grieks eiland op maar 2 mijl afstand. Met onze eigen boot gaan is geen optie want dan moeten we uitklaren en weer inklaren een tijdrovende en dure klus omdat we een agent zouden moeten inhuren. Als we tickets hebben gekocht voor de ferry blijven onze paspoorten bij de kaartverkoop. De volgende ochtend worden bij de boot de paspoorten aan de eigenaren weer uitgedeeld. Een tijdrovend klusje omdat er ca 150 namen moeten worden omgeroepen. Ik denk aan Schiphol waar miljoenen mensen gestroomlijnd door de douane heen lopen zonder al te veel oponthoud. Op Kastellorizo boeken we een snelle speedboat naar de blauwe grot, alleen bereikbaar via het water.
Je moet in de speedboat gaan liggen om door de lage opening naar binnen te kunnen. Binnen weerkaatst het zonlicht door het water tegen de grot muren wat een prachtig blauw licht geeft. Terug in het dorpje ontdekken we het rustgevende plaatsje met zijn oude, vaak vervallen, pandjes. We wandelen wat in de omgeving en na het doen van wat ‘Griekse’ boodschappen nemen we de ferry weer terug naar Turkije. Hier gaan de douaneformaliteiten vrij snel maar weer in Turkije moeten we weer ons paspoort inleveren en kunnen dat een uurtje later weer bij het reisbureau ophalen. Een rare gang van zaken maar we ondergaan deze manier van doen maar gelaten.
‘s Avonds als het donker is geworden zien we ze voor het eerst: kakkerlakken!!! Bah! Gatver! De kakkerlakken die we zien vermoorden we en op internet onderzoeken we wat we eraan kunnen doen. Maar waar zouden ze vandaan komen? Ze kunnen natuurlijk vrij eenvoudig over de landvasten aan boord komen en de stadskades zijn de schoonsten niet! In de namiddag moet er nog een kleine gullet tussen ons en een ander zeiljacht ingeparkeerd worden, we liggen ingeklemd. De stootwillen schuren tussen de boten en zijn natuurlijk een makkelijk brug voor kakkerlakken. Volgens onze Duitse buurman wordt er op deze gullets weinig gedaan aan kakkerlakbestrijding en zou dat de bron van ons voorlopig nog maar zeer klein legertje van 3 kakkerlakken kunnen zijn.
De volgende ochtend halen we voor een paar dagen eten en bestrijdingmiddelen. Hierna halen het anker op om op een ankerplaatsje te gaan liggen zodat er geen nieuwe aanwas vanaf de wal mogelijk is. Helaas blijft het anker haken en wat we ook proberen het komt niet boven. Uiteindelijk trekt Jeroen zijn duikuitrusting aan en gaat polshoogte nemen onder water. Ondertussen probeer ik de boot vrij te houden van allerlei boten in het kleine haventje. Een hachelijk klusje met Jeroen onder water. Ik moet er niet aan denken dat hij in een werkende schroef terecht komt. Het anker blijkt vast te zitten in een kluwen van touwen en een ijzeren constructie. Gelukkig krijgt Jeroen het anker vrij en kunnen we het naar binnen halen. We verdwijnen naar onze ankerplaats en installeren ons met moordtuig: kakkerlakdozen en, zo hebben we gelezen, suikerwater vermengd met boorzuur en een val met hetzelfde goedje. Die avond zien we er slechts 2, die ook vakkundig om zeep worden geholpen. Onze val heeft gelukkig niets opgeleverd. Ik slaap alweer iets rustiger, het kan nog geen groot leger zijn!
‘s Avonds, ongeveer 2 uur na zonsondergang worden de kakkerlakken actief, zo lees ik op internet en dat klopt. Tot dusver, wanneer wij toe zijn aan de afwas, zagen we ze. Ook vanavond zie ik er weer eentje, maar krijg hem niet te pakken. We ontruimen de keuken en spuiten nog een giftig goedje in naden en kieren. We weten dat ze een hekel hebben aan licht en daarom zitten we in het donker en doen af en toe het licht aan en inspecteren de keuken. Niets! Totdat ik dan vannacht hopelijk de laatste heb gevangen!
‘s Avonds, ongeveer 2 uur na zonsondergang worden de kakkerlakken actief, zo lees ik op internet en dat klopt. Tot dusver, wanneer wij toe zijn aan de afwas, zagen we ze. Ook vanavond zie ik er weer eentje, maar krijg hem niet te pakken. We ontruimen de keuken en spuiten nog een giftig goedje in naden en kieren. We weten dat ze een hekel hebben aan licht en daarom zitten we in het donker en doen af en toe het licht aan en inspecteren de keuken. Niets! Totdat ik dan vannacht hopelijk de laatste heb gevangen!
