Ademloos staan we te luisteren......honderden, misschien wel duizenden krekels overstemmen het geluid van een koekkoek in de verte. Een haan in het nabijgelegen dorp overstemt de krekels en kraait er lustig op los.
Het geluid wat wij willen horen is er niet, het geluid van de nachtegaal.
We maken een wandeling door de vallei van de nachtegalen op Samos. Gisteravond luisterden we nog even op internet naar het geluid van een nachtegaal, hoe mooi ook, wij horen het niet tijdens onze wandeling. Het dichte bladerdek van het bos op dit groene eiland geeft schaduw en koelte. Het maakt het mogelijk om de wandeling ondanks de hitte van de zon te maken. Onderweg naar de vallei gaf de apotheek op zijn neonverlichting nog aan dat het 34 graden was. We lopen langs een beekje waar nog een klein beetje water door stroomt. Het laatste stuk van de wandeling gaat steil omhoog over een smal paadje door het struikgewas. We worden blootgesteld aan de zonnestralen en het zweet klotst ons door de oksels en loopt over onze ruggen. Maar het uitzicht is het allemaal waard. Boven komen we in het plaatsje Manolates. Een publiekstrekker lazen we eerder. We zijn er nog voor de toeristenstroom op gang is gekomen, het is nog te vroeg, de plaatselijke taverna heeft nog geen koffie. De volgende dag maken we een wandeling naar de watervallen van Potami.
We maken een wandeling door de vallei van de nachtegalen op Samos. Gisteravond luisterden we nog even op internet naar het geluid van een nachtegaal, hoe mooi ook, wij horen het niet tijdens onze wandeling. Het dichte bladerdek van het bos op dit groene eiland geeft schaduw en koelte. Het maakt het mogelijk om de wandeling ondanks de hitte van de zon te maken. Onderweg naar de vallei gaf de apotheek op zijn neonverlichting nog aan dat het 34 graden was. We lopen langs een beekje waar nog een klein beetje water door stroomt. Het laatste stuk van de wandeling gaat steil omhoog over een smal paadje door het struikgewas. We worden blootgesteld aan de zonnestralen en het zweet klotst ons door de oksels en loopt over onze ruggen. Maar het uitzicht is het allemaal waard. Boven komen we in het plaatsje Manolates. Een publiekstrekker lazen we eerder. We zijn er nog voor de toeristenstroom op gang is gekomen, het is nog te vroeg, de plaatselijke taverna heeft nog geen koffie. De volgende dag maken we een wandeling naar de watervallen van Potami.
Ook hier is het groen en klauteren we een houten trap naar boven, die in Nederland absoluut verboden zou zijn, naar een taverna. De boot ligt in een haventje met hagelnieuwe kades, electriciteit en watervoorzieningen. Allemaal aangelegd met Europees geld zoals op een bord vermeld wordt. Zoals wel vaker is ook hier geen havenmeester die komt incasseren en liggen we dus ‘noodgedwongen’ gratis!
Een paar dagen later zeilen we naar Fournoi en ankeren daar in een baaitje. Op Facebook schreef ik:
Wakker worden in een stille baai. De meeuwen zijn al op, af en toe een vlaag wind die door de wijd openstaande luiken naar binnen waait. De zon houdt zich nog even schuil achter de berg maar zet de omliggende omgeving in vuur en vlam. We wiegen zachtjes heen en weer. Een vissersbootje in de verte, hoe Grieks kan het zijn. Heerlijk wakker worden. Slecht internet bereik hier, dus geen foto......dadelijk zwemmen in helder blauw water.....het leven is goed!
Dezelfde dag varen we door naar Patmos om internet te hebben voor Jeroen zijn werk. We leren veel bij over winden. Alle opgedane meteorologische kennis kan hier letterlijk overboord. In verband met de Meltemi verwachten wij aan de loefzijde van eilanden veel wind en aan de lijzijde veel minder. Hier is alles andersom. Onze redenatie: door de hoge bergen wordt de wind gelift en vlak voor de eilanden is dus weinig wind. Door de valwinden van de bergen of ‘tunnelwinden’ (tussen de eilanden door) aan de lijzijde van de eilanden neemt de wind dan juist toe en heb je dan in een 2 mijl-zone veel wind. Het wordt weer eens bevestigd na ons vertrek bij Fournoi. We zeilen met 20 knopen wind en 6 a 7 knp snelheid naar Patmos. Zodra we 3 mijl verwijderd zijn van Fournoi valt de wind grotendeels weg en varen we met weinig wind en hoge golven nog slechts 3,5 knp. Het hindert ons niet, om ons heen zien we her en der eilanden en met een slakkengangetje bereiken we Patmos. We blijven ook daar een paar dagen in een prachtig ankerbaaitje hangen en verhuizen dan noodgedwongen naar de hoofdstad van het eiland: de voorraden moeten worden aangevuld. Ik sla voor een dag of 5 eten in en om de drukte en warmte van een haven te vermijden zeilen we dan naar Agothonision waar we ons verschansen voor de volgende Meltemi.
Een paar dagen later zeilen we naar Fournoi en ankeren daar in een baaitje. Op Facebook schreef ik:
Wakker worden in een stille baai. De meeuwen zijn al op, af en toe een vlaag wind die door de wijd openstaande luiken naar binnen waait. De zon houdt zich nog even schuil achter de berg maar zet de omliggende omgeving in vuur en vlam. We wiegen zachtjes heen en weer. Een vissersbootje in de verte, hoe Grieks kan het zijn. Heerlijk wakker worden. Slecht internet bereik hier, dus geen foto......dadelijk zwemmen in helder blauw water.....het leven is goed!
Dezelfde dag varen we door naar Patmos om internet te hebben voor Jeroen zijn werk. We leren veel bij over winden. Alle opgedane meteorologische kennis kan hier letterlijk overboord. In verband met de Meltemi verwachten wij aan de loefzijde van eilanden veel wind en aan de lijzijde veel minder. Hier is alles andersom. Onze redenatie: door de hoge bergen wordt de wind gelift en vlak voor de eilanden is dus weinig wind. Door de valwinden van de bergen of ‘tunnelwinden’ (tussen de eilanden door) aan de lijzijde van de eilanden neemt de wind dan juist toe en heb je dan in een 2 mijl-zone veel wind. Het wordt weer eens bevestigd na ons vertrek bij Fournoi. We zeilen met 20 knopen wind en 6 a 7 knp snelheid naar Patmos. Zodra we 3 mijl verwijderd zijn van Fournoi valt de wind grotendeels weg en varen we met weinig wind en hoge golven nog slechts 3,5 knp. Het hindert ons niet, om ons heen zien we her en der eilanden en met een slakkengangetje bereiken we Patmos. We blijven ook daar een paar dagen in een prachtig ankerbaaitje hangen en verhuizen dan noodgedwongen naar de hoofdstad van het eiland: de voorraden moeten worden aangevuld. Ik sla voor een dag of 5 eten in en om de drukte en warmte van een haven te vermijden zeilen we dan naar Agothonision waar we ons verschansen voor de volgende Meltemi.
Het is er heerlijk, weinig toerisme, de plaatselijke jeugd springt van de kade de zee in en we liggen pal voor de minimarket, de enige winkel op het eiland. Er is slechts het hoognodige te krijgen. We denken dat de plaatselijke bevolking zelf groenten verbouwd en vee slacht wat dan weer op het menu staat in de paar taverna’s die er zijn. Er gaat een ferry naar Samos en ik besluit om na een aantal dagen naar Samos terug te gaan om nog wat vlees en groente te kopen. Jeroen probeert ondertussen de workload van RWS terug te brengen. Bij terugkomst blijken de 3 lijnen van de boot waarmee we aan de rotsen vast gemaakt hebben wel erg slap te hangen. Krabt het anker? Jeroen neemt poolshoogte met duikbril en snorkel, maar het lijkt nog steeds ingegraven. We spannen de lijnen op maar desondanks hangen ze enkele ogenblikken later weer slap. Er zit niets anders op dan opnieuw te ankeren. Na twee tevergeefse pogingen geven we het op en besluiten aan de kade te gaan liggen waar inmiddels plaats is. Ondanks de harde wind gaat het vlekkeloos maar al met al zijn we twee uur bezig geweest voordat we achterover kunnen leunen en wat kunnen drinken.
Op Agothonision blijven we ca. 5 dagen hangen. We hebben het naar onze zin maar als de Meltemi even is uitgeraasd verhuizen we naar Leros. Daar gaan we in de haven liggen om water en voedsel in te slaan. Het is een grote natuurlijke haven en zo begrijpen we later van strategisch belang want hier heeft wel het e.e.a. gespeeld in de scheepvaartgeschiedenis, waaronder het verhaal van de film ‘de kanonnen van Navaronne’. Het eiland is begin 20ste eeuw eigendom geworden van Italië en vanuit die tijd dateren inmiddels vervallen huizen en gebouwen in Italiaanse stijl. Mussolini zelf liet er een groot landhuis bouwen. Na de tweede Wereldoorlog, het eiland was inmiddels weer in Griekse handen, werd het gebruikt voor psychiatrische patiënten die hier vanuit heel Griekenland naar toe werden gebracht.
Op Agothonision blijven we ca. 5 dagen hangen. We hebben het naar onze zin maar als de Meltemi even is uitgeraasd verhuizen we naar Leros. Daar gaan we in de haven liggen om water en voedsel in te slaan. Het is een grote natuurlijke haven en zo begrijpen we later van strategisch belang want hier heeft wel het e.e.a. gespeeld in de scheepvaartgeschiedenis, waaronder het verhaal van de film ‘de kanonnen van Navaronne’. Het eiland is begin 20ste eeuw eigendom geworden van Italië en vanuit die tijd dateren inmiddels vervallen huizen en gebouwen in Italiaanse stijl. Mussolini zelf liet er een groot landhuis bouwen. Na de tweede Wereldoorlog, het eiland was inmiddels weer in Griekse handen, werd het gebruikt voor psychiatrische patiënten die hier vanuit heel Griekenland naar toe werden gebracht.
Een voormalige politieke gevangenis, een legerbasis werd hun huisvesting. Het schijnt dat ze er onder erbarmelijke omstandigheden leefden en nadat de BBC in 1989 een documentaire heeft uitgezonden wordt er internationaal aandacht aan dit ‘Island of the damned’ geschonken. Tegenwoordig worden de gebouwen en het terrein gebruikt voor opvang van vluchtelingen. Alex Majoli maakte een fotoserie in 1994 over de psychiatrische instelling, ik leen een foto van internet, een patiënt en verzorgster, liggen er samen te zonnen, bizar! Voor de hele reportage:
https://www.magnumphotos.com/newsroom/leros/
https://www.magnumphotos.com/newsroom/leros/
We verhuizen naar een baai aan de zuidkant van Leros, het is een diepe inham en uit de baai zie je het eiland Kalymnos liggen. In deze ankerbaai zijn door de taverna’s moorings neergelegd, zeg maar vaste ankerboeien. Voordeel daarvan is dat je niet op je eigen anker hoeft te liggen en riskeert dat je het zeegras met je anker vernield. Omdat er vaak een blok beton op de bodem aan vast zit hoef je niet op te passen of het anker krabt en kun je met een kort lijntje je zelf daaraan vast maken. De zwenkruimte is veel kleiner en daardoor kunnen er meer boten in een dergelijke ankerbaai liggen. Soms is het geen sinecure een dergelijke boei omhoog te halen, sommige boten moeten heel wat capriolen uithalen voordat ze liggen. Vanuit deze ankerplaats lopen we naar de zuidelijke top van het eiland waarbij een prachtig uitzicht hebben over Leros en het zuidelijkers gelegen Kalymnos. Als we terugkomen zien we een stel Franse oudjes hun best doen een ankerboei op te pikken. Zij staat midscheeps met de pikhaak naar alle hoeken te kijken terwijl hij richting boei vaart. Op enig moment roept hij dat ze naar voren moet, maar als ze daar aankomt, nadat ze zich over een grote lijnenbende heeft gewerkt, is de boei inmiddels midscheeps. Ze proberen het opnieuw, ook deze poging en nog vele anderen falen. Er groet een gevoel van medelijden bij ons en nadat ze gevallen is en zich klaarblijkelijk heeft bezeerd, besluiten we te gaan helpen. We gaan met ons bijbootje bij de boei liggen en hijsen alvast het boeltje met het ankertouw omhoog. We hoeven alleen nog maar een belegde lijn van de boot te hebben, die door de lus van het ankertouw te halen en terug te geven. Dat gaat nog wel, maar dan blijkt dat de lijn over de railing heen is belegd. Uiteindelijk liggen de twee oudjes op hun plek, waarna het nog een uur duurt voordat de rotzooi aan boord een beetje is gefatsoeneerd. De film is nog niet afgelopen want de een na de andere boot doet op zijn eigen wijze pogingen om aan een mooring vast te komen, soms zelfs springt er iemand overboord die dan de mooringlijn moet vast maken. Voor die mensen onder onze lezers die ook met mooringboeien te maken hebben, probeer het eens achteruit. Beleg de lijn voorop en neem hem mee naar het achterschip. Degene aan het stuur kan exact zien waar die achteruit varend naar toe moet, en de afstand naar de boei inschatten. Vastgemaakt aan de mooringlijn neem je de lijn mee naar voren en laat je het schip door de wind draaien. In mijn optiek een veel gemakkelijker methode.
Even later komt de Franse meneer ons uitnodigen voor een borreltje om 7 uur. Het blijkt dat hij in Amsterdam is geboren en dus Nederlands spreekt. Zijn vrouw is Française en helaas is ons Frans maar minimaal. Als we rond 7 uur aan boord komen, zien we een uitgeleefd schip waar de Française nog ergens in het vooronder zit. Ze wordt door haar man naar boven geroepen en vraagt ons of wij ook gin-tonic willen, want dat drinken ze elke avond. Jeroen krijgt een glaasje vin rouge en ik houd het maar bij water. 4 beduimelde glaasjes worden naar buiten geschoven en op aandringen van haar man komen er ook wat nootjes op tafel. Ze neemt op geen enkele wijze deel aan het gesprek wat grotendeels gaat over de mankementen aan de boot. Ze staart de meeste tijd wezenloos voor zich uit, af en toe glimlacht ze eens, ze heeft een lief gezicht. Haar bloesje valt tussen de knopen open en haar verschrompelde huid komt op verschillende plaatsen tevoorschijn. Als haar man haar iets vraagt kijkt ze hem vreemd aan maar antwoord niet, blijkbaar is ze enigszins doof. Volgens hem snapt ze de knopjes ed. van de apparatuur niet meer, en is het zeilen niet meer zo makkelijk. We vragen hoe oud ze zijn. Beide zijn ze inmiddels 83, en dan wordt het ons langzamerhand duidelijk. Zij dementeert en de vraag is of hij dat snapt. Achteraf zeggen wij tegen elkaar, dit is niet meer verantwoord. Stel dat een van beiden over boord valt? In het uurtje dat we er zijn schenkt ze hen beiden 3 glazen gin-tonic. Plotsklaps tijdens het gesprek richt ze haar aandacht op hem en kijkt hem liefdevol aan en vraagt op luide toon: of ze dadelijk gaan eten bij de taverna op de kant, want ze heeft zin in Fruit de Mer! ‘Natuurlijk’ zegt hij, ‘wij gaan dadelijk lekker eten bij de taverna’. C’est la vie
