Evia en de Noord-Sporaden

We hobbelen van verlaten ankerbaaitje naar verstilde dorpskade naar bedrijvige stadskade. We kruipen tussen het vaste land van Griekenland en het eiland Evia door naar het Noorden op weg naar de Noord-Sporadische eilanden.

Onderweg doet Jeroen werkzaamheden voor RWS en zeil ik de boot. Uiteindelijk stoppen we een paar dagen in Chalkida waar het eiland het vaste land raakt omdat een brug ons de weg verspert. Het stroomt er door het gat behoorlijk en ze draaien de brug ‘s avonds laat als het verkeer drastisch is afgenomen, en rondom het tijdstip van kentering. In Chalkida is het tijd voor de was, de kapper en het aanvullen van de voorraad, en huren we voor een paar dagen een auto om het op een na grootste eiland Evia te verkennen. Het noordelijke deel wordt wel klein Zwitserland genoemd en zo ziet het er ook uit. Hoge bergen met diepe dalen waardoor riviertjes stromen en watervallen naar beneden kletteren.

De typische Griekse platte land elementen blijven, de Grieks-Orthodoxe kerken, kloosters en de dorpspleintjes waar mannen elkaar treffen in het café. Dit in tegenstelling tot de grote plaats Chalkida waar de jongeren in hippe cafe’s hun Italiaanse koude koffie variant langzaam consumeren en die ca. 4 euro kost. De ontwikkelingen rondom Griekenland nog in het geheugen en de veelal armoedige uitstraling van dorpen, steden en wegen vragen wij ons af waar zij dit van betalen. ‘s Avonds zitten we in een Italiaans restaurant en naast ons is een jong stel met hun 4 maanden oude baby aangeschoven. Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en vraag hen waar zij de kost mee verdienen. Ze blijken beide ingenieur te zijn. Hij heeft gestudeerd in Engeland en ze werken allebei 5 dagen in de week. Dat werpt een ander licht op de zaak. Het staat in schril contrast met het jonge meisje, ik schat haar tegen de twintig, die bij de supermarkt op het platteland staat en dapper haar hand op houdt.

Tijdens onze auto tocht worden we in de middle of nowhere aangehouden door twee vrouwen die naast hun auto staan. Ze zijn verdwaald en vragen ons de weg naar een specifiek klooster. Het schijnt bijzonder te zijn en zo gaan wij samen met hun op zoek naar het klooster hoog in de bergen. Het blijkt inderdaad bijzonder te zijn en zo heeft iedere dag een verrassing voor ons.
Uiteindelijk gaan ook wij ‘s avonds laat door de brug. Vooraf moeten we 38 euro betalen en worden onze papieren en onze DEKPA, een Soort Griekse vergunning om hier te mogen varen, gecontroleerd. Via het marifoonkanaal worden we ‘s avonds opgeroepen en krijgen we strikte orders over hoe we deze doorgang moeten aanpakken. Ik denk even aan de klompjes bij de Friese bruggen en de vriendelijk zwaaiende hand van de brugwachter, een wereld van verschil!

Onderweg naar het Noorden spotten we voor het eerst dit jaar dolfijnen. Ook deze komen bij de boeg spelen en kijken ons af en toe even aan. Het lange stuk water tussen Evia en het vaste land geeft een tunneleffect aan de wind die constant tegen staat maar rond dit tijdstip van het jaar nog steeds matig is. We kruisen dan ook op, van de ene oever naar de andere oever. Veel meer dan dagafstanden van 20 a 30 mijl zit er niet in. Maar ondertussen genieten we van het mooie weer en het landschap in de omgeving. Bij een van de haventjes is een houthandel en hier kopen we een nieuwe loopplank. Een exemplaar die een stuk langer en dikker is. We zien deze planken veel bij de charter boten en zo kunnen we iets verder van de kant blijven liggen en buigt de plank niet meer door als we erover lopen.

Op Skiathos het eerste eiland van de Noord sporaden komen we naast een Oyster 82 te liggen. Het jacht is ‘slechts’ twee keer zo lang als ons en af en toe maken we een praatje met de kapitein. Deze vertelt dat de eigenaar langskomt op zondagavond. Op die dag staat de man zich in het zweet te werken met spoelen en poetsen. Ondertussen gebeurt er in het baaitje waar we aan een kade liggen van alles, er staat namelijk vrij harde wind. Enkele schepen hebben problemen om het anker binnen te krijgen. Een schip blijft waarschijnlijk achter de ankerketting van de Oyster hangen en daar is de kapitein niet blij mee. Via de marifoon wordt er gecommuniceerd en zorgt hij dat een duiker gaat kijken waar het anker van het schip achter is blijven haken. We bieden aan om eventueel te helpen om de Oyster opnieuw te ankeren, mocht dat noodzakelijk zijn. Dat aanbod kan de kapitein wel waarderen maar helaas voor ons wordt er geen gebruik van gemaakt. De duiker haalt het anker naar boven en het gevaar is geweken. We filosoferen over het leven van de kapitein, het lijkt ons maar een eenzaam bestaan, zo in je eentje op een boot. Hij op zijn beurt verteld dat de eigenaar waarschijnlijk zijn/een vriendin mee brengt. Zo langzamerhand zijn we erg nieuwsgierig naar de eigenaar. Jeroen grapt: ‘misschien is het wel Elton John’, maar nee die zal vast geen vriendin mee brengen. Het zou ook zomaar John Cleese kunnen zijn, of zou dit formaat boot niet bij dat salaris passen? ‘s Avonds in de schemering is de boot klaar: de ligkussen op het voordek zijn geplaatst, de rugkussentjes in de kuip liggen keurig gestapeld en de blauwe verlichting in de mast en de blauwe onderwaterverlichting branden. Het moet waarneembaar zijn als het vliegtuig gaat landen want de aanvliegroute voor het vliegveld gaat pal voor onze neus over water. Naar inschatting vliegen de vliegtuigen 50 meter boven water.
We verplaatsen ons via de verschillende eilanden in Oostelijke richting. De meest Oostelijke eilanden behoren tot een Marine Park. Veel haventjes zijn er niet meer en in de meeste ankerbaaien mag alleen overdag geankerd worden. Het park is opgericht om Monniksrobben te beschermen, maar biedt ook bescherming aan veel flora en fauna waaronder dolfijnen en walvissen. Drinkwater van een voorziening op de kant is schaars en dus doen we zuinig met water. Met onze ca 375 liter water kunnen we zonodig twee weken vooruit en dan kunnen we nog 1 of 2 keer douchen. Natte doekjes fungeren ondertussen om ons schoon en stinkvrij te houden. Ook slaan we flinke voorraden in zodra we een supermarkt tegenkomen.

Op Alonnisos maken we een wandeling naar de oude hoofdstad boven op de berg. Na een aardbeving in 1965 zijn de meeste bewoners vertrokken naar het havenplaatsje waar de boot ligt. Vanuit het bergplaatsje heb je prachtige vergezichten naar alle windrichtingen. Inmiddels wordt het plaatsje weer bewoond en we kunnen op het dorpsplein in het muziek café een kop koffie scoren terwijl mooie pianomuziek de vredigheid van het plaatsje benadrukt. We zeilen van eiland naar eiland. Als laatste doen we het eiland Kyra Panagia aan. Aan de noordkant van het eiland is een nauwe ingang naar een prachtige baai waar je heel beschut ligt. Er zijn geen andere schepen en het eiland is, op een kudde wilde geiten na, onbewoond. Bij een harde wind uit het Noorden wordt het lastig om door de ingang van 100 meter breedte te gaan. Helaas voor ons gaat het de komende dagen vanuit die hoek hard waaien, tijd om te vertrekken naar het Noorden dus.
We hijsen de zeilen, verwisselen op zee het voorzeil voor de grotere genua en zoeken een lekkere koers naar onze volgende bestemming, 36 mijl richting Noord over open zee, en waarin we een tijdje geen land meer zullen zien. De zee is hier 1 km diep. Dat is een lange tijd geleden dat we een dergelijke tocht hebben gemaakt. Ondertussen neemt de golfslag toe ondanks weinig wind. Het is de voorbode van het windveld wat in de komende dagen gaat komen. Achter ons verdwijnen langzaam de contouren van de Sporaden, een prachtige eilandengroep.