Een Nieuw Jaar

Dale limosna, mujer, que no hay en la vida nada como la pena de ser ciego en Granada.
Geef een aalmoes, vrouw, want er is in het leven geen ergere straf dan een blinde te zijn in Granada.
Francisco de Icaza, Mexicaanse dichter

Op 26 december komen we in Almerimar aan, een groot vakantiedorp met een haven die van alle gemakken voorzien is. De douches op loopafstand, de supermarkt om de hoek en misschien het allerbelangrijkste geen deining in de haven. Wat slapen we lekker die eerste nacht.
Hier vandaan gaan we naar Granada, opnieuw een stad vol historische rijkdom. Helaas komen we tot de conclusie dat we toegangskaarten voor het Alhambra, wat ik zo graag wil zien, ruim van te voren hadden moeten boeken. We zijn teleurgesteld, dat hadden we ons niet gerealiseerd, we kunnen het op onze buik schrijven, we komen er niet in.
We rijden met onze huurauto daarom naar de Siërra Nevada, waar volgens de de lokale bevolking veel te vroeg sneeuw ligt. De besneeuwde toppen kun je vanuit de stad zien liggen. Het is een drukte van belang in het wintersport dorp wat bijna verticaal is gebouwd tegen een berg. Op een terras langs de piste drinken we wat en slaan de sneeuwactiviteiten met verbazing gade. Ca. 50 km verderop ligt de zee en is het 17 graden, hier ligt sneeuw en wordt geskied en is de sfeer bijna Oostenrijks te noemen.

De volgende dag gaan we toch nog even kijken bij de ingang van het Alhambra en zien daar een jonge vrouw staan met een bord van een reisorganisatie. We stappen op haar af en vragen haar of zij misschien kaarten heeft. Haar antwoord is ontkennend. Wel weet ze te vertellen dat haar reisorganisatie ook busreizen organiseert vanuit Almerimar. We kijken op internet en vinden een telefoonnummer waar we naar toe bellen. Op 10 januari is de eerstvolgende gelegenheid, zo horen we. En losse kaarten? Voor wanneer? Vandaag of morgen? Over 5 minuten nog een keer bellen. Het is 12.23, om 12.28 bel ik nog een keer. Ja, het is gelukt! Via whatsapp documenten oversturen, betalen, iemand bezorgd ons een audioguide, en of we maar even snel naar het Nasrid Paleis willen lopen want dat kunnen we alleen bezoeken tussen 13 en 14 uur. Om 13 staan we bij het Nasrid Paleis en genieten waanzinnig van dit buitenkansje. Het Nasrid paleis is in een typische Moorse stijl gebouwd. Rood van kleur en het pleisterwerk lijkt wel filigraan werk te zijn. We blijven tot ca 17 uur in het Alhambra complex met torens, paleizen, tuinen met fonteinen, waterpartijen en fenomenale uitzichten over de stad. Het is werelderfgoed, maar als het tot de zeven wereldwonderen zou behoren waren we daar niet verbaasd over geweest. De volgende dag gaan we nog naar een mirador, een uitzichtpunt over de stad, waarvandaan je het Alhambra complex op de bergtop kunt zien liggen.

Via een kronkelweg door de Siërra Nevada en de sneeuw rijden we terug naar de kust. Na de overweldigende sfeer van Granada en de Siërra Nevada worden we geconfronteerd met de plastic werkelijkheid van de kust. Elk enigszins stukje vlak land, wat niet voor een ander doeleind is bestemd, is hier ingepakt in plastic. Dit gedeelte van Spanje is de voorraadschuur van Europa want hiervandaan komen heel veel groentes die in de supermarkten in Nederland liggen. Pas wanneer het oog de berg raakt of het land over gaat in zee houdt de plastic vlakte op.

In de haven hebben we gelukkig geen last van het plastic uitzicht. We vieren hier oud en nieuw. In de haven liggen veel 'vertrekkersboten'. Je herkent ze aan de zonnepanelen en de windgeneratoren, zoals wij die zelf ook hebben. Het is aangenaam gezellig overdag maar toch zijn de meeste boten verlaten en zijn de zeilers veelal voor de kerst periode naar huis gegaan. Wanneer we de drempel over gaan naar 2017 verwachten we siervuurwerk en knallen. Het blijft stil, akelig stil. Geen siervuurwerk en misschien 30 knallen. We hebben ook geen vuurwerk zien liggen in winkels realiseren we ons. Er zijn wat contacten met de kinderen maar we liggen snel na 12 uur in bed. De volgende dag begint ons nieuwe jaar met het onderhoud van de lieren. We liggen nog een paar dagen vast in de haven omdat we wat herstelwerk naar de zeilmaker hebben gebracht. Het is pas 4 januari klaar en tot die tijd besteden we onze tijd aan klussen. Op de avond van nieuwjaarsdag bekijken we de oudejaarsconference van Claudia de Breij via uitzending gemist en beleven onze eigen oudejaarsavond.
Ondertussen berekenen we de afstand naar Denia, (ca 200 mijl) halverwege het oostelijke Spaanse land. Vanaf daar willen we oversteken naar de Balearen met als eerste aanloop Ibiza. Voor die tijd brengen we over land een bezoek aan Barcelona en vliegen we van daar naar Oostenrijk om samen met de kids te wintersporten. Het voelt alsof we op vakantie gaan. Omdat we nog 6 weken te gaan hebben kunnen we alles in slowmotion doen. Toch zijn we voorzichtig want we weten niet wat koning winter hier nog voor ons in petto heeft. Tot dusver was het alleen begin december slecht weer en hebben we nu alleen maar mooi zonnige dagen.
Op 4 januari gooien we de trossen los en zoeken een volgende haven op: Almería. Alhoewel Almería geen groot cultureel, historisch erfgoed te bieden heeft worden we aangenaam verrast. Op 5 januari wordt de 3 koningen optocht gehouden. Eigenlijk is het een optocht georganiseerd voor de kinderen want vanaf de 3 praalwagens waarop de 3 koningen zitten met het wierook, mirre en goud, wordt uitbundig met snoep gegooid. Ik begrijp ineens waarom er kinderen met een plastic zakken staan. Ik zie overeenkomsten met ons sinterklaasfeest. De pieten gooien dan immers ook met pepernoten. Nog wel meer typerend: er loopt een hele groep gekleurde medemensen als moren uitgedost in de optocht mee. Zou hier een zwarte moren-discussie op gang zijn?

Tot dusver kan de Spaanse keuken ons nog niet zo bekoren en eten we meestal op de boot. Vanavond hebben we het beste restaurant van de stad uitgezocht om te gaan eten. We kunnen nog net een tafeltje reserveren en komen er half negen aan, na de optocht. Het restaurant is net open. Beneden is de ruimte ca. 28 m2 groot, de bar neemt misschien wel de meeste plaats in. Hier worden drankjes en tapas (kleine hapjes) geserveerd. Boven is een galerij van nog geen 20 m2 waar vier tafels staan voor mensen die iets meer komen eten, waar wij plaats nemen. We kijken over de rand van de galerij zo in de glazen en bordjes van de mensen beneden aan de bar, het is er stampvol.

Eigenlijk is het een onooglijke gelegenheid. We kunnen ons niet voorstellen dat mensen dit zo hoog kwalificeren. Omdat het gebruikelijk is eten te delen in Spanje bestellen Jeroen en ik beide iets lekkers en nemen daar een tortilla bij. We eten heerlijk die avond, het personeel is attent en we genieten van de drukte. De deuren van het etablissement staan wijd open en het verkeer raast op nog geen meter voor de deuren langs. Het is en blijft een bijzonder land: Spanje!