Corfu

We liggen al drie dagen bij Kerkyra, de hoofdstad van Corfu. Het is een gezellige stad met heel veel kleine straatjes met winkeltjes. 's Morgens en 's avonds krioelt het er van de toeristen en ook dat is af en toe leuk naast de verstilde ankerbaaitjes. In de stad zit een goedkope internetprovider en omdat ons Italiaanse kaartje ondanks de nieuwe Europese roaming het niet meer doet, vertrekken we met het bijbootje richting stad.

We vertrekken wat zorgelijk omdat er aardig wat wind staat, maar we hebben gecontroleerd of het anker goed ingegraven ligt in een zandbed. We liggen er al twee nachten. Er groeit veel zeegras en daar overheen glijden de meeste ankers gewoon weg. Om ons heen liggen diverse boten te klooien. De boot voor ons is al twee keer bijna op ons gedreven maar lijkt nu toch vast te liggen. Naast ons heeft een charterboot al drie keer het anker weer omhoog gehaald. Ook maken we mee dat mensen vooruitvarend ankeren of het anker droppen met -tig meter ankerketting zonder achter uit te varen. Meestal gaat het wel goed als het windstil is. Wij liggen ondanks de hardere wind als een huis. Onderweg met het bijbootje naar de stad zeg ik nog tegen Jeroen dat ik anders wel alleen ga, je weet het maar nooit. Maar ach, het zal wel wat meevallen. In de stad halen we ons kaartje en doen nog wat andere boodschappen omdat we morgen weer verder gaan. En ja, er moet wel brood op de plank liggen.
Terugkomen bekijken we het woud van voor anker liggende schepen. Gelukkig we liggen er nog........maar op een hele andere plaats dan waar we eerder lagen. Met het bijbootje scheuren we naar de boot, zien dat de ankerbak open staat, geen schades te zien. Wat is er gebeurt?
Een eindje verderop staat een meneer op een Franse catamaran te wuiven. Bij hem aangekomen vertelt hij dat ons schip op drift raakte en dreigde tegen diverse boten aan te knallen. Hij kon gelukkig onze motor starten en heeft het schip opnieuw geankerd alleen op een andere plek. We zijn hem dankbaar en bezorgen hem later een fles wijn, waarschijnlijk niet van de soort die hij in Frankrijk drinkt.

Jeroen zwemt opnieuw naar het anker en het ligt opnieuw keurig ingegraven. Ook bekijkt hij het onderwatervlak en constateert dat we genoeg zwenkruimte hebben en nergens tegen aan kunnen lopen. We blijven ons verbazen over het feit dat we op drift zijn geraakt. Er was genoeg ankerketting, goed ingegraven. Opvallend is wel dat twee charterschepen vertrokken zijn die toen wij met ons bijbootje naar de kant gingen bezig waren in onze omgeving te ankeren. We kunnen bijna niet tot een andere conclusie komen dan dat een van de andere boten met hun anker ons anker heeft losgehaald waardoor we op drift zijn geraakt. Heel fijn dat dat de Franse meneer zo kordaat is opgetreden. Ik krijg een andere kijk op Fransen.
We verhuizen naar de Sovita eilanden en ankeren voor het eerst met een lijn naar de wal. Dat is nog geen sinecure zo met zijn tweetjes. Een moet het vooranker laten vallen, terwijl de ander achteruit vaart totdat we niet al te ver van de wal liggen. Vervolgens moet een van ons de lijn naar de kant brengen, zwemmend of met het bijbootje, en om een rotsblok vastknopen. De ander moet vervolgens deze achterlijn op spanning brengen. We rennen van het vooranker naar de achterlijn en springen bezweet het water in, als we eindelijk lekker liggen. Het is een drukte van belang op de ankerplaats, de vakantie is in alle hevigheid losgebarsten. Ook het plaatsje is heel gezellig en de restaurants zien er aanlokkelijk uit. Ondertussen hebben we contact met vrienden uit Nederland: Nynke en Rob. Hun vakantie valt in het water door voortdurende harde zuidwesten wind en regen. Wij appen terug: 'doe het anders, kom naar hier.' Niet even daarna is er telefonisch contact en is de reis geboekt. We varen nog dezelfde dag terug naar Kerkyra en pikken hun daar op. Met hen doen we een rondje Corfu en ontdekken mooie ankerbaaien en toeristische dorpen. Omdat we met zijn vieren zijn is het iets makkelijker ankeren en lijnen naar de kant brengen. We vieren met hun ook maar een beetje vakantie. Hier en daar zwemmen we om verkoeling te krijgen, als er wind is zeilen we en als er lekker eten is, eten we.

Een week later droppen we hen weer in Kerkyra en als ze vertrokken zijn naar het vliegveld doen we boodschappen. We blijven nog een paar dagen liggen want er ligt een bult wasgoed en er is een laundry. Twee dagen later check ik de bankrekening en schrik me wezenloos als er een bedrag van 441,38 is afgeschreven bij de supermarkt. Ja, onze bank kan er niets aan doen, we toetsen immers zelf een pincode in. We gaan verhaal halen bij de supermarkt. De man die de transactie heeft geregeld loopt naar achteren en haalt een doos met bonnetjes. Uiteindelijk komt het bonnetje tevoorschijn en blijkt dat hij waarschijnlijk een 4 te veel heeft ingetoetst. We krijgen direct 400 euro terug van hem, zonder slag of stoot. Een zucht van verlichting ontsnapt aan ons. Op de terugweg naar de boot halen we de was op en vertrekken vanuit de stinkende haven. We hebben een 'tussenweek', Willianne en Tom komen volgende week 10 dagen meevaren en tussendoor moeten we het schip wat op orde brengen en doet Jeroen wat klussen voor RWS. Dat kost ons moeite omdat we wat lamgeslagen zijn door de hitte. Ik heb zelfs een dag dat ik me niet lekker voel, waarschijnlijk door de hitte. Binnen in de boot staat de thermometer op 35 graden. Doeken en lakens worden gebruikt om de zon uit de kuip te houden. We kopen een plantenspuit zodat we met weinig water ons even kunnen verkoelen. Want soms kunnen we gratis water tanken, maar we maken ook mee dat we er 25 euro voor moeten betalen.
Ook maken we ons zorgen over de opbrengst van ons zonnepaneel. We lezen dat hoge temperaturen verminderde opbrengsten leveren. Dat lijkt bij ons ook het geval. In de aankomende winter willen we meer zonnepanelen plaatsen maar ook de verbruikerskant aanpakken. De koelkast draait momenteel bijna continue en ook andere koelende apparaten zoals ventilatoren staan regelmatig aan. Er gaat een watergekoelde koelkast komen. Ook willen we kijken naar een groot loshangend zonnenscherm waar de wind lekker onderdoor kan waaien, zodat de boot binnen wat minder warm wordt.

We blijven hangen in de haven van Mourtos bij de Sovita eilanden omdat er een Mistral op zondag waait. In de haven is slechts beperkt electriciteit, met als gevolg dat allerlei electriciteitssnoeren met elkaar verbonden zijn. Ook binnen merken we het: als de buren de espresso machine aanzetten gaat bij ons de ventilator langzaam draaien. 6 Waterslangen worden gekoppeld om de laatste boten van water te voorzien. Uiteindelijk komt er een lauw pis straaltje uit; ca 1 liter per minuut. De spanning in verband met de naderende Mistral neemt toe, er ontstaat een broeierige sfeer over wie hoeveel plaats mag hebben. Boten moeten weg, de havenmeester is druk doende met een boot weg te sturen die niet weg wil en daarom wordt de kustwacht ingeschakeld. In de pilot staat:
the prevailing wind bloes straight down onto the quay making it uncomfortable and at times untenable. There is often damage sustained to boats here both from the wind and swell and also from Ferry wash pushing boats onto the quay. In the new harbour shelter is reasonable from moderatie northwesterlies, but strong winds from W-NW set up a surge in the harbour making it very uncomfartable, and possibly untenable.
​ We zijn benieuwd wat de Mistral allemaal gaat veroorzaken, ook bij ons neemt de spanning toe. Jeroen duikt in de haven om te zien of ons anker goed ligt. Eenmaal boven zegt hij: 'probeer dit maar eens te ontwarren', doelend op de kluwen van ankerketting en ankers. Na nog een poging komt hij met de duim omhoog, ons anker ligt goed ingegraven.

Vanmorgen werden we wakker terwijl de zon al weer volop scheen. Jeroen heeft vannacht een rondje boot gedaan toen de wind toe nam. Ik ben naar buiten geweest om de was binnen te halen om te voorkomen dat het weg waaide. Op het achterdek doen we een ontbijtje en zien vanuit de kuip dat de kade bijna leeg is waar het gisteren nog vol lag met catamarans en zeilboten. Er liggen er nog twee maar die liggen dan ook behoorlijk te stampen en te rollen. Niet lang daarna wordt het donkerblauwe zeiljacht weggesleept en zien we dat de verf voor een groot gedeelte is weggeschuurd. We maken een wandeling vanuit de haven naar de kade van het dorpje en zien daar een gehavend zeiljacht liggen. De achterkant is op de kade geslagen. Er is niemand te zien aan boord. Op de terugweg wordt de boot handmatig leeggepompt omdat de electriciteit is uitgevallen, we bieden hulp aan, maar op dit moment valt er niet veel te helpen. Blijkbaar hebben in de afgelopen nacht de boten de kade verlaten, die een lager wal is en open naar zee ligt. Deze boot heeft de pech gehad een touw in de schroef te krijgen en is daardoor stuurloos geworden. De eigenaar loopt met een verband rond zijn middelste vingers en is de nacht niet ongeschonden door gekomen. Zijn vrouw staat ons te woord maar lijkt ietwat in schock. De boot moet worden weggesleept door de plaatselijke duikschool die ook het touw in de schroef moet verwijderen. Wij nemen plaats bij een van de vele bars in afwachting van wat gaat gebeuren: echte ramptoeristen! Ondertussen bespreken we de do's and don'ts, er zijn voor ons ook lessen te leren. En bedenken hoe dankbaar we moeten zijn dat onze boot gered werd toen hij van het anker was geslagen. Ondertussen zien we de mastjes in de haven lichtjes heen en weer bewegen. We onderscheiden onze eigen mast die zachtjes naar ons wuift: ik ben OK!