Comfort zone

Vertrekken is geen vakantie. Het reizen zelf kost veel energie. Alles is altijd en overal nieuw, je leeft constant buiten je comfort zone. De zorgen over de staat van de boot en het weer liegen er ook niet om. En toch is het verslavend.

Ja, ja hoor ik jullie denken, dat zal wel meevallen. Een tijdje geleden las ik deze quote op een blogsite van andere zeilzwervers, en het zette me tot nadenken. Onlangs las ik op weer andere blogsites over de ongemakken die vertrekkers te verduren hadden gekregen. Twee waren er op een slapende walvis gevaren. Er was er een met een gebroken giek. Bij een ander was geconstateerd dat er iets mis was aan de voorstag, net voor een Atlantische oversteek, dus werd de stag nog vervangen. Bij een andere boot was de startmotor kapot, En tot twee keer toe in een maand tijd las ik dat de mast naar beneden gekomen was. Gelukkig hadden zich geen persoonlijke ongelukken voor gedaan. Blogsites nalezen is vaak handig om te ontdekken waar de mooie plekken zijn, soms bevatten ze handige vaaraanwijzingen en je blijft zo op de hoogte van het wel en wee van mensen die je eerder hebt ontmoet.

Ook wij zijn vaak druk doende met het onderhoud van de boot. Onlangs hebben we tot twee keer toe de boiler nagekeken omdat er te weinig warm water uit de kraan kwam. Daarvoor moest de hele boiler afgetapt worden. Het euvel is gevonden en het betreffende onderdeel bestelt, wat met nog andere onderdelen (kapotte led lampen, sierlampje voor een donkere hoek, nieuwe Nederlandse vlag) wordt meegenomen naar onze 'vakantie' in maart met de kinderen. Ik schreef al eerder dat alle lieren uit elkaar gehaald zijn en de onderdelen in terpentine badjes hebben gelegen om te ontvetten. Hierna konden ze weer in elkaar en opnieuw gevet. Het resultaat mag er zijn, wat lopen die dingen soepeltjes. Ondertussen vertonen mijn handen flinke rouwranden bij de nagels, maar och dat slijt. Ook zet ik de kuip en RVS onderdelen in de was, want het zout vreet aardig, in mijn beleving veel meer dan in Nederland. Her en der moeten ogen aan lijnen worden gesplitst. Ook staan er grotere klussen op stapel, want de lagers in de stuurkolom moeten worden vervangen. De onderdelen daarvoor hebben we in oktober meegenomen vanuit Nederland. We weten echter niet of we wel het juiste gereedschap daarvoor hebben dus hebben we contacten gelegd met een bedrijf in Denia, een dealer van Lewmar. En zo denken we voortdurend na over onderhoud, uitrusting van de boot, nu of in de toekomst.

Ook het weer is inderdaad een dagelijks onderzoek. Kijken waar liggen hoge en lage druk gebieden, hoe verplaatsen die zich en welk effect heeft dat op onze omgeving. Gaan we op woensdag, donderdag of lijkt vrijdag beter, maar dat is nog wel een kleine week verder en doet de onzekerheid in de weersverwachting toenemen.
Toch is reizen fantastisch en ondanks dat het energie kost, levert het ook energie op en de rijkdom die je ermee vergaart is oneindig. Mijn Beppe zei vroeger al: 'reizen is geld wat je op rente zet', en zo ervaar ik dat ook.

Onlangs vertrokken we uit Almería en ondanks dat de plaats niet veel te bieden had, lagen we er beschut en dat was ok. Ondertussen lagen we te wachten op een volgend weergat. Op zondag was het zo ver. Er was weinig wind maar omdat we aan de wind zouden moeten varen en wij relatief licht zijn en dus weinig wind nodig hebben om vooruit te komen, is dit voor ons ideaal. De zon scheen uitbundig en aan de wind vertrokken we richting Oost-zuid-oost voor 18 mijl richting Cabo de gato. Een kaap waar wij nog 3 mijl richting noord moesten zeilen om in San José uit te komen. De windvoorspelling was NO 3, dus vanaf daar zouden we wellicht een paar slagen moeten maken. Niet ver vanaf Almería stonden er schuimkopjes op het water. Ik was op mijn qui-vive want dat zou betekenen dat er meer dan windkracht 3 zou staan, alhoewel de windmeter dat niet aan gaf. Misschien toch een beetje stroom tegen wind effect? De zee was kalm en deze omstandigheden zouden er in de Nederlandse zomer toe leiden dat er veel zeilboten op het water zouden zijn. Hier niet, we waren compleet alleen op het water. In de verte gloorde Cabo de Gato. Om een dergelijk hoek kan de wind proportioneel toenemen. Ook een factor om wel degelijk rekening mee te houden. Helemaal ontspannen was ik niet dus, Ik denk dat het kwam omdat er geen andere zeilboten waren. Blijkbaar is mijn mindsetting zodanig, dat geen zeilboten gelijk staat aan slechte omstandigheden.

Een paar dagen later vertrekken we vroeg vanuit San José, we zien de zon boven de horizon klimmen. Voor het eerst sinds tijden staat de wind in de Westhoek en omdat wij richting Noord gaan is dat halve wind en dus fantastisch zeilen. Vandaag is het bewolkt en varen we langs een onherbergzame kust. Af en toe zien we wat witte huisjes staan. Dit is het gebied waar het bijna nooit regent in Spanje. De bergen zijn grauw en imposant, het is een gebied waar de leefomstandigheden zwaar zijn. Geen lange zandstranden maar rotsen steil in het water aflopend, en weer is er geen mens op het water. Opnieuw realiseer ik me dat mijn mindsetting op qui-vive staat. Onnodig leert de tocht mij. We gaan heerlijk en bereiken in de loop van de dag Garrucha.

Vanuit Garrucha zeilen we naar Aquilas, we kunnen het grotendeels op zeil doen. We liggen er een paar dagen en wachten op het weergat om verder te gaan naar Cartagena. Cartagena is een grotere plaats met veel bezienswaardigheden en volgende week staat er koud en regenachtig weer op het programma, dus een prima plek om dan te zijn. De voorspellingen zeggen dat het hier slechts 3 graden wordt en naast de regendruppels die getoond worden staan er ook sneeuwvlokken op. Zou het hier gaan sneeuwen? Op FB zien we veel mooie winterse plaatjes in Nederland voorbijkomen, een beetje heimwee gevoel bekruipt ons.
​Aquilas is een aardig plaatsje maar heeft verder niet al te veel te bieden. We vermaken ons met de activiteiten rondom het lichten van een vissersschip, wat naast de kademuur is gezonken. Er staan twee grote kranen en duikers zijn onder water bezig om kettingen ed vast te maken. Vanaf de kade is niet veel te zien behalve de bellen van de duikers die continue naar het wateroppervlak stijgen. Na twee dagen verschijnt er zelfs een cameraploeg die verslag gaat doen. Het schip wordt steeds maar niet gelift, het manana klinkt steeds weer.

Het weergat begint er op te lijken: twee dagen met in de morgen behoorlijke windvlagen en dan 's middags een lekkere wind. Op dag 1 besluiten we niet te gaan. De dag erna staat de wind in een betere hoek. De volgende morgen vertrekken we omstreeks 10.00 uur. De windvlagen van 30 knopen (windkracht 7) zijn er helemaal niet en de wind staat in een totaal andere hoek. Op sommige stukjes moet de motor zelfs even bij. Een eindje verderop moeten we een baai van ca 18 mijl passeren om dan in de baai waaraan Cartagena ligt te komen. Eindelijk begint de wind uit de juiste (voorspelde) hoek te waaien en neemt toe. We zeilen heerlijk, maken een filmpje voor op onze FB pagina: White Pearl op reis. Ondertussen nemen de vlagen toe. We rollen de fok een stuk in, er blijft nog een puntje staan. Het grootzeil staat nog wel volledig, maar vooralsnog is het goed te hanteren. In de verte zien we de grote rots die de twee baaien scheidt dichterbij komen. Het zal ons luwte geven, we willen dan daar eventueel het grootzeil reven. Er komt weer een vlaag over, 29 knopen wind, de volgende 30 knopen. Het is niet ver meer, we kunnen het kalme water verderop al zien. Nog een vlaag 33 knopen. Raar, maar de wind zou juist afnemen in de middag. En dan ineens, Jeroen had al gewaarschuwd, komt er nog een flinke vlaag, 36 knopen. De boot loopt uit het roer, de kop loeft op naar in de wind en de zeilen staan heftig te klapperen. Pang, daar vliegt de aansluiting van de neerhouder uit de giek. Verder zeilen met het grootzeil gaat niet meer. In de luwte van de rots laten we het zakken en gaan verder op alleen een klein puntje fok met de motor bij. We zien de schuimkoppen in de baai bij Cartagena dichterbij komen. En dan zijn we voorbij de rots, een flinke windvlaag en een bak zout water krijgen we over ons heen. Nog 6 mijl te gaan naar de haven. Jeroen gaat naar binnen om zijn zeiljas aan te trekken. Ondertussen ben ik doorweekt. Het is even afzien het laatste stuk maar dan lopen we de haven in. Die ligt aardig verscholen landinwaarts en naarmate we dichterbij komen neemt de wind af. Ondertussen vinden op het dek nog het essentiële onderdeel waarmee we later de boel kunnen repareren. We roepen de haven aan, zij komen ons halen bij de ingang en helpen ons aan te leggen.

De volgende dag al kunnen we de schade repareren. We bestellen in Nederland nieuwe gieksledebeugels. De oude kunnen we tijdelijk repareren zodat we wel verder kunnen. Maar voorlopig wachten we het koude en gure weer eerst maar eens af. We ontdekken dat hier een leuke zeilerscommunity is die allerlei activiteiten organiseert, gezellig. Aankomende woensdag gaan we gezellig samen tapas eten in een lokale gelegenheid. Ook ontmoeten we zeilers die we eerder in Frankrijk ontmoeten. Het lijkt er op dat er eindelijk weer wat reuring is. Komen we eindelijk weer een beetje in onze comfort zone!