Bilbao

Kun je je voorstellen dat je bijna 6 uur in een achtbaan hebt gezeten? Daar leek het vandaag op.

Weinig, soms geen wind, maar wel deining van 2 meter. We zijn er beide chagrijnig van. Aan het eind van de ochtend vertrokken we in de hoop dat de zeewind in de middag op zou steken en met een aan-de-wind-koers zou het een lekkere zeiltocht worden. Niet dus. We zeilden in het begin nog wel maar met een snelheid van 3 knopen en zo veel deining wordt je alle kanten opgesmeten. Een achtbaan dus! Na wel 5 keer de fok in en uit gerold te hebben, vinden we het welletjes. De motor laat een monotone dreun horen, het grootzeil staat snaarstrak en bovendien staat de giek nog vast met de bulletalie, alles kan geen kant meer op, behalve onze lichamen die heen en weer geschud worden.
​Zo komen we aan in Bormeo. We slingeren om 3 grote betonnen golfbrekers heen en leggen vast aan een steiger helemaal achter in de haven. Rust, dachten we. De deining loopt zelfs tot hier achter in de haven door. We rollen nog steeds. Naast ons ligt 19 ton Iers staal in de vorm van een boot: the magnet. De top van hun mast slingert in cadans een metertje of 2 heen en weer. Ik probeer een glaasje drinken in te schenken maar, oeps, over de rand. Jeroen heeft last van zijn nek en zegt: het lijkt wel of mijn hoofd er af rolt. Af en toe schudt de boot als een landvast strak komt te staan en weer terug schiet. Dit gaat een ongemakkelijk nachtje worden.

Na een nacht met weinig slaap kijken we elkaar aan: wegwezen. En in no time zijn we onderweg richting Bilbao. Geen wind, 18 mijl te gaan. Onderweg bij het ronden van een kaapje neemt de wind wat toe en laten we ons weer verleiden tot het hijsen van het zeil. Ook deze opleving van mr. Wind is van korte duur. En uiteindelijk bereiken we al motorend de haven. We legen contact via de marifoon, maar oh, wat is die communicatie slecht. Uiteindelijk roep ik dat we aan de kop van steiger 2 gaan liggen, waar de havenmeester over 5 minuten zal zijn. Ik vraag iemand op de kant of dit de gebruikelijke gang van zaken is? 'Welnee, 5 minuten is minimaal 15 minuten': antwoordt hij. In het havenkantoor horen we dat de haven 50 euro kost (ter vergelijk: in Amsterdam betalen we ca 28 euro en dan kun je nog in bad ook!) korting kan alleen in overleg met de Capitan, die is er pas later op de dag. We gaan morrelend akkoord en slapen in ieder geval als rozen. Het kot waar de wasmachine en droger in staat is een soort rommelhok en het dak wat gedeeltelijk is ingestort wordt gestut met een ijzeren paal. We lassen de volgende dag een 'werkdag' in en bezoeken in de namiddag de havenmeester opnieuw. Nee, de Capitan is er niet en deze 'havenmeester' mag geen korting geven. We besluiten om net buiten de haven te ankeren, in de buurt van 19 ton Iers staal. Er is geen deining, er staat een windje, heerlijk. Er komt een boot langs varen en we schommelen lichtjes heen en weer. Het Ierse staal ligt als een huis, onwrikbaar, geen beweging in te krijgen.

In Bilbao hebben we een paar heerlijke dagen. We bezoeken het magnifieke Guggenheim museum, en zijn erg onder de indruk van het gebouw. De stad is gezellig en wat we tot dusver van Spanje hebben gezien en meegemaakt vinden we het land schoon! De mensen zijn aardig, voorkomend en de sfeer is ontspannen. Wij vinden dat bewonderenswaardig, gezien het economische klimaat en de hoge jeugdwerkloosheid. Als ze kunnen proberen ze zich in het Engels verstaanbaar te maken en mijn Spaans gaat langzaam vooruit.
We treffen een Engels zeevarend stel en hebben veel contact met hen. Samen gaan we uit eten bij de Jachtclub. Jeroen hoeft geen 'tie' maar moet wel een lange broek aan, wordt er terloops meegedeeld.
​Op zaterdagochtend schijnt de zon uitbundig, we voelen een licht briesje. We lichten het anker, hijsen de zeilen in de haven en motoren, helaas, de haven uit. Misschien steekt vandaag de zeewind op! En ja, buiten de haven komt er langzamerhand meer wind. De deining is vandaag maar een half metertje en we zeilen. 19 ton Iers staal laat een monotone dreun horen in de verte; De enige dissonant vandaag.