Baai van Morbihan

We zwaaien Jan en Yvonne uit, met hun heerlijke eigenzinnige, maar vooral vreselijk lieve hond Basil. Zij gaan richting noord en wij vervolgen onze weg naar het zuiden. We lopen nog een rondje door Port Louis, doen wat boodschappen en keren dan terug naar de haven.

We zien een Grote Nederlandse Driekleur wapperen. Is die van ons? Nee er ligt nog een Nederlandse boot vlak naast onze White Pearl. Bijzonder want we zien niet zo veel Nederlandse jachten meer. We bespeuren geen leven in de boot maar na verloop van tijd verschijnt de eigenaar aan dek. Jeroen begint een praatje. Ze zijn vanuit Breskens ook onderweg naar Spanje, hebben alleen nog maar met windkracht 5 a 6 gevaren en inmiddels is er al bijna 600 liter diesel verstookt. De eigenaar is een professionele zeiler geweest, zo vertelt hij Jeroen. Later kijken we elkaar eens aan: windkracht 5 a 6 en zoveel diesel verstookt? Rare combinatie. Als je zeilt verbruik je toch geen diesel en ben je klimaatneutraal bezig. Bovendien hebben we de laatste week weinig wind gehad dus waar die wind vandaan komt? Maar zo realiseren we ons, het is moeilijk oordelen als jij niet op dezelfde tijd op dezelfde plaats was.

Na bespreking van het verleden worden de toekomstige plannen besproken. We vertellen van ons plan om de baai van Morbihan in te varen. Een soort binnenzee met een aantal eilanden waar het weer eens flink kan stromen. Er wordt gezegd dat je met springtij 9 knopen stroom kunt hebben. Van te voren moet je de route hebben geplot, want je vaart zo snel voorbij boeien dat je geen tijd hebt om te aarzelen: bakboord of stuurboord? Onze buurman gaat er niet naar toe, de stroming is hem veel te sterk en gevaarlijk! Wij hebben onze boeken en kaarten goed geraadpleegd en vinden het een uitdaging. Er moet weer flink gerekend worden. Waar vertrekken we om hoe laat, om op het eindpunt, in ons geval Vannes uit te komen om daar met genoeg water onder de kiel over de drempel te kunnen. We zijn daar uitgenodigd door Engelse vrienden die een borrel geven. Hun thuishaven is Southampton en ook zij zijn onderweg richting Spanje, Portugal. Ze zijn lid van de yachting association (Engelse variant van de toerzeilers?) waarvan ze de leden per mail hebben uitgenodigd voor de borrel op donderdagavond 6 uur. Gaan die echt komen?, vragen wij ons af. Misschien zeilen er wel meer leden van de yachting association hier in de regio. Het idee vinden we grappig en we zeggen toe om te komen.

De volgende ochtend stap ik in mijn zeilpak naar buiten. Het heeft de afgelopen nacht flink gewaaid en het is bewolkt. Uit ervaring weet ik dat de zee dan ruig kan zijn en het lekker is als je een zeilpak aan hebt. Van wind en opspattend water heb je geen last. De buren zijn ook in de weer maar negeren ons volledig. Ik doe een goedemorgen de lucht in en daarop wordt gereageerd. Wat ik vandaag verwacht? Er wordt gedoeld op mijn volledige zeilpak. Ik leg uit dat ik liever iets uittrek op een kalme zee dan dat ik iets aan moet trekken op een ruige zee binnen in een stampend schip. Vrouwenlogica vindt de man; ik beaam het maar. Het ontbreekt me even aan een snedig antwoord. Ondertussen denk ik: alsof ik opa Willem hoor!

​We vertrekken tegelijkertijd en hijsen het zeil in de haven en laten ons door het bedachtzame windje naar buiten glijden. Daar zien we in de verte de Driekleur met een gehesen zeil opstomen naar de laatste boei van de vaargeul. Een paar uur later moeten we nog enkele mijlen laveren naar de aankomsthaven Het is heerlijk zeilweer, goede wind, aangekomen in beschut vaarwater en mijn zeiljas is inmiddels uit. Een mijl voor ons uit zie ik nog net een Nederlandse driekleur wapperen, zonder zeilen, in een rechte streep naar de haven. Mannenlogica!

Een dag later komen we in Vannes aan na een prachtige tocht door het gebied van Morhiban met inderdaad heel snel stromend water. Op de foto's komt het waarschijnlijk niet zo tot zijn recht maar af en toe worden we naar links en dan weer naar rechts weggezet. Op onze Facebook pagina white Pearl op Reis heb ik een filmpje gepost. We zien het water om ons heen kolken maar hebben de boot goed in de hand. Het is wel grappig om dwars door de geul te gaan, de stroom zet ons wel daarheen waar we naar toe moeten. We hebben later een hele leuke avond met een 6-tal Engelsen. Er zeilden hier in de regio nog twee zeiljachten rond. Wanneer het onderwerp op Brexit uitkomt zijn de meningen verdeeld en blijkt hoe gevoelig dit ligt. Tegenover elkaar durven ze niet het achterste van hun tong te laten zien en de discussie wordt handig omgezet naar een beter liggend onderwerp.

Vannes is al weer een typische ommuurde vestingstad en we maken een wandeling langs stadswallen, poorten en vakwerkhuizen. Tegen het eind van de dag verlaten we Vannes op Hoogwater om over de drempel te komen en ankeren in de golf van Morbihan. In de dagen daarna fietsen en wandelen we door dit gebied met grote droogvallende delen waarin oesterbedden staan, scheepswrakken liggen te vergaan, menhirs een oud verleden weergeven en de plaatselijke bevolking in de droog gevallen delen oesters zoekt. Op de fotopagina heb ik een aantal foto's geplaatst van dit fantastische gebied. De dorpjes slapen nog, de huizen houden hun luiken nog gesloten en wachten op de stroom van vakantiegangers die gaan komen. Wat is deze Bretonse kust gevarieerd en mooi!