Anticlimax bij Antipaxos

Het was een perfecte dag; 's morgens vroeg vertrokken we uit het leuke baaitje bij het plaatsje Leuca aan de noord kant van Paxos voor een rondje rondom de twee eilanden Paxos en Antipaxos. Helaas stond er weinig wind............

......maar we hadden nog maar net de Noord-West hoek gerond of we werden verrast met gigantische rotsen loodrecht uit de zee opkomend. Magnifiek was het plaatje, her en der grotten waar je met een klein bootje naar binnen kon varen.
Om de mooiste foto te maken stapte ik met Tom in het bijbootje. Ik peddelde met het bijbootje en onderwijl voeren Jeroen en Willianne dicht onder de rotsen waar ze op aanwijzing van Tom dan voor langs moesten varen. Ondertussen waren er ook weer de met mensen samengepakte rondvaartboten die met hun hekgolven ons flink lieten schommelen; maar ach alles voor die ene perfecte foto. En wat mij betreft is die meer dan geslaagd.

We voeren verder langs de adembenemende kust en staken over naar Antipaxos waar we voor de lunch ankerden. We zwommen in het meest heldere water ooit gezien en Tom en Willianne bekeken nog diverse grotten in de omgeving. De wind stak op en de zeilen werden gehesen om het rondje af te maken. Aan de zuidpunt van Antipaxos lagen nog een aantal rotsen maar volgens de kaartplotter konden we er tussen door. het zou niet ondieper dan 5 meter worden. Een groot motorjacht gaat ons voor en we zien her en der ook diverse zeilboten geankerd. We bekijken voor de zekerheid nog een andere kaart en ontdekken dat er op die kaart een drempel staat met een waterdiepte van slechts 1 meter. We kiezen het zekere voor het onzekere en draaien om. 100meter verderop ligt een rots waar we bovenop varen en die niet op de kaart wordt aangegeven. Een dreun trilt door het schip en we liggen meteen stil. We weten direct wat er aan de hand is. We liggen vast op de rots en wanneer we beneden zijn gekomen zien we het al; de vloerplanten liggen met kromme schroeven niet meer op hun plaats. Gelukkig is er nergens water te bekennen maar we zien wel de scheuren door de spanten lopen. We laten de boot door de wind hellen en gaan aan een kant hangen om haar nog schever te trekken en dan glijden we bijna moeiteloos van de rots af en zijn we vrij in open water. We zeilen naar de haven ca. 5 mijl verderop ondertussen de schade in de boot opnemend. Daaraan gekomen duiken we met camera onder de boot en lichten de verzekeringsmaatschappij in. We proberen nuchter te zijn en weten dat het wel goed komt maar wel een hoop werk oplevert. 's Nachts worden we beide wakker en praten er over na. 's Morgens worden we wat katterig wakker, zeg maar de day after...

We zeilen met Tom en Willianne terug naar Corfu en liggen een paar dagen in een haven. We huren scooters om het eiland ook over land te verkennen en komen nog op een paar prachtige plaatsen. Aan het eind van de week gaan zij weer naar Nederland en is het afscheid zoals altijd moeilijk. Wij vertrekken daarna richting het Lefkas gebied omdat daar meer watersport-gebonden industrie is.
Op zaterdag komen we na een lange dag zeilen, er stond wind, aan in Preveza. We kunnen langs de kade liggen waar de toeristen 's avonds in drommen flaneren.
Zondagmorgen bezoeken we een aantal Marina's en werven die onze boot misschien kunnen repareren, maar ze zijn allemaal gesloten. We doen wat kleine klusjes op de boot en aan het eind van de middag zien we dan eindelijk een havenmeester langskomen. Of we even samen met onze bootpapieren naar het havenkantoor willen komen. Tien minuten later staan we daar te wachten totdat hij de persoon voor ons heeft ingecheckt. We horen hem vragen naar de lengte van de boot, de booteigenaar noemt een getal en de havenmeester vraagt of dat werkelijk zo is. Er glimt humor in de ogen, want zo vertelt de havenmeester als de lengte niet klopt dan krijgt hij het stuk van de boot dat niet is opgegeven.
Even later zijn wij aan de beurt en wordt ons gevraagd naar de lengte van de boot en wil de havenmeester hetzelfde verhaal vertellen. Wij wijzen naar ons illegale bootpaspoort waarop onze lengte zwart op wit staat. En passant vertelt de havenmeester dat al de bonnetjes die hij uitschrijft voor ons binnenkort via een computerprogramma gaan. Een bonnetje voor het havengeld 11,50 voor twee nachten. Een bonnetje voor de borg voor de chip die we krijgen om electriciteit en water te tappen, 10 euro, die we bij inlevering weer terug krijgen. En last but not least een bonnetje voor 10 euro voor het bedrag wat op de chip staat. In totaal betalen we 31,50.
Hij vervolgt zijn verhaal: hij is ingehuurd om het computerprogramma te installeren maar omdat het nog even duurt schrijft hij nu bonnetjes uit. Hij verdient daar 495 euro per maand mee en van de dokter mag hij niet te hard werken omdat hij al 5x een hartaanval heeft gehad. Ondertussen groeit de stroom betalende bootbezitters achter ons. Ik kijk eens achterom en zie toch wel 10 personen staan. De havenmeester geeft geen krimp; dit is zijn theatervoorstelling, waar hij zichtbaar van geniet.

We gaan op onderzoek naar een goede werf die onze boot kan repareren. Aanvankelijk lijkt het dat we ca 3 weken moeten wachten om gelift te worden en dan nog tot november moeten wachten voor de reparatie. Bij een andere werf gaat het veel sneller en overrompelt het ons wat. Volgens afspraak worden we woensdag gebeld dat we kunnen komen om gelift te worden. Wij denken dat ze alleen de onderkant inspecteren om te liften voor het maken van een offerte. Dat is echter niet de bedoeling, we worden meteen op het land gezet en voordat we het weten gaan we trapje op en af om in de boot te komen. De dagen daarna komt de een na de andere proffesional langs om zijn licht te laten schijnen over de schade; uiteindelijk moet het leiden tot de offerte die we eerst door de verzekering moeten laten goedkeuren. Ondertussen beginnen wij met onze winterklussen die we nu naar voren halen. De romp wordt flink onderhanden genomen en daarna in de was gezet. Kleine reparaties en schroefonderhoud worden gedaan en we vragen offertes voor een nieuwe genua, kuipkussens en een extra luik in de gastenhut. Onze winterhaven waar we van plan zijn om wat langer te blijven, vragen we of zij een ligplaats hebben. En zo zijn we druk met van allerlei dingen.

De sfeer op zo'n werf is apart, je moet er niet te lang in rondhangen. Naast werkzaamheden aan je boot is er niets te doen want voor het dagelijks leven moet je een tunnel door die je in Preveza brengt. Helaas is de tunnel niet toegankelijk voor voetgangers en fietsers en zijn we genoodzaakt om aan de kant van de werven te blijven. Wel gaat er elke morgen om 10 uur een busje naar de stad waarmee je dan om 12.30 weer terug gaat. De meeste mensen zijn hier maar een paar dagen en laten de boot achter voor de winter om volgend jaar in het voorjaar terug te keren. Anderen staan een week op de kant ivm werkzaamheden maar gaan het water weer in en verdwijnen weer uit het beeld. En alhoewel de voorzieningen goed zijn voelen we ons wat vervreemd van de wereld waar het leven zich afspeelt. De offerte laat wat langer op zich wachten, de verzekering maatschappij gaat een expert sturen.

In afwachting daarvan besluiten we om een auto te huren en naar nationaal park Vikos in het Noorden te rijden waarover ik ooit in een reismagazine las. Er is een canyon die als bijzonder wordt omschreven. Aanvankelijk zitten we helemaal verkeerd maar uiteindelijk komen we 's avonds om 7 uur aan in een plaatsje waarvandaan je naar een verlaten klooster met een uitzichtpunt kunt lopen. De volgende ochtend is het regenachtig maar gelukkig is het uitzichtpunt fantastisch. Bij een ander uitzichtpunt zien we dat de canyon is dicht getrokken met bewolking en bezoeken we andere bijzondere plaatsen in de omgeving. 's Middags wordt het beter en rijden we naar het plaatsje Vikos en zien hoe van daaruit de canyon zich tussen de bergen door slingert. De droge rivierbedding lijkt een grindpad op de bodem, maar het wandelpad ligt iets hoger en slingert zich door het immense groen van de canyon. We besluiten om de volgende dag naar de bodem af te dalen, dan moet de zon schijnen en zullen de stenen niet meer glibberig zijn. Het wordt een flinke uitdaging voor mijn ledematen en eigenlijk vraag ik mij af: is dit verstandig? Mijn verlangen krijgt de overhand en zo gaan we samen naar beneden om langzaam te worden opgenomen in de groene jungle. Wat een waanzinnige omgeving en wat is dit puur genieten.

Later op de dag rijden we terug naar ons 'huis' in afwachting van de expert. De expert heeft geen bijzondere opmerkingen, nu is het wachten totdat hij heeft gerapporteerd. Dit wachten is niet mijn sterkste kant maar eindelijk komt het verlossende woord, we kunnen onze gang gaan. De werf krijgt opdracht en wij vliegen voor een paar weken naar Nederland omdat we niet op de boot kunnen blijven als die wordt gerepareerd.