Eenmaal uit de havenkom blijkt er genoeg wind te staan om te zeilen en wordt het grootzeil gehesen en de fok uitgerold. Daar gaan we, misschien wel 13 uur heen en weer rollen. Na een uurtje heb ik het al wel bekeken, het wordt een lange dag, ik kruip nog even in de achterhut. Ik nestel mij behaaglijk in een slaapzak met de oordoppen in. Langzaam verflauwen de geluiden om me heen en doezel ik weg.
Als ik een uurtje later boven kom staat de zon ongenaakbaar aan de hemel. De wind is helaas langzaam aan het afnemen en na een uurtje klotsen is het mooi geweest: de motor gaat aan. In de loop van de dag gaat de wind waarschijnlijk weer aantrekken en rond de kaap hopen we dat het kaapeffect gaat optreden. Meestal versnelt de wind in die omgeving en dat kan ons vandaag een extra duwtje in de rug geven.
Ondertussen glijden de mijlen zee onder ons door en komt Cabo San Vincente in zicht. We ronden de kaap uiteindelijk met prachtig weer en zonder genoeg zeilwind, terwijl de boeken spreken van een geduchte kaap. Niets van dat alles, 5 mijl na de kaap ligt een ankerbaai waar we het anker in rustig water laten vallen. Zeiljacht blue dream laat vlak naast ons het anker vallen en niet lang daarna worden we via de marifoon uitgenodigd voor een borreltje. Thom en Hilda hebben de gewoonte om na iedere 'mijlpaal' een scheepsbitter te drinken. Deze keer toosten we op het feit dat we bij de Algarve zijn aangekomen.
Lagos is een plaats waar restaurants en bars, marktkramen met souvenirs, excursies per boot naar bijzonder plekken, aan ons worden opgedrongen. In de haven is het erg warm en na twee dagen haven besluiten we de kakofonie die ook hele leuke kanten heeft te verruilen voor de rust van een ankerbaai. Helaas varen er veel motorboten op hoge snelheid voorbij, maar ach de zonsondergang in alle rust en stilte maakt veel goed, we blijven nog wel even.