Vandaag naar de boot, eindelijk klussen. Na huis opruimen en alleen nog maar bezig zijn met het regelen van allerlei zaken is nu eindelijk 'project boot' aan de beurt. Het oogt koud en we dralen bij het ontbijt, het wordt zo wel warmer.
Als we in de auto stappen wijst de temperatuurmeter een halve graad aan. Wanneer we dichterbij Makkum komen spring de meter naar een graad en een stukje verder naar anderhalve graad. ' 'Het gaat de goede kant op' zegt Jeroen, zoals altijd optimistisch. Een waterig zonnetje komt te voorschijn, het kleurt de wereld vrolijk. De stemming wordt steeds beter. In Makkum wuiven de masten ons tegemoet.
Bij de boot aangekomen oogt die redelijk groen ipv wit. We zetten eerst de stroom en de kachel aan en dan naar de zeilmaker. Vandaag gaan we ons stormzeil uitzoeken. Het wordt fel gekleurd oranje dan zijn we in ieder geval zichtbaar in een storm. We kijken nog naar een spruit voor het zeeanker dat in bestelling staat. Ook allerlei veiligheidsmiddelen zijn in bestelling. We liggen aardig op schema met de voorbereiding maar 1 april gaan we niet halen.
Jeroen heeft moeite om zijn werk los te laten. Als ik hem vraag wanneer hij denkt te gaan stoppen en tijd vrij te maken voor project boot en hem confronteer met mijn gedachten of hij überhaupt het werk los kan laten?, kijkt hij me schaapachtig, lachend aan. 'Ja.., eh..., ik kan mijn collega's toch niet voor al dat werk op laten draaien?' Voorlopig wordt het dus een combi van reizen en werken. Het hindert niet, het voelt niet meer als moeten maar als mogen, wat een privilege!
Terug bij de boot is die inmiddels lekker warm. Omdat er geen water op de steigers is moeten we met de puts en schrobber het dek ontgroenen. Er staat een koude noordenwind maar we schieten lekker op en White Pearl heeft na die tijd weer een parelmoer glans.
Thuis aangekomen duik ik weer in het boek van Vivian Oskam: blijven drijven. Het verhaalt over hun tocht van Nederland via Zuid Amerika, Patagonië naar uiteindelijk Nieuw-Zeeland. Ik zit lekker bij de kachel en geniet met volle teugen. Het is me duidelijk, Patagonië gaat het niet worden met de boot, bbbrrrr....... veel te koud!
Thuis aangekomen duik ik weer in het boek van Vivian Oskam: blijven drijven. Het verhaalt over hun tocht van Nederland via Zuid Amerika, Patagonië naar uiteindelijk Nieuw-Zeeland. Ik zit lekker bij de kachel en geniet met volle teugen. Het is me duidelijk, Patagonië gaat het niet worden met de boot, bbbrrrr....... veel te koud!
