En dan staan we in een leeg huis. Een huis waarin de ziel, onze ziel, langzaam is weggeëbd, met elk meubelstuk of verhuisdoos dat daaruit werd weggehaald.
De afgelopen dagen hebben we hard gewerkt om het huis leeg te krijgen. Een gedeelte van de inhoud ging naar de kinderen of andere bekenden. Een gedeelte ging naar Syrische vluchtelingen. Ons overgebleven 'bezit' bestaat uit een 15-tal verhuisdozen waarin onze meest dierbare spullen zijn opgeslagen. Ik herinner me de avond voordat we gingen verhuizen naar dit huis. Alles was gepoetst en geboend, netjes in de verf gezet. Voelde me trots dat we in dit geweldige huis gingen wonen en het ruimtegebrek was opgelost. Wat zou dit huis ons brengen? Destijds had ik niet verwacht dat we 21 jaar lief en leed samen met de kinderen zouden delen in dit huis. Ze waren 5, 4 en 2 jaar toen we hier kwamen wonen. Als jong volwassenen hebben ze het ouderlijk huis verlaten.
Flitsen uit die 21 jaar schieten door me heen. De herfsttafel met zaken vol bladeren, eikeltjes en kastanjes ongeordend gedumpt. De wintertafel rondom kerst met het spiegeltje als ijsbaan en de kunstsneeuw daaromheen, schemerig verlicht door de kleine huisjes met een waxinelichtje er in.
Flitsen uit die 21 jaar schieten door me heen. De herfsttafel met zaken vol bladeren, eikeltjes en kastanjes ongeordend gedumpt. De wintertafel rondom kerst met het spiegeltje als ijsbaan en de kunstsneeuw daaromheen, schemerig verlicht door de kleine huisjes met een waxinelichtje er in.
De ijsbaan achter huis in strenge winters waar ik de thermoskannen met chocolademelk al klaar had staan voor de kinderen als die uit school kwamen. Maar vooral de waterpret in de zomer met bootjes, surfplanken en de watertrampoline. Ik herinner me nog het moment dat Jeroen thuis kwam met een roeibootje, het had een groene binnenkant, en dat een van onze kinderen gek van vreugde stond te dansen in het bootje. De feesten van 12 en een half jarig huwelijk, 40 jaar oud, 50 jaar oud. 25 jaar getrouwd en ons afscheidsfeest voordat we definitief met de boot vertrokken. Wat heeft dit huis ons veel gebracht en wat hebben we hier een geweldige tijd gehad. Maar nu, leeg, zonder inhoud, zonder ziel, is het tijd om de voordeur dicht te trekken en definitief verder te gaan waar we de boot hebben achter gelaten: Zuid-Portugal.
Ruim 4 weken waren we in Nederland. De opruimwerkzaamheden namen minder tijd in dan gedacht en dus bleef er tijd over om bij de kids nog wat te klussen en moeders een nieuwe slaapkamer te bezorgen; een middagje Ikea voor een nieuwe kast, de beddenzaak voor een nieuw bed, wat een luxe!
Naast alle opruimwerkzaamheden en klussen hebben we heel veel vrienden kunnen bezoeken en hadden we een heerlijke tijd in Nederland. In onze laatste dagen in Nederland valt de eerste natte sneeuw en daalt de temperatuur richting 0 graden.
Ruim 4 weken waren we in Nederland. De opruimwerkzaamheden namen minder tijd in dan gedacht en dus bleef er tijd over om bij de kids nog wat te klussen en moeders een nieuwe slaapkamer te bezorgen; een middagje Ikea voor een nieuwe kast, de beddenzaak voor een nieuw bed, wat een luxe!
Naast alle opruimwerkzaamheden en klussen hebben we heel veel vrienden kunnen bezoeken en hadden we een heerlijke tijd in Nederland. In onze laatste dagen in Nederland valt de eerste natte sneeuw en daalt de temperatuur richting 0 graden.
Twee dagen voor vertrek staan we huiverend, even op de dijk bij Lauwersoog, afscheid van Nederland, de Wadden. Veel warmer dan 2 graden was het niet, mistig, waterkoud. In de verte vaart de veerboot naar Schiermonnikoog. We kunnen ons niet voorstellen dat we binnenkort weer 20 graden buitentemperatuur hebben. We zijn benieuwd hoe White Pearl, ons huis, er bij staat. Voor die tijd hadden we haar netjes schoon gemaakt en de werf zou de nieuwe antifouling aanbrengen. Er wachten ons de eerste dagen een paar flinke klussen. Zelf het vrijboord nog poetsen en de roerlagers vervangen voordat ze weer het water in gaat. Het lummelbeslag gaan we nog vervangen en dan kunnen de zeilen er weer op, en begint ons zwerversbestaan weer. We gaan een alcoholvrije- en uiterst-sober-eten-maand tegemoet, na alle uitbundige ontmoetingen van de laatste tijd een zeer noodzakelijk kwaad!
Vanuit Faro gaan we langzaam Oostwaarts. We willen voor de jaarwisseling Gibraltar gepasseerd zijn en in de Middellandse Zee liggen. Afhankelijk van het weer, we kunnen ons geen voorstelling maken van winter in Zuid-Spanje, blijven we door zeilen. Van Spanje gaan we richting de Balearen (Mallorca en Ibiza), Corsica en Sardinië, Sicilië en dan door naar Griekenland, Turkije, Cyprus om uiteindelijk volgend jaar december in Israël te zijn. Voorlopig is dit het globale plan.
Op de dag van ons vertrek is het gelukkig mooi weer. De trein brengt ons naar Schiphol; elke kilometer die de trein aflegt weekt ons langzaam los van het leven in Joure. Voordat we het weten stijgt het vliegtuig op. De schemering valt in en in het donker komen we in Faro aan. Onze eerste klus de volgende ochtend: boodschappen doen. De jas en lange broek maar aan want in de boot is het nog fris. Op de terugweg gaat het ene na het andere kledingstuk uit, het zweet begint te lopen. Dadelijk maar snel de korte broek aan en dan maar klussen in de zon! Het leven bevalt ons hier wel weer!
Op de dag van ons vertrek is het gelukkig mooi weer. De trein brengt ons naar Schiphol; elke kilometer die de trein aflegt weekt ons langzaam los van het leven in Joure. Voordat we het weten stijgt het vliegtuig op. De schemering valt in en in het donker komen we in Faro aan. Onze eerste klus de volgende ochtend: boodschappen doen. De jas en lange broek maar aan want in de boot is het nog fris. Op de terugweg gaat het ene na het andere kledingstuk uit, het zweet begint te lopen. Dadelijk maar snel de korte broek aan en dan maar klussen in de zon! Het leven bevalt ons hier wel weer!
