|
|
 Enigszins geïrriteerd tikt Jeroen tegen het raam van onze huurauto. Wat hij ook probeert met creditcard en instructies op het schermpje van de pomp, er komt geen benzine uit. Ik probeer het ook maar eens, maar helaas mijn magie werkt niet beter. Jeroen is er klaar mee: ‘we zoeken wel een andere pomp’, eentje waar iemand ons gewoon bedient’ merkt hij op. ‘Die zal er niet zijn’ kaats ik terug.
2 Comments
 Onze buurman zit de ondergaande zon te fotograferen. De lucht kleurt van diep geel naar oranje en diep donkerrood. Het is een mooie avond. Jeroen is in de kombuis het eten klaar te maken, dat hij bijna gaat serveren. ‘Genoeg voor drie?’ vraag ik hem. Jeroen knikt bevestigend.
 ‘U mag hier niet naar binnen hoor’, zeg ik tegen de man die de deur opentrekt van een gebouw dat in de steigers staat en verborgen wordt door een houten façade. Ondertussen wijs ik naar zijn broek en zeg: ‘Jeans are forbidden’.
 ‘Er uit!’ Het dekbed wordt met een ruk van me af getrokken. Met een half open oog kijk ik uit het dekluik en zie een strakblauwe hemel. Het zonlicht is te scherp voor mijn ogen en ik sluit ze dan ook maar weer snel. Ik voel rondom mijn hoofd door het open luik een luchtstroom gaan. Zou er wind staan?
 ‘On behalf of the people of Maine and the US, welcome’: zegt Lucy Ball, als we haar vertellen hoe mooi we het in Maine vinden. Ze is bij ons aan boord en dat mag een wonder heten. Ze is 86 jaar, staat stijf van de reuma en trilt alsof ze Parkinson heeft.
 ‘Gaan we hier doorheen komen?’ Vraag ik Jeroen. Ik krijg geen antwoord maar hij draait de gashendel van ons buitenboordmotortje vol open. Vol spanning kijk ik links en rechts van ons hoeveel voortgang we maken.
 ‘Dit is gewoon intensieve visserijj’, zegt Jeroen. Ik kan het niet anders dan beamen. Samen kijken we naar alle vrolijk gekleurde boeitjes dansend op het water waar we tussendoor slalommen.
 Als ik vanaf de taxiboot weer op onze boot stap zie ik het al. De trap naar binnen toe is weg en de motor is zichtbaar. Ik hoor wat gestommel en daar is Jeroen, verhit, zijn bovenlijf ontbloot. Ik kijk hem vragend aan en laat de twee tassen met schone was in de Kuip staan. ‘Hoe staan de zaken er voor?’ Vraag ik hem, wetend wat hij aan het uitspoken is. ‘Ik heb goed en slecht nieuws’, zegt Jeroen. ‘Het goede nieuws is dat ik bijna alle schroeven los heb kunnen krijgen, het slecht nieuws is dat er nog 2 muurvast zitten’. ‘Ze zijn waarschijnlijk vastgeroest, ik heb al van alles geprobeerd’, vervolgt hij.
 In het visitors center in Charleston boek ik tickets voor het ‘Gospel to Gershwin’ concert in the Circle Church. De mevrouw achter de balie vertelt enthousiast over de kerk en dat we vooral niet moeten vergeten de begraafplaats te bezoeken. ‘The church is round, do you know why? Ik schud ontkennend mijn hoofd. Het is weliswaar een legende en of het waar is weet ze niet. ‘It is build round, so the devil can’t hide in the corners’: zo vervolgt ze haar uitleg.
 Op de gevel hangt een bord waarop staat Erica’s bakery. We openen de deur en zien een hoop blikken en potjes staan. Onder de toonbank, in een soort van vitrine, staan verpakte stukken cake, maar wij zijn op zoek naar brood. Achter de toonbank staat een grote eetkamertafel waaraan een mevrouw van een vierkante meter zit. Ze staart op het schermpje van haar telefoon.
 ‘Er gaan steeds meer rode lichtjes branden’ : merkt Jeroen op. ‘Misschien moet je de auto even stilzetten en uit doen’: antwoord ik. Zoals altijd doet Jeroen alles wat ik zeg. Even later staan we langs de kant van de weg. Bij het omdraaien van de contactsleutel zegt de auto: ‘tok, tok, tok’. Helaas komt er geen leven meer in. Het lijkt een accuprobleem. Niet veel later staat de locale bevolking onder de motorkap te turen naar wat ons op deze plek heeft doen stilstaan.
 Plotsklaps zie ik iets wits achter de boot. Mijn eerste gedachte een orka? Gaan we nu eindelijk die grote beesten zien? flitst door mijn hoofd. Ik kan alleen nog maar mm, mmm zeggen en met mijn vinger wijzen naar de witte vlek achter de boot.
 Ik leef in 2 werelden, de laatste dagen in Nederland. Nagenietend van de vakantie in de Italiaanse Dolomieten. Wat hadden we een pracht tijd met zijn zessen in Ortisei. Wat een luxe om met ons hele gezin en aanhang een week bij elkaar te kunnen zijn. Quality time!
 Ik word ergens wakker van maar de realiteit dringt nog niet tot mij door. Door mijn wimpers speur ik in de omgeving af in het nog grauwe ochtendlicht. De zon staat op uitbarsten en zal enkele seconden later onze hut in lichterlaaie zetten. Uit mijn ooghoeken zie ik een figuur staan. In zijn handen heeft hij een pistool.
 Ik gooi de knuppel in het hoenderhok en vraag de lokalen op het terras, als je dat al zo mag noemen, naar wat zij van de situatie vinden. Binnen no time ontspint zich een discussie over wel of niet vaccineren.
 Ik betrap mezelf er op dat ik aan het tellen ben in de zin van: hoeveel maanden/weken zijn we hier nog, hoeveel maanden voordat het orkaanseizoen voorbij is, hoeveel tijd voordat het kerst is enz. enz.
 ‘Als we maar gek genoeg doen, mogen we misschien wel mee eten’, zegt Jeroen. We zijn per gehuurde auto Martinique aan het ontdekken, en zijn op zoek naar een restaurantje om te gaan lunchen. Even verderop ligt een totaal vervallen ziekenhuis, zo ontdekten we eerder.
 We zijn inmiddels al weer 2 1/2 week op Sint Maarten en het einde is in zicht. Aan het eind van de week gaan we nog even terug naar Saba. Op Sint Maarten haalden we onze 2e vaccinatie en we zijn nu volledig ingeënt. Niet dat we nu af zijn van alle formaliteiten want zojuist zijn we naar de kliniek geweest om ons voor de zoveelste keer te laten testen. De verpleegster doet haar handelingen voorzichtig en binnen 5 minuten staan we weer op straat. Een uurtje laten heb ik de testresultaten in de mailbox en kan ik het formulier voor toelating tot Saba invullen.
 ‘Jullie uit Friesland’: zegt de man op de ladder die tegen een huis staat. ‘Ik ken jullie’: vervolgt hij verder. Al pratend komen we er achter dat hij bij het gymnasion heeft gewerkt in Joure. Maar hij is inwoner van Saba, zo vertelt hij ons. Wat is de wereld klein merken we naderhand op.
 ‘No, she is closed now’ zegt de mevrouw achter een tafel in de buurt van de bakker waar ik even snel een broodje denk te scoren voor Jeroen. Jeroen zit even verderop in een cafeetje waar we net 2 koffie hebben besteld. ‘Ja dat kan ik ook wel zien’ bedenk ik me, want het rolluik zit dicht. Voor de zekerheid vraag ik het nog eens: ‘when is she open’? Het antwoord luidt opnieuw: ‘she is closed now’.
 Lekker die regen He? Ja’ beaamt Jeroen. Inwendig moet ik er om lachen. Normaal gesproken zet Jeroen geen stap buiten de deur als het niet moet terwijl het regent. En als.....dan probeert hij zijn nek zo ver als mogelijk tussen zijn schouderbladen te trekken, alsof het daar minder van wordt? Maar hier is een regenbuitje lekker verfrissend!
 ‘De zon is peper vandaag’ zegt onze reisleider Tony als we een Saramakaans dorp bezoeken. Later deze week vertelt hij dat hij 2 kinderen heeft en zo zegt hij: ‘er zit één in de oven’.
Eindelijk snap waar die uitdrukking vandaan komt. Want zo voelt een oceaan oversteek. Ik staar een beetje over de eindeloze watervlakte. Ben gebiologeerd door het spel van de golven. De vliegvissen vind ik grappig, maar dat eindeloze zitten.....Ik ben geen persoon met rust in de kont om het zo maar eens te zeggen.
 Zo dat is eruit, denk ik dan maar. We liggen in de haven maar er is zo veel swell waardoor ik me niet lekker voel. De wasbak is gelukkig in de buurt en mijn lunch verdwijnt door het gootsteenputje. Of.....zou het toch Corona zijn.......
|
