In Coruna komt Franca aan boord. We kennen haar niet en zij kent ons niet. Via onze site heeft ze met ons contact gezocht en hebben we afgesproken dat ze meezeilt vanaf A Coruna naar Vigo.
Met de bus gaan we naar het treinstation om haar op te halen. De buschauffeur wil ons niet meenemen omdat hij geen briefje van 50 euro kan wisselen. We moeten maar met een andere buslijn gaan nadat we gewisseld hebben. Bij de andere bushalte staat een mevrouw en ik vraag haar of deze bus ook naar het station gaat. In rad Spaans gaat ze mijn vraag beantwoorden. Ik begrijp er geen hout van. Ik vraag haar of ze wat langzamer wil gaan praten en dat doet ze maar ondertussen zijn er nog heel veel vreemde woorden voor ons en ik schud mijn hoofd zachtjes. Na 5 minuten Spaans slaat ze haar ogen naar de hemel en slaat een kruis, alsof het daar te halen is. Het komt er op neer dat we met deze bus naar het busstation gaan, dat op 2 minuten lopen van het treinstation ligt. Onderweg gebaard ze ons dat we er uit moeten en inderdaad als we buiten staan zien we het treinstation liggen.
En dan is Franca er. Onze eerste dag zeilen we een klein rondje door de baai. Ze kan goed zeilen maar op zee heeft ze nog nooit gezeild. Ze heeft een klein beetje last van zeeziekte maar is erg enthousiast. De volgende dag verlaten we A Coruna en gaan dan eindelijk de noordwest punt om. Onderweg ankeren we bij een kleine eilandengroep en maken daar een wandeling naar de vuurtoren tussen heel veel meeuwen met jonkies.
En dan is Franca er. Onze eerste dag zeilen we een klein rondje door de baai. Ze kan goed zeilen maar op zee heeft ze nog nooit gezeild. Ze heeft een klein beetje last van zeeziekte maar is erg enthousiast. De volgende dag verlaten we A Coruna en gaan dan eindelijk de noordwest punt om. Onderweg ankeren we bij een kleine eilandengroep en maken daar een wandeling naar de vuurtoren tussen heel veel meeuwen met jonkies.
We hebben fantastische zeildagen, we lopen met een bakstagwind de hoek om. Af en toe bij een kaap vliegt de wind even naar de 6 Bft en staan er mooie witte schuimkoppen op het diepdonkerblauwe water. Het landschap is weer ruig en de bergen hoog. We ronden Cabo Finisterre. Ook zo'n magische kaap, de meest westelijke punt van Spanje. Jeroen wordt daarom getrakteerd op een broodje bokworst. We hebben zo onze eigen wijze waarop we magische momenten vieren! En dan zeilen we de Ria de Muros binnen. In de verte zagen we al dat het water in de baai lichtblauw is in plaats van donkerblauw met schuimkoppen. Plotsklaps valt de wind nagenoeg weg, het water is vlakker en het lichte briesje wat we voelen is warm, behaaglijk warm. De watertemperatuur is drie graden warmer. De trui gaat uit en we varen een groen landschap in met dorpjes aan de oever waar de oranje daken het landschap domineren. We zijn nu echt aan de westkant van het Iberische schiereiland gekomen.
Een paar dagen later zeilen we door de Ria de Arousa tussen de mosselbanken en dan zien we in de verte dolfijnen. We rollen gauw de fok in en slalommen tussen de mosselbanken door naar de dolfijnen. Het is een grote groep. We genieten met volle teugen. Dan duiken ze rechts en dan weer links op. In een andere Ria bezoeken we een pittoresk stadje en dan zijn we in Vigo. Hier stapt Franca af, ze heeft heel wat bijgeleerd op zeezeilgebied. Ze gaat nog lopen in Oostenrijk, om daar te komen boekt ze vanuit Spanje een vlucht naar Genève, om van daar verder te reizen naar Oostenrijk. Voor haar een compleet nieuwe ervaring omdat ze nog nooit heeft gevlogen. Ondertussen hebben we contact met Tom en Willianne die over twee dagen aankomen. Zij nemen nieuwe voorraad hagelslag voor ons mee, kunnen we weer een tijdje verder. Met Tom en Willianne gaan we deze Ria's verder ontdekken en zeilen we door naar Portugal.
Enkele dagen later zijn Tom en Willianne er. Ondertussen hangt er in de Ria smog van de bosbranden in de regio. Aanvankelijk dacht ik nog dat er gebbq-ed werd in de haven, maar dat idee verdween snel. Ook vallen er asblaadjes en roetdeeltjes op de boot. De waterslang doet goed werk en spoelt de boot schoon en houdt ons koel. Op de ochtend van vertrek zien we grauwe rookwolken op diverse plaatsen in het achterland maar in de ria staat een enorme smog. Gelukkig neemt de wind in de komende dagen flink af waardoor de branden zich niet verder uit kunnen breiden, hopen wij. Bij de islas cies ankeren we en daar is het redelijk helder met mooie vergezichten.
De volgende dag liggen we aan het eind van een Ria op een ankerplaatsje en scheren de blusvliegtuigen niet ver van onze boot over/in het water om hun buik vol te laten lopen met bluswater.
'Wel sneu' zegt Tom, 'wordt je als vis opgeschept uit het water en zomaar uit een vliegtuig gegooid in een brandende vuurzee'.
'Wel sneu' zegt Tom, 'wordt je als vis opgeschept uit het water en zomaar uit een vliegtuig gegooid in een brandende vuurzee'.
