Onderweg naar Lissabon

Laat in de middag komen we aan in Aveiro, 5 mijl stoomopwaarts van een rivier. De haven is een lange steiger met geen andere nationaliteiten dan de Portugese aangemeerd.

In de pilot staat dat Aveiro het Venetië van Portugal is. 's Avonds maken we nog een korte wandeling en ontdekken waarom. Er is hier een kanalenstelsel met allemaal bruggen waardoor gemotoriseerde gondels varen. Op de terugweg passeren we een piepklein sluisje wat toegang geeft tot het kanalenstelsel. Er is een sluiswachter en we raken aan de praat met hem. Hij verteld dat het sluisje 24/7 draait en dat wij er met de bijboot door mogen.

Het plan is gemaakt, de volgende ochtend varen wij door de sluis die al open gaat als wij met ons rode monstertje aankomen.
Dit keer verkennen we de stad per bijboot. Wij zijn het enige andere bootje naast de gondels die het allemaal wel vermakelijk vinden dat vreemde rode bootje tussen hun. Halverwege leggen we aan en doen een lunch op terras en maken een wandeling door het stadje. Toevallig komen we op de gemeentelijke begraafplaats en ontdekken dat rondom de begraafplaats een muur van kleine huisjes is gebouwd waarin de kisten bijgezet worden. Door de ramen kunnen we de kisten zien en er zijn zelfs huisjes open waar je zo naar binnen kunt gaan. We verwonderen ons dat binnen Europa er nog zoveel cultuurverschil kan zijn.

's Middags verplaatsen we ons naar een ankerbaai niet ver van zee omdat we de volgende dag verder naar het zuiden trekken. Er is een piepklein plaatsje: Sao Jacinte, wat heel vriendelijk oogt. Als het anker valt roept onze Nederlandse buurman Mark naar ons. Heel toevallig, er liggen wel 5 Nederlandse jachten in dit baaitje. We nodigen hem uit voor een wijntje. Het blijkt dat hij in zijn eentje op wereldreis is maar met motorpech gestrand is. Hij kan deze klus, naast alle andere klussen die hij heeft, niet fixen en is afhankelijk van een monteur. Die komt de ene dag wel maar de volgende dag weer niet. Ondertussen scheuren er allemaal kleine vissersbootjes langs met grote hekgolven. De boten voor ankeren wiebelen flink heen en weer. Mark vertelt dat hij zichzelf boven in de mast had getakeld om zijn gerepareerde windgenerator opnieuw te plaatsen, wat extra moeilijk werd door deze golven. Er zijn blijkbaar wat Nederlandse scheldwoorden over het water geschald. Mark, achter in de 20 schat ik, valt gretig op de kaas aan: 'jullie hebben kaas!' De volgende ochtend begrijpen we waarom. In het kleine plaatsje is een bakkerij met zoetigheden en een 'supermarkt' met een toonbank. Links en rechts worden groenten en fruit aangeboden maar verder is er niet veel soeps te krijgen. We nemen een paprika mee en een blikje champignons, wat met een trapje boven van de stelling moet worden gepakt. We redden ons deze dag wel, wij hebben in ieder geval kaas.
Later lees ik nog Mark's blog, het zit hem niet mee met al zijn klussen. Een soort moederlijk gevoel bekruipt me, maar dat is niet nodig. Hij viert het leven op zijn eigen wijze met nachtelijke escapades in de bijboot over de rivier, zo lees ik!

Via Figueira de Foz, waar we voor de tweede keer een computercrash krijgen en nu maar een nieuwe kopen, verplaatsen we ons naar Nazare. Het is een tocht door de mist op AIS en radar. Even lijkt het er op dat de mist wat dunner wordt maar later in de middag wordt hij alleen maar dikker. Het is een natuurverschijnsel wat zich veel voordoet langs deze kust. Op de grens van zee en land lost het dan meestal op omdat het land warmer is dan het zeeoppervlak verdampt het daar. Nazare lopen we aan in dicht mist, de havenhoofden zijn nauwelijks te onderscheiden, pas als we aan de steiger liggen zien we onze omgeving iets beter. Door de mist lijkt alles mistroostig, maar de mensen lopen nog steeds in zomertenue rond. We maken nog een wandeling naar het dorp. Het is een typische badplaats met een boulevard en restaurants en souvenirshops. Het ademt voor het eerst een zuid-Europees sfeer. Op het strand vinden we typische strandhuisjes, inmiddels verlaten door de badgasten. Oude vrouwen in authentieke kleding leggen hun vis te drogen op rekken, de meeuwen lopen en schreeuwen er om heen. Eentje weet een vis van het rek te bemachtigen. Het valt ons op dat veel van de huizen in Portugal vervallen zijn en in slechte staat van onderhoud, terwijl ze soms een zo karakteristieke uitstraling hebben.
De volgende ochtend schijnt de zon en lijkt het minder mistig. We gaan met de funiculair naar boven, waar een klein plaatsje ligt. Het wordt weer gedomineerd door een grote kerk aan een dorpsplein, dit keer met een palmboom in het midden. Uiteraard bezoeken we de kerk en ook hier is een altaar met veel goud bedekt. Toeristen schieten langs en rechts plaatjes van het weelderige ornament. Ondertussen zie ik een Portugese jongen uit de kerkbanken komen hij maakt een kleine buiging en slaat een kruis voordat hij zich heimelijk tussen de toeristen door naar buiten begeeft. Op Wikipedia las ik dat een groot gedeelte van de Portugese bevolking het roomse geloof aanhangt, ik vraag mij af of de ontkerkelijking hier (nog) niet plaats vindt?
Buiten gekomen valt ons oog op een groot pamflet waarop staat dat er vanavond stierenvechten is in het dorp. Onze nieuwsgierigheid is gewekt. We bezoeken de arena en vragen of we een kijkje mogen nemen. Binnen staan we te kijken naar een lege arena, de bordjes geven aan waar de ehbo, de matadors, de bombeiros ed. te vinden zijn. We vragen ons af of dit een kans is om een stukje cultuur te zien, of dat we dit dierenleed niet willen bekijken. Omdat we vandaag nog verder willen besluiten we dat we die vraag nog niet gaan beantwoorden.
Op de uitkijkplaats op de heuvel zien we het verschijnsel mist boven zee toenemen. Beneden gekomen fietsen we langs het strand waar inmiddels heel veel badgasten liggen te luieren in de mist. Wij gooien de trossen los en verdwijnen ook vandaag tussen de havenhoofden door weer in een onzichtbare wereld.

Gisteren ronden we Carbo Carvoeiro in dichte mist. De misthoorn op de kaap loeide en door de mist heen hoorden we de zware klappen van de golven op de rotsen. In Peniche aangekomen horen we de verhalen van medezeilers. Een van hen is verstrikt geraakt in een net en heeft het net los moeten snijden van de schroef om verder te kunnen. Visserij is een grote bron van inkomsten in Portugal. De havens zijn voornamelijk daarop ingericht. Voorzieningen voor toeristen zijn marginaal en worden ook nauwelijks ontwikkeld. De vissersboten scheuren door de havens, grote hekgolven achterlatend waardoor de zeiljachten allerlei kanten op klotsen of tegen de kades aan worden gedrukt. Onze stootwillen hebben het zwaar te verduren en de landvasten zetten zich vaak schrap en veroorzaken schokken door de boot. Het was dan ook een onrustige nacht. Voor de kust zijn heel veel vlaggetjes om aan te duiden dat er een kreeftenpot of een net hangt. Soms liggen er tientallen kleine vissersboten voor de haveningang te vissen. Ook vandaag verlaten we de haven in dichte mist en turen samen of we vlaggetjes zien waarvoor we moeten uitwijken of vissersbootjes zien die voor anker liggen. Ondertussen doet de zon zijn best. De zee schittert aan alle kanten hij kleurt onze wereld zilvergrijs en geeft ons hoop dat het zicht beter wordt en de lucht later vandaag misschien wel blauw is. IJdele hoop zo blijkt; tot Cabo Raso, waar de kust afbuigt naar Lissabon, blijft het grijs en turen naar vlaggetjes. Daar neemt de wind toe: het kaapeffect. De wind wakkert aan naar 30 knopen. Op een gereefde fok ronden we de kaap, we surfen de golven af met 9 knopen. De kust wordt zichtbaar, slierten van mist laten we achter ons, de zon breekt door. Twee mijl na de kaap valt de wind weg en wordt het water vlak. De reddingsvesten, de zeilpakken, de warme fleece jasjes en de t- shirts gaan uit, het is warm! In de verte gloort Lissabon.