Jeroen trekt nog even een sprintje richting bus, de deuren van de bus gaan achter hem dicht en dan zijn we onderweg voor onze laatste etappe van 5 uur naar Lefkada.
Gisteravond vertrokken we in de vrieskou (-7) in onze zomerjasjes richting Schiphol, het was pittig koud. We moesten een nachtje doorhalen want het vertrek stond vroeg in de ochtend gepland. Uiteindelijk vertrokken we een halfuurtje te laat want het vliegtuig meest nog gede-iced worden. Het betekent dat ons tijdschema om van het vliegveld in het oosten van de Athene naar het westelijke busstation te komen en daar de bus naar Lefkada te pakken in de knel komt. Uiteindelijk komt het allemaal goed en zitten we in de bus van 13.00 uur en hoeven we niet nog eens 3,5 uur te wachten op de volgende bus. De vrieskou heeft plaats gemaakt voor een aangename temperatuur en ik zit te zweten in de bus, waar om ons heen nog mensen in dikke truien en winterjassen zitten. Het is flink bewolkt maar toch oogt alles vriendelijk en niet zo grijsgrauw als in Nederland. Ik voel me al weer een beetje thuis.
Op de boot moeten we weer een beetje wennen. De kleine ruimte, eerst 3x aan- en uitkleden en 100 meter lopen voor een douche. Boodschappen halen met de fiets of benenwagen. Het is even indraaien. We kunnen nog niet zeilen want we wachten nog op ons nieuwe zonnepaneel en de vuilwatertank die we laten inbouwen. Het is ook nog niet heel erg want de ene dag is het mooi, de andere is stormachtig met onweer. We besluiten om een paar dagen een auto te huren om het eiland Lefkas wat meer te ontdekken. We rijden naar het uiterste zuid-westelijke puntje over smalle, slechte weggetjes. De omgeving is bergachtig en her en der staan prunussen in bloei. De lager gelegen prunussen vieren feest en bloeien uitbundig, de hoger gelegen prunussen doen nog ietwat schuchter hun best om het feest mee te vieren.
Op het zuid-westelijke puntje staat een klooster, ver buiten de geciviliseerde wereld, waar we een wandeling naar toe maken. Bij de ingang van het terrein staat een non met een motorzaag haar best te doen om hout te zagen. Bij het klooster worden we ontvangen door een oude non. Ze is volgens mij niet langer dan 140 cm, ze heeft een gerimpeld gezicht, haar tanden staan alle richtingen op, haar kleren zijn sleets en zwart met een donkergrijze schort, maar haar ogen stralen en ze laat ons het kapelletje zien. Ze praat tegen ons in het Grieks, waar wij uiteraard weinig van begrijpen. Ze wijst ons op een schilderij met het jaartal 1799, het kapelletje moet op deze desolate plek al 200 jaar staan. Ook ligt in een zilveren kistje een vingerstomp van de heilige Nicolaas, zo begrijpen wij. Ik vraag mij af hoe oud ze is. Het moet hard leven zijn in deze uithoek van het eiland.
Op het zuid-westelijke puntje staat een klooster, ver buiten de geciviliseerde wereld, waar we een wandeling naar toe maken. Bij de ingang van het terrein staat een non met een motorzaag haar best te doen om hout te zagen. Bij het klooster worden we ontvangen door een oude non. Ze is volgens mij niet langer dan 140 cm, ze heeft een gerimpeld gezicht, haar tanden staan alle richtingen op, haar kleren zijn sleets en zwart met een donkergrijze schort, maar haar ogen stralen en ze laat ons het kapelletje zien. Ze praat tegen ons in het Grieks, waar wij uiteraard weinig van begrijpen. Ze wijst ons op een schilderij met het jaartal 1799, het kapelletje moet op deze desolate plek al 200 jaar staan. Ook ligt in een zilveren kistje een vingerstomp van de heilige Nicolaas, zo begrijpen wij. Ik vraag mij af hoe oud ze is. Het moet hard leven zijn in deze uithoek van het eiland.
Een andere dag rijden we naar de hoge bergen op het vasteland waar zo hebben we gehoord een skigebied moet zijn. Via kleine bergweggetjes en muren van sneeuw bereiken we het skigebied waar 3 liften zijn. Helaas voor ons komen we op ca 500 meter voor de top in de wolken en kunnen we de piste niet eens zien. We blijven hangen in een soort van skihut waar we Esmee Visser de 5000 meter zien winnen. De Grieken kijken vreemd op als we zitten te juichen voor het beeldscherm, wat ze op ons verzoek afgestemd hebben op het ‘schaatskanaal’.
De laatste dag van onze Autohuur rijden we nog een keer naar het zuiden op een zonovergoten dag. De temperatuur loopt op naar ca 18 graden en we doen een lunch op het terras aan de waterkant in een fantastisch baaitje waarvan we dan al weten dat we hier ook met de boot gaan aanleggen.
Ook op andere dagen delen we onze dagen zo in dat we zoveel als mogelijk de olympische spelen kunnen volgen. Daarnaast zijn we heel druk met boodschappen doen, eten koken en lange wandelingen maken, tussen de buien door. In December kreeg ik te horen dat ik diabetes heb en daarom is onze leefstijl drastisch aangepast. We eten anders dan voorheen volgens diabetische kookboeken en het kost soms moeite om bepaalde producten te vinden of alternatieven te verzinnen. Een grote supermarkt waar alle producten verkocht worden kennen ze hier niet. We bezoeken vaak meerdere kleinere supermarkten en slaan vaak onze slag bij de groenteboer en slager. Ook lange wandelingen passen in deze nieuwe leefstijl die heel veel goed resultaat oplevert.
Ons nieuwe zonnepaneel is geïnstalleerd en Jeroen is heel tevreden. Ondertussen blijven we maar wachten op de vuilwatertank, waarvoor we in december een offerte tekenden, en krijgen iedere keer dat we er naar vragen het antwoord dat hij deze week komt. In Griekenland is GMT ( Greenwich Mean Time) veranderd in Greece Maybe Time.
Na 3 weken wachten en druk opvoeren is hij er en beginnen ze met inbouwen. Dat doen ze keurig en vakkundig. Als wij denken dat het klaar is krijgen we de mededeling dat er nog een andere pomp moet komen die wel op ons elektrisch circuit past. Uiteindelijk wachten we weer anderhalve week is hij er en wordt dan ogenblikkelijk ingebouwd. We zijn vrij om te gaan maar helaas speelt het weer ons dan parten en moeten we zeker nog 4 dagen wachten voor dat weer tot rust is gekomen. Ondertussen kregen we de boodschap dat in het Kanaal van Corinth, de vaarverbinding tussen west, waar we nu liggen, en het Oosten van Griekenland een gedeelte van de wand naar beneden is gekomen en dat het kanaal gesloten is voor.........GMT. Hierdoor moeten we misschien om de Peloponessus heen varen een extra afstand van ca. 300 mijl.
Ook op andere dagen delen we onze dagen zo in dat we zoveel als mogelijk de olympische spelen kunnen volgen. Daarnaast zijn we heel druk met boodschappen doen, eten koken en lange wandelingen maken, tussen de buien door. In December kreeg ik te horen dat ik diabetes heb en daarom is onze leefstijl drastisch aangepast. We eten anders dan voorheen volgens diabetische kookboeken en het kost soms moeite om bepaalde producten te vinden of alternatieven te verzinnen. Een grote supermarkt waar alle producten verkocht worden kennen ze hier niet. We bezoeken vaak meerdere kleinere supermarkten en slaan vaak onze slag bij de groenteboer en slager. Ook lange wandelingen passen in deze nieuwe leefstijl die heel veel goed resultaat oplevert.
Ons nieuwe zonnepaneel is geïnstalleerd en Jeroen is heel tevreden. Ondertussen blijven we maar wachten op de vuilwatertank, waarvoor we in december een offerte tekenden, en krijgen iedere keer dat we er naar vragen het antwoord dat hij deze week komt. In Griekenland is GMT ( Greenwich Mean Time) veranderd in Greece Maybe Time.
Na 3 weken wachten en druk opvoeren is hij er en beginnen ze met inbouwen. Dat doen ze keurig en vakkundig. Als wij denken dat het klaar is krijgen we de mededeling dat er nog een andere pomp moet komen die wel op ons elektrisch circuit past. Uiteindelijk wachten we weer anderhalve week is hij er en wordt dan ogenblikkelijk ingebouwd. We zijn vrij om te gaan maar helaas speelt het weer ons dan parten en moeten we zeker nog 4 dagen wachten voor dat weer tot rust is gekomen. Ondertussen kregen we de boodschap dat in het Kanaal van Corinth, de vaarverbinding tussen west, waar we nu liggen, en het Oosten van Griekenland een gedeelte van de wand naar beneden is gekomen en dat het kanaal gesloten is voor.........GMT. Hierdoor moeten we misschien om de Peloponessus heen varen een extra afstand van ca. 300 mijl.
We huren nog een keer een auto en gaan naar Delphi. Het Orakel van Delphi was een zeer belangrijk orakel, gewijd aan de god Apollo. Van heinde en ver begaven zich jaarlijks duizenden mensen, vaak pelgrims, op weg naar Delphi om het orakel te raadplegen en de goden goede raad te vragen bij het nemen van belangrijke en moeilijke beslissingen. Zo schrijft Wikipedia.
Wij waren hier ca 35 jaar geleden maar bij mij is deze bezienswaardigheid een blinde vlek. Als ik er ben begint er weer wat te dagen. De overblijfselen liggen tegen een steile berg en bovenaan ligt het stadion waar de wedstrijden werden gehouden. Het is een hele klim en we stellen ons voor dat de atleten eenmaal hier aangekomen hun warming up wel hebben gehad, en direct een sprintje kunnen trekken. Wat te denken van de surveillant die iedere morgen het stuk naar boven moet lopen om een oogje in het zeil te houden. In alle vroegte, nog zonder toeristen, in alle eenzaamheid deze weg op een fantastische plaats, met een geweldig uitzicht naar boven lopen en je dan bedenken dat hier duizenden jaren geleden pelgrims liepen. Het moet wel het gevoel ‘God in Griekenland’ oproepen.
Wij waren hier ca 35 jaar geleden maar bij mij is deze bezienswaardigheid een blinde vlek. Als ik er ben begint er weer wat te dagen. De overblijfselen liggen tegen een steile berg en bovenaan ligt het stadion waar de wedstrijden werden gehouden. Het is een hele klim en we stellen ons voor dat de atleten eenmaal hier aangekomen hun warming up wel hebben gehad, en direct een sprintje kunnen trekken. Wat te denken van de surveillant die iedere morgen het stuk naar boven moet lopen om een oogje in het zeil te houden. In alle vroegte, nog zonder toeristen, in alle eenzaamheid deze weg op een fantastische plaats, met een geweldig uitzicht naar boven lopen en je dan bedenken dat hier duizenden jaren geleden pelgrims liepen. Het moet wel het gevoel ‘God in Griekenland’ oproepen.
En dan eindelijk is het zover....op een zonnige dag met halve wind glijden we naar het zuiden een haventje 15 mijl verderop, Sivota. In het begin nog even twijfel, kunnen we het nog wel. We manoeuvreren ons tussen de moorings naar buiten toe, rollen de fok uit en daar gaan we, een bakje koffie erbij en dan voelen wij ons weer als ‘God in Griekenland’