Op het zuid-westelijke puntje staat een klooster, ver buiten de geciviliseerde wereld, waar we een wandeling naar toe maken. Bij de ingang van het terrein staat een non met een motorzaag haar best te doen om hout te zagen. Bij het klooster worden we ontvangen door een oude non. Ze is volgens mij niet langer dan 140 cm, ze heeft een gerimpeld gezicht, haar tanden staan alle richtingen op, haar kleren zijn sleets en zwart met een donkergrijze schort, maar haar ogen stralen en ze laat ons het kapelletje zien. Ze praat tegen ons in het Grieks, waar wij uiteraard weinig van begrijpen. Ze wijst ons op een schilderij met het jaartal 1799, het kapelletje moet op deze desolate plek al 200 jaar staan. Ook ligt in een zilveren kistje een vingerstomp van de heilige Nicolaas, zo begrijpen wij. Ik vraag mij af hoe oud ze is. Het moet hard leven zijn in deze uithoek van het eiland.
Ook op andere dagen delen we onze dagen zo in dat we zoveel als mogelijk de olympische spelen kunnen volgen. Daarnaast zijn we heel druk met boodschappen doen, eten koken en lange wandelingen maken, tussen de buien door. In December kreeg ik te horen dat ik diabetes heb en daarom is onze leefstijl drastisch aangepast. We eten anders dan voorheen volgens diabetische kookboeken en het kost soms moeite om bepaalde producten te vinden of alternatieven te verzinnen. Een grote supermarkt waar alle producten verkocht worden kennen ze hier niet. We bezoeken vaak meerdere kleinere supermarkten en slaan vaak onze slag bij de groenteboer en slager. Ook lange wandelingen passen in deze nieuwe leefstijl die heel veel goed resultaat oplevert.
Ons nieuwe zonnepaneel is geïnstalleerd en Jeroen is heel tevreden. Ondertussen blijven we maar wachten op de vuilwatertank, waarvoor we in december een offerte tekenden, en krijgen iedere keer dat we er naar vragen het antwoord dat hij deze week komt. In Griekenland is GMT ( Greenwich Mean Time) veranderd in Greece Maybe Time.
Na 3 weken wachten en druk opvoeren is hij er en beginnen ze met inbouwen. Dat doen ze keurig en vakkundig. Als wij denken dat het klaar is krijgen we de mededeling dat er nog een andere pomp moet komen die wel op ons elektrisch circuit past. Uiteindelijk wachten we weer anderhalve week is hij er en wordt dan ogenblikkelijk ingebouwd. We zijn vrij om te gaan maar helaas speelt het weer ons dan parten en moeten we zeker nog 4 dagen wachten voor dat weer tot rust is gekomen. Ondertussen kregen we de boodschap dat in het Kanaal van Corinth, de vaarverbinding tussen west, waar we nu liggen, en het Oosten van Griekenland een gedeelte van de wand naar beneden is gekomen en dat het kanaal gesloten is voor.........GMT. Hierdoor moeten we misschien om de Peloponessus heen varen een extra afstand van ca. 300 mijl.
Wij waren hier ca 35 jaar geleden maar bij mij is deze bezienswaardigheid een blinde vlek. Als ik er ben begint er weer wat te dagen. De overblijfselen liggen tegen een steile berg en bovenaan ligt het stadion waar de wedstrijden werden gehouden. Het is een hele klim en we stellen ons voor dat de atleten eenmaal hier aangekomen hun warming up wel hebben gehad, en direct een sprintje kunnen trekken. Wat te denken van de surveillant die iedere morgen het stuk naar boven moet lopen om een oogje in het zeil te houden. In alle vroegte, nog zonder toeristen, in alle eenzaamheid deze weg op een fantastische plaats, met een geweldig uitzicht naar boven lopen en je dan bedenken dat hier duizenden jaren geleden pelgrims liepen. Het moet wel het gevoel ‘God in Griekenland’ oproepen.